Op zaterdag 17 maart 2001 organiseerde WS78 een wandeltocht van 40 km vanuit Maarn.

De gemeente Maarn, bestaande uit het dorp Maarn en buurtschap Maarsbergen, is voortgekomen uit de marken Maarn en Maarsbergen (toen geheten Mersebergh).
Op 15 januari 1833 werd de begrenzing officieel bij akte bepaald. Maarn en Maarsbergen worden evenwel gemeentelijk als één beschouwd sinds in 1801 de provinciale besturen de bevoegdheid kregen om in de plattelandsgemeenten schepenen aan te stellen. Voor de marken Maarn en Maarsbergen werden dezelfde personen gekozen. Als schout fungeerde reeds lang voor beide marken dezelfde persoon. Tijdens de Franse overheersing in 1811 werden de colleges van schout en schepenen ontbonden. Na de bevrijding van de Fransen werden de oude markebesturen niet meer in ere hersteld en is men het grondgebied van de beide marken als één gaan beschouwen. Maarn en Maarsbergen zijn dus nooit twee afzonderlijke gemeenten geweest, evenmin als Maarn ooit deel uit heeft gemaakt van de gemeente Doorn. Wel hebben de gemeenten Doorn en Maarn gedurende de periode 1848-1924 dezelfde burgemeester gehad en is de secretarie van Maarn in die tijd gevestigd geweest in het gemeentehuis van Doorn.
De start was vanuit dorpshuis "De Twee Marken". We verlieten de bebouwde kom via het fraaie stadhuis. Als eerste bosgebied betraden we De Pol, eigendom van het Utrechts Landschap. We staken een asfaltweg over en kwamen even later in bosgebied "'t Wijde Zicht", eigendom van Natuurmonumenten. Verderop dwaalden we door landgoed "Hoog Moersbergen". We kwamen uit bij de Van Braam Hoeckgeest kazerne. Dit is een marinierskazerne waar verschillende wandelaars, die daar in het verleden gelegerd waren, herinneringen konden ophalen. Daarna kwamen we in buurtschap Palmstad behorend tot de gemeente Doorn. Nu werd koersgezet naar kasteel Moersbergen. We staken de oprijlaan naar het kasteel over en zagen hier vandaan het kasteel in de verte liggen.
Kasteel Moersbergen is een oude ridderhofstad die voor het eerst genoemd wordt in 1435. Ondanks latere verbouwingen heeft het kasteel nog altijd een middeleeuws uiterlijk. Het bijbehorende landgoed is ook zeer de moeite waard. Het is kleinschalig en bezit een boerderij, een majestueuze oprijlaan met eiken en beuken, akkers, weilanden, een boomgaard en bossen. Vermaard zijn de door een vorige eigenaar geplante Amerikaanse Weymouthdennen.
We zagen verschillende malen geel/blauwe markeringen van het 48 km lange Stichtse Dorpenpad, dat loopt van NS-station Driebergen/Zeist naar NS-station Rhenen. Langs de zuidkant van Doorn werd Huize Doorn gepasseerd. Doordat er nog geen bladeren aan de bomen hingen konden we ditmaal een glimp van het huis opvangen.
Het dorp Doorn is ontstaan bij een ridderhofstad, het latere Huis Doorn. Het is een zeer oude plaats, want reeds in het jaar 838 werd het vruchtgebruik van Doorn door bisschop Alfrik aan graaf Rotgarius gegeven als dank voor bewezen diensten. In 1332 gaf Graaf Willem III van Holland opdracht het kasteel te verwoesten, om een conflict met de Bisschop te beslechten. De ronde hoektoren op het zuidwesten van het Huis bleef gespaard, terwijl muurresten in de nieuwbouw van 1337 werden verwerkt. In 1780 liet de toenmalige eigenaar, Frederik Richard Lijnslager, het Huis verbouwen in de strakke classicistische vormen die het Huis kenmerken. Na zijn dood werd het Huis door verschillende vooraanstaande geslachten bewoond tot Wilhelm het in 1919 aankocht, tezamen met de ca. 36 ha. park en bos. Huize doorn dankt zijn bekendheid grotendeels aan de laatste bewoner: de verbannen ex-keizer van Duitsland, Wilhelm II. Deze verbleef hier van 1920 tot 1941, toen hij op 82-jarige leeftijd overleed. Op zijn uitdrukkelijke wens werd hij in het Park van Huis Doorn bijgezet. Op 10 november 1918 trad de Keizer af en week uit naar het neutrale Nederland, De regering vond Graaf Godard van Aldenburg Bentinck bereid de gewezen monarch op Kasteel Amerongen tijdelijk onderdak te verlenen. Wilhelm kreeg asiel onder uitdrukkelijke voorwaarde, dat hij zich van iedere politieke activiteit zou onthouden. Op 16 augustus 1919 verwierf hij voor de somma van Hfl. 500.000,-- Huis Doorn, dat tot dan toe eigendom was van Barones van Heemstra, de oudtante van de filmster Audrey Hepburn. De beide gemalinnen van de Keizer, ( gestorven te Doorn 1921 en gestorven te Frankfurt a/d Oder 1947) werden in Duitse bodem begraven. Na de 2e Wereldoorlog werd het landgoed tot vijandelijk bezit verklaard en verviel het aan de Staat der Nederlanden. Sedert 1955 wordt het beheerd door de Stichting Huis Doorn, die het als museum heeft opengesteld.
Langs een buitenwijk van Doorn werd bij een boerderij aan de Gooyerdijk op 10,4 km een verzorgingspost bereikt. Hier kregen we een een bekertje soep aangeboden. Dit was niet de oorspronkelijke geplande verzorgingspost. De oorspronkelijke geplande verzorgingspost was gesloten vanwege de MKZ-crisis. Maar de overburen waren wel open. En deze schuur was ook nog eens veel groter. Nu volgden enige km's verhard. In een weiland zagen we nog (levende) schapen lopen. We kregen fraai uitzichten op het witgekleurde kasteel Sandenburg. Verderop liepen we door een oude poort, Groenesteyn geheten. Hier zagen we wit/rode markeringen van de voormalige NIVON Heuvelrugroute, tegenwoordig Trekvogelpad geheten. Na nog een fraaie boerderij met de naam Het Boompje kwamen we bij een graspad dat na afloop het modderpad werd genoemd. Een bijna 1 km lang nat graspad was na de eerste honderd wandelaars verworden tot een modderpad. En omdat er 523 deelnemers waren kunt u, gewaarde lezer zich voorstellen hoe het pad erbij gelegen moet hebben bij wandelaar nummer 500. Veel wandelaars klommen dan ook over het prikkeldraad om iets aangenamer verder te lopen door het naastgelegen weiland. Daarna dwaalden we veelal langs bosranden naar bosgebied in buurtschap Darthuizen. Opnieuw volgden we trajekten van de Stichtse Dorpentocht. Mooie paden moet je per slot van rekening niet links laten liggen. Langs de officiële hoofdingang van landgoed Broekuizen werd de grote rust bereikt in het dorpshuis De Hof te Leersum. Er was nu 22,0 km afgelegd. Het vlakke parkoers werd nu ingeruild voor bergen (Utrechtse heuvelrug). Als eerste kwamen we bij Uitzichtstoren "Uiletoren". Deze uiletoren sierde ook het wandelplaatje. Daarna kwamen we bij de Donderberg met daarop de graftombe Nellestijn. Nadat we de provinciale weg van Leersum naar Maarsbergen hadden overgestoken beklommen we de Darthuizerberg. Verderop kwamen we aan de achterkant van camping De Bonte Vlucht uit. Daarna werd bosgebied De Kaapse bossen bereikt. Het deelbos heette hier De Diepwel. Daarop werd het Doornse Gat bereikt. Over een steile zandhelling werd afgedaald om even later een zandheuvel steil omhoog en omlaag te volgen. Onze vorige WS78 voorzitter noemde dit altijd "een grapje". Daarop werd de Oude Postweg bereikt. We hadden hier 28,8 km afgelegd. Hier zagen we nog enige achterliggers in de verte die 16,6 km van het parkoers hadden afgelegd. Zo dicht kwamen de parkoersen bij elkaar. In Doorn was op 30,6 km opnieuw een verzorgingspost. Hier konden we koffie, thee of iets fris krijgen. Opnieuw betraden we de Kaapse Bossen.
In het midden van de 18e eeuw kwam mr. Hendrik Swellengrebel uit de Kaapkolonie naar Doorn. Hij kocht een zeer groot heidegebied dat hij "De Kaap" doopte, omdat de woestenij herinneringen aan de Zuidafrikaanse "koppies" opriep. Bebossing was zijn doel en daarin is hij goed geslaagd. In deze bossen speelt de roman "De Zwarte Ruiter" van Simon Vestdijk.
Na een lang pad omhoog bereikten we de 19 meter hoge uitkijktoren op de Doornse Berg.
Hier vanaf heb je een wijds uitzicht op Utrecht met de Dom, de televisiemast bij Lopik, de kerncentrale in Dodewaard en verder de Betuwe in
We daalden aan de andere kant weer af en kwamen bij poortgebouw De Ruiterberg. Toen we een asfaltweg overstaken (Sanderburgerlaan) zagen we daar twee mensen met grote vuilniszakken afval opruimen. We stapten op hen toe en vroegen of ze hiervoor betaald werden. Ze zeiden dat dit niet het geval was. Maar dat ze vrijwilligers van Natuurmonumenten waren en dat ze deze dag deze taak op zich hadden genomen. Wij complimenteerden hen met deze aktie. Op 35,8 km werd de fruitpost bereikt, ook te Doorn. Hier kregen we ditmaal geen banaan, maar een appel aangeboden. De dagprijs van bananen lag boven de begroting. Nu zetten we koers naar Theehuis Sint Helenaheuvel met ervoor nog een kleine zandverstuiving. Nu kwamen we bij een parkoerswijziging. In een bosgebied waren de vorige dag dermate veel bomen omgezaagd, dat de paden niet allemaal meer herkend werden, laat staan dat er normaal gewandeld kon worden. Het parkoers werd er niet minder door. Vlak voor de finish stond in een tuin op een bord de tekst "WSers PROFICIAT!" geschreven. De totale afstand bedroeg 40,7 km. Het weer was heel erg meegevallen. Er was voor de hele dag regen voorspeld. Het was weliswaar de hele dag grijs geweest, maar het was wel vrijwel droog gebleven. En dat is voor de wandelaars het belangrijkste van hun tocht. In het WS78 infobulletin lazen we verder dat Marriët Kers om gezondheidsredenen haar werk moest staken. Verder was voor Nell Koning dit de laatste WS78 tocht waar zij, na 20 jaar trouwe dienst, ophoudt met het stempelen van IVV-kaarten, ook vanwege gezondheidsredenen. In Apeldoorn zal ze met de 4-daagse nog wel van de partij zijn.

Henri Floor & Coos Verburg