5e lustrumtocht met WS78 vanuit Lunteren

Op zaterdag 29 maart 2003 organiseerde WS78 voor de vijfde keer een jubileum wandeltocht. 25 jaar lang heeft WS78 tochten georganiseerd. De startplaats van deze tocht was vanuit Lunteren. Vanaf 9.00 uur werd gestart vanuit Hotel Zaal Floor. Spoedig verlieten we Lunteren en kwamen als eerste door bosgebied Fislerwoud en het Lunterse Buurtbos.
Het terrein dat nu het Buurtbosch heet, was in de tweede helft van de vorig eeuw nog een groot heideveld. Oorspronkelijk onverdeelde marke- of maalschapsgronden. Nadat het hele terrein onder de rechthebbende was verdeeld, kocht notaris J.H.Th.W. van den Ham deze perceeltjes van de keuterboeren. Notaris van den Ham was al 70 toen hij met de aanplant van het eerste stukje bos begon. De aanleg geschiedde in de vorm van een rankelende tak met bladeren. Dit is nog duidelijk in het lanenpatroon terug te vinden. Ondanks zijn gevorderde leeftijd heeft hij zijn aanplant tot een bos zien uitgroeien. De oudste opstanden dateren uit 1890-1900. Het Lunters Buurtbosch is nu eigendom van een stichting. Aan de boslaan ligt ook het zogenaamde Pinetum - een terrein dat begroeid is met naaldbomen uit vrijwel de hele wereld.
In Lunteren ligt ook, zeer precies uitgerekend door vele deskundigen op dat gebied, het middelpunt van Nederland. Dit middelpunt wordt aangeduid door een zware kei midden op de Lindenboomsberg.
Daarna liepen we over de Galgenberg met zijn stenen uitkijktoren, Koepel genaamd. Hier stond ook de Notaris Dingerbank, ter herinnering aan de eerste eigenaar van dit gebied. Vervolgens kwamen we over de flanken van de 40,5 meter hoge Schele Berg. Daarna dwaalden we een tijdlang door bosgebied De Valouwe.
In het begin van de jaren 1900 was het landgoed "De Valouwe" voor het grootste gedeelte eigendom van de familie Kröller. In de jaren dertig is dit landgoed, dat lange tijd te koop heeft gestaan, gekocht door de heer Schlimmer, met als doel vrij te kunnen paardrijden en jagen. Hij heeft dan ook betere houtsoorten aangeplant, zoals de douglas en de lariks.
Op 9½ km bereikten we de soeppost. Deze was gelegen in een opslagloods van de streek VVV van Ede. Achter in de schuur zagen we een bestelbus staan met opdruk VVV. Deze was gelegen in de bossen van het Roekelse Zand.
Mesolithicum, de oude steentijd
Het Mesolithicum duurde van circa 8000 v.Chr. tot 3000 v.Chr. Er waren twee klimaatfasen, het Boreaal en het Atlanticum. De bevolking leefde van de jacht, de visserij en van het verzamelen van natuurproducten. De mensen leefden in een open boslandschap aan de rand van veentjes en gelegen tussen de stuwwallen. Later zijn deze terreinen onderstoven. Ze vormen de ondergrond van de zandverstuivingen. De mensen leefden waarschijnlijk in hutkommen. Deze kuilen hadden een dak in tentvorm. In het Roekelse Zand zijn 25 van deze woonkuilen bij elkaar gevonden. Sommige kuilen hadden een vuurhaard en een stenen vloer.
WS78 organiseert normaliter alleen tochten van 40 km. Bij een lustrumtocht, zoals deze, wordt ook een 20 km georganiseerd. Deze 20 km tocht is geen officieel georganiseerde afstand, maar is alleen bestemd voor genodigden. Genodigden zijn die mensen, die in het verleden bij WS78 tochten liepen, maar door ouderdom niet meer in staat zijn om 40 km te lopen. Ook mensen die tijdelijk geen 40 km konden lopen en tot de genodigden behoorden konden 20 km lopen. Eén van die personen was ondergetekende. Ik ben herstellende van een dubbele longontsteking en 20 km was op dat moment het maximaal haalbare. Coos liep het 40 km parkoers.
De 20 km-lopers werden vanaf de start naar de soeppost gebracht met een bestelbusje. Zij liepen mee tot de koffiepost en konden vandaar met een bestelbusje weer naar de finish gebracht worden. Van de 51 lopers die op de 20 km waren gestart waren zeker 4 wandelaars na de koffiepost op eigen kracht doorliepen naar de finish.
We waren bij de soeppost gebleven en hier was ik ook met een bestelbusje naar toegebracht, samen met nog 15 anderen. Het parkoers door het Roekelse Zand ging over in het Roekelse bos. Daarna kwamen we langs de west- en noordkant van het Mosselse Veld. We zagen hier enige paarden lopen. We liepen hier enige malen over ruiterpaden. Door de droogte waren deze paden zeer mul. Opnieuw kwamen we door het Roekelse bos. We verlieten het bosgebied en kwamen nu langs kampeerboerderij "De Boomstronk". Vervolgens liepen we door het Eschoterveld. We bereikten Otterloo aan de oostkant en kwamen daarbij langs het drie sterrenhotel de Sterrenberg, 100 meter voor de officiële rust zagen we wandelaars op een terrasje van een andere uitbater zitten. De grote rust was is CR De Waldhoorn. De rust lag op 19,395 km en was gelegen in een grote zaal. Door het mooie en enigszins zonnige weer waren er verschillende wandelaars die buiten de rustpost hun middagmaal nuttigden, tezamen met een drankje vanuit de naburige supermarkt.
Na de grote rust liepen we langs de campings Lorkenbos, Egypte-Zuid en De Wije Werelt. Ook kwamen we langs een draf- en renbaan voor paarden, maar deze was nu niet in gebruik. Na het Otterlose buurtbos kwamen we in het uitgestrekte Mosselse Zand.
Het Otterlose Bos is een deel van het oude markebos van Otterlo. Het markebos werd door de plaatselijke bevolking gemeenschappelijk gebruikt en onderhouden. Het ruim 100 ha. grote bos is nu in beheer bij Natuurmonumenten en vrij toegankelijk op wegen en paden. Vroeger was het bos in gebruik als eikehakhout. De eiken werden om de 10 à 15 jaar afgekapt. De schors was goed bruikbaar in de leerlooierijen, het hout voor paaltjes en dergelijke. Nu zijn de eiken al lang niet meer afgekapt en zijn ze doorgegroeid. Karakteristiek voor het bos zijn de "randwallen". Ten oosten van het Otterlose Bos, wat nu De Hoge Veluwe is, was vroeger stuifzand. Het opgestoven zand werd opgevangen in de rand van het bos. Zo ontstonden lange stuifheuvels: de randwallen.
We volgden hier enige km's over de Jac. Gazenbeekweg. Deze is tegenwoordig voorzien van een geel/blauwe markering. Na gebouw De Mossel zagen we ruim 25 paarden grazen. Toen we bij een aantal paarden dichterbij kwamen, bleek dat er geen hekwerk was, waarachter deze paarden graasden. We liepen echter al te lang in dit gebied met de paarden om eventueel alsnog bang te worden. Verderop kwamen we bij de Hinderkamp. Hier stonden twee pikniktafels. Aan één van deze pikniktafels zaten één van de parkoersarchitekten van deze tocht tezamen met een erelid van WS78. We gingen erbij zitten, want we waren al weer wat moe geworden. We hadden hier ongeveer 15 km van het 20 km parkoers afgelegd. Aan de andere pikniktafel zaten twee dames die aan het wandelen waren met een hond. We konden hen niet interesseren voor WS78-tochten, want ze reageerden met de mededeling: "als we 40 km hebben gelopen, kunnen pas daarna onze hond uitlaten".
We vervolgden ons pad langs het bosgebied met de naam Kreelse zand. We kwamen bij een wel 50 meter lang, maar doodlopend vlonderpad. Aan het einde van dit vlonderpad hadden we uitzicht op een alleraardigst meertje, het Plasje van Gent genaamd. Dit meertje was van oorsprong een kolk en werd in 1999 gerenoveerd naar zijn huidige staat. De vlonderbrug voerde over een grasgebied met de naam "Landje van niks". Dit grasgebied is alleen bij grote droogte droog en wordt alleen dan gemaaid. Doordat het weinig gemaaid werd, trok dit bijzondere planten en dieren. Daarna voerde ons pad naar het Eder- en Ginkelse heidegebied. Met de beklimming van De Drieberg werd een hoogte van 50 meter gehaald. In Ede werd ter hoogte van de Simon Stevin-kazerne de koffiepost bereikt. Dit was de finish van de 20 km lopers. De 40-km lopers hadden hier 29¾ km afgelegd. Kort nadat ik Coos hier had getroffen, reed ik met het bestelbusje naar de finish.
Na de koffiepost voerde het parkoers eerst door buitenwijken van Ede. Daarna dwaalden we door het Edese bos en bestegen we nog de 35,4 meter hoge Hullenberg. Daarna kwamen we nog over de Doesburgerheide. Hier liepen we langs de campings 't Heidebos en camping De Wildwal.
De Doesburgerheide, heeft in het begin van deze eeuw een belangrijke rol gespeeld in de opkomst van de luchtvaart. Op 29 juli 1910 maakte Hilgers hier de eerste vlucht met een vliegtuigje (een Blériot met 25 pk motor) boven Nederlands grondgebied. Het vliegtuig kwam zeker wel vier meter hoog en ongeveer dertig meter ver. Door deze vlucht werd de Doesburgerheide alom bekend als vliegveld. Dat duurde tot 1920 toen een brand hangars en vliegtuigen verwoestte. Zo kwam er een einde aan een droom, want velen hadden gehoopt dat de Doesburgerheide zou uitgroeien tot een belangrijke nationale luchthaven.
De totale officiële afstand bedroeg 40,385 km. Het IVV-nummer was 16664.

Henri Floor & Coos Verburg