Utrechtse Heuvelrug wandeltocht met WS78

Helaas, alweer de laatste van deze serie

Het is weer zover. Wanneer ik dit stukje schrijf, zit de laatste van deze winterserie er al weer op. Wat gaat zo'n winterserie toch snel hè. Net als je denkt, ha, we mogen weer, staat daar ineens de laatste tocht voor de deur. Jammer. Voor mij geld wel, alle tochten waren bijzonder mooi.
Een ieder had in zijn/haar tocht de schoonheden van de omgeving verwerkt. De één kon dat met veel bossen, de ander met vergezichten. Weer andere hadden het (geluk) dat het zo nat was dat je niet het hele parkoers volgens de routebeschrijving kon lopen. Wel een echte WS tocht. Bij één moesten we zelfs over de openbare weg lopen, anders zouden we mogelijk beschoten worden door jagers. Werden we toch gezien als een bijzonder soort. En zo kreeg iedere tocht zijn eigen verhaal mee. Maar nu zit het er weer op.
We wachten weer met spanning wat ons het nieuwe seizoen brengt. Maar we hebben er alle vertrouwen in dat dat helemaal goed gaat komen. Hoe was Maarn? Het is een gezellige drukte binnen als wij in de twee marken aankomen. Vele bekenden passeren de revue. Met als onderwerp, u raad het al, jammer hè, alweer de laatste. Aan al het mooie komt een end maar eerst gaan we volop genieten van de creatie van Henri en Coos.
Zoals we gewend zijn vertrekken we vanaf de twee marken. Nog even roept meneer Willem iets door zijn megafoon maar ik versta niet wat hij zegt. Door het geroezemoes is het onverstaanbaar geworden. Dan komt de stoet langzaam in beweging. Eerst in de richting van de mensen met de parkoersbeschrijving, je weet immers nooit. Maar dan komt er de pas in en worden we door het kleine winkelcentrumpje gevoerd. We lopen onder de tunnel door, door het parkje, langs het gemeentehuis. En zo lopen we vrij snel Maarn uit.
Het weer is wat vochtig maar een regenjas is niet nodig. Als ws-ers zijn we wel wat gewend. Mooie paden en zandwegen wisselen elkaar af. Als we er een aantal kilometers op hebben zitten, komen we langs een water. Het ligt voor ons wat verscholen achter een stukje bos. Later lees ik dat het de Leersumse plassen zijn.
Omdat ik wat voorin loop, wordt mij een prachtig vogelconcert voorgeschoteld. In al die stilte is dat natuurlijk extra genieten. En als groot natuurliefhebber doe ik dat dan ook in volle teugen. En zo komen we, na zo'n 10 kilometer bij de soeppost. Ik herken deze plek, we zijn hier vaker geweest. Ik laat me het heerlijke soepie extra smaken maar dat kennen we bij ws. Liefdevol wordt het ons aangereikt. Met een warme buik vertrekken we weer.
Even gaat de route over een asfaltfietspad. Even maar hè, want als we Henri en Coos kennen, weten dat dit van korte duur is. Dan duiken we al snel weer het bos in. Het gebied heeft hier een iets meer open karakter. Zand, heide en bos wisselen elkaar af. Erg mooi gedaan.
En zo huppelen we in de richting van de grote rust, die weer in het oude dorpshuis is. Als ik daar kom is het nog erg rustig. Alleen de snelle jongens zijn er. Ik bestel een kopje koffie en wat fris. En als ik daar even van genoten heb, vervolg ik mijn pad. Ik loop het plein af maar zie geen pijl. Dan loop ik even terug. Toch liep ik in de goede richting. Ik probeer het nog eens en ja, daar zit een pijl op de lantaarnpaal. Omdat we de oude pijlen gewend zijn moest ik even goed opletten, maar het kwam goed.
Ik zet de gang er weer in. Wat ik verwachtte, kwam niet. Ik had namelijk verwacht dat we langs het kasteel de vlakte op zouden gaan maar we lopen langs het plein nog wat door Amerongen heen, wat overigens zeer de moeite waard is. Dan verlaten we Amerongen weer aan de andere kant. Mooi werk. Even goed uitkijken bij het oversteken en dan gaan we weer het bos in.
Wat mij heel erg lijkt op te vallen is dat het net lijkt alsof we alleen maar klimmen. Hoe ze dat gedaan hebben weet ik niet maar je klimt, klimt, klimt en vervolgens vlieg je in enkele passen een stukje naar beneden om vervolgens weer te......... je raad het al, klimmen. Is die berg zo erg? Nee, het is bedrog.
Als we weer wat smalle paadjes en lanen gehad hebben, zo'n 10 km, komen we weer bij die aardige mensen terug.
Nee, niet voor de soep, nu voor een bakje koffie. Gastvrij zijn deze mensen. Des te pijnlijker is het wat een enkele wandelaar(ster) dan in zo'n schuur presteert. Echt niet leuk. We moeten zuinig zijn op wat we hebben, het wordt er zo niet gemakkelijker op om een post te krijgen, om over toestemming maar te zwijgen. Maar goed, hopelijk gebeurd zoiets niet al te vaak. Dan gaan we weer op pad.
Ik herken deze plek van de Euraudax. Mooie omgeving met veel mogelijkheden. Ik loop alleen maar toch is het niet stil. Zoals al eerder vandaag, word ik omringt door een schitterend concert van vogels. Wat een rijkdom voor wie dat mag/wil horen. En zo komen we dan het bos uit. We lopen op een lange laan met jong aangeplante boompjes. Aan het einde staat daar een prachtige boerderij met de allerliefste mensen van de fruitpost. Ik geniet van het heerlijke stuk fruit, van een heerlijk paaseitje en van een warm babbeltje.
Dan komen de laatste kilometers eraan. Nog even gaat ons tempo er weer in. Ons zeg ik, want nu komt Wim bij mij lopen, Wat ook gezellig is. En dan zitten ook deze laatste kilometers er weer op als wij om 14:40 uur het startbureau weer binnen wandelen. Felicitaties gaan over en weer. De mooie beker neem ik met liefde in ontvangst.
Het is weer een prachtige creatie.
En dan is het nagenieten van opnieuw een mooie tocht. Voor de één erg zwaar, voor de ander even niet mogelijk.
Toch wel pijnlijk. We proberen er voor elkaar te zijn maar als het er even niet inzit? Hopelijk gaat het in het volgende seizoen beter. Maar wat deze tocht betreft, Henri en Coos, weer alle lof. Hij was weer fantastisch. Een mooie afsluiter. Alle dank daarvoor.
Zo ook voor alle mensen die het voor ons weer mogelijk hebben gemaakt dat het ons aan niets ontbrak. Wat zouden we zonder jullie moeten. Rest mij nog jullie allemaal een goede (wandel)zomer toe te wensen en hopelijk tot de volgende winterserie. Dag allemaal. Groetjes van een (stille)wandelaar.

Gerrie van den Brink.