Nijmeegse vierdaagse 2001, vierde wandeldag, vrijdag 20 juli 2001

We werden al vroeg wakker en het lukte niet meer echt in slaap te komen. Daardoor stonden we maar op en konden daardoor weer tijdig starten. Dat was deze dag om 4.15 uur. We konden meteen de startknip krijgen. Maar spoedig liepen we in de drukte. Het regenachtige weer had zich nog niet verbeterd. We begonnen de wandeling deze ochtend, eigenlijk nanacht, met wat lichte regen. De eerste 10 km liepen we hetzelfde parkoers als dag twee en dag drie. Daardoor kwamen dingen al weer sneller bekend voor. Dit was vooral het geval met de brug over de spoorlijn bij station Nijmegen-Heyendaal. Tot 5.30 uur was het zicht steeds minimaal door de donkerte en het bewolkte en regenachtige weer. Voordat we bij de wijk Hatert aankwamen lag aan de rechterhand een groot grasveld, waarna we rechtsaf moesten slaan. Veel wandelaars, waaronder ondergetekenden, deden daar ook aan mee. Daarna staken we het Maas-Waal kanaal. We staken de A73 snelweg over en bevonden ons nu in de gemeente Heumen. Niet lang daarna bereikten we onze eerste rustpost, namelijk een militair legerkamp en we kochten bij een Cadi-wagentje voordelig broodjes kaas en ham. Vlak hierna sloegen de 40 km militairen af. We kwamen nu door de Overasseltsche- en Hatertsche Vennen en langs de ruïne Walrick. Via buurtschap Valenberg werd Overasselt bereikt. Hier sloegen ook de 40 km individuelen af. Nu liepen we een tijd door weilanden en langs maïsvelden. We hadden daarbij uitzicht op de brug over de Maas. De volgende doorkomstplaats was Nederasselt. Op een splitsing tussen een fietspad, die over de dijk liep, en een weg die onderlangs liep was een bord verwaaid. Dit bord gaf het parkoers van de 50 km aan. Hierdoor stond het haaks op de wandelrichting en was niet duidelijk te zien.
Daarop bereikten we Grave. Ook hier was het gezellig en een drukte van belang. Daarna volgden we lange wegen door weilandgebied. Daarop werd Gassel bereikt. Daarna kwamen we nog door buurtschap Heihoek. Uiteindelijk bereikten we Beers. Hier voegden zich de 40 km individuelen bij het parkoers. Dit was echter van korte duur. Om de 50 km vol te maken moesten we nog een extra lus maken. Daarbij kwamen we door het plaatsje Vianen. Deze plaats moet niet verward worden met het Zuid-Hollandse plaatsje Vianen dat onder Utrecht ligt en bekend was van "een brug te ver". Opnieuw staken we de A73 snelweg over. Daarop werd doorkomstplaats Cuijk bereikt. Hier voegde de 50 km zich weer samen met de beide 40 km parkoersen. We staken een niet-geëlektrificeerde spoorlijn over. Ook in deze doorkomstplaats was weer het vertrouwde gezicht van duizenden mensen langs het parkoers. Ook de talrijke mechanische voortgebrachte muziek klanken, al of niet hard, en natuurlijk de live-muziek waren er in vele soorten en maten. Evenals in voorgaande plaatsen stond de burgemeester op een centrale plaatsen. Wij hadden hier onze dagelijkse verzorgingspost in een kantoor van het bedrijf waarbij Henri werkt. Hier trof ik Coos omdat zij het 40 km parkoers loopt. Na de verzorgingspost besloten we toch apart door te lopen. Onze ervaring is dat je in deze drukte met onze verschillende wandeltempo's niet aangenaam samen kunt lopen. Nu kwam eigenlijk één van de hoogtepunten van deze tocht, namelijk de oversteek van de Maas over een door het leger aangelegde pontonbrug.
Duikers van de werkgroep Onderwaterarcheologie Oostelijk Rivierengebied onderzochten deze dag de resten van een Romeinse brug tussen Middelaar en Cuijk die op de bodem van de Maas liggen. De werkgroep kwam juist deze dag in actie omdat er geen scheepvaart mogelijk was op de Maas. Een pontonbrug voor de Vierdaagse-lopers versperde de vaarweg. De stremming van de scheepvaart maakte dat de duikers veilig hun werk konden doen en dat zij beter zicht hadden op de Romeinse resten. Aan de overkant van de Maas uitgekomen, kwamen we op een weg, waar we de vorige dag ook al waren geweest. Deze weg liepen we in de andere richting. Nu zetten we koers naar Mook. Ook hier waren we de vorige dag doorgekomen en liepen nu ook in tegengestelde richting. We staken een spoorlijn over en kwamen nu in Molenhoek. In Malden aangekomen liet het weer zich van zijn slechtere kant zien. Een bui ontlaadde zich met windvlagen. Gelukkig konden we een windluwte langs de kant vinden, waardoor we even toeschouwers waren. Nu was het vrijwel één lange weg naar de finish. En de menigte langs de kant nam ook steeds meer toe. Later vernamen we dat de drukte van de intocht zich had verlaat doordat talrijke wandelaars beschutting tegen de regen hadden gezocht en de regenval zolang mogelijk hadden afgewacht. Na de Vereeniging liep het parkoers parallel aan de verkeersweg. Hierdoor zouden chaotische taferelen met het overige verkeer worden vermeden. Naar onze mening is dat goed gelukt. De finish werd om 13.27 uur bereikt.
Door het plaatsje Linden komt het 50 km parkoers niet, wel het 40 km parkoers. Hierover kan nog het volgende gezegd worden. De traditionele versieringen in het dorp staan dit jaar in het teken van stripfiguren. Gedurende de ongeveer een kilometer lange tocht door het dorp ontmoeten de lopers Dribbel, Lucky Luke en diverse Obelixen. Een levensechte Fred Flintstone met in de tekstballon de historische woorden 'Wilmaaaah, Wilmaaah' beukt op de voordeur van een huis aan de Kerkstraat. Ellenlange stripverhalen bedekken hagen van coniferen. En alles gaat op de foto. Behalve een strippende dame van hout: ze trekt wel veel bekijks maar niemand durft echt de lens op haar te richten. Wel op Dagobert Duck die zich achter in een grote witte Cadillac Sedan de Ville in zijn geld wentelt. De vrekkige eend is natuurlijk niet zelf de eigenaar: die geeft zijn goudstukken liever niet uit. René Lange uit Linden is de gelukkige bezitter van de slee. "In twee jaar tijd heb ik 'm opgeknapt. Ik heb de auto zelf opgehaald in Amerika. In totaal zijn er maar zes exemplaren gebouwd en dit is de enige die in Europa rondrijdt", zegt Lange trots. Normaal vervoert hij geen eenden maar bruidsparen.
Erg in trek is ook het met striphelden beschilderde bord waar liefhebbers kunnen kiezen of ze hun hoofd door dat van Suske, Wiske of Lambiek steken. En zo kan het gebeuren dat Lambiek ineens een Japanner is. De camera's gaan niet meer de rugzak in voor Linden uit zicht is. Asterix wijst de lopers aan het einde van het dorp richting Noviomagum en Via Gladiola. Het ontbreekt er nog maar aan dat hij zelf meegaat op strooptocht naar sappige Romeinen. De luchtmachtkapel blaast het Lindense verhaal uit en dan is het stil tot Beers.

Henri Floor & Coos Verburg