| datum |
vrijdag 17 april 1998
|
| traject |
Eibergen-Buurse-Enschede
|
| afstand |
28 km
|
| wandeltijd |
7¼ uur
|
| weer |
de hele dag droog weer. Af en toe zon. Maximum 13°
|
| temperatuur |
13°
|
We hadden overnacht in Pension Abbink te Eibergen en hadden de vorige avond al besloten, dat we het trajekt niet vanaf Ruurlo, maar vanaf Eibergen zouden vervolgen. Het trajekt Ruurlo - Eibergen zullen we later nog eens doen.
Na een goed ontbijt vertrokken we om 9.05 uur. De eerste 50 meter liepen we de verkeerde kant op. We verlieten Eibergen en staken de gekanaliseerde Berkel over. We volgden de Berkel even. Later volgden we de oude loop. Hieraan lag ook de Mallemse watermolen. Van deze molen dateert een eerste vermelding in 1424. Na een brand in 1748 is de molen verbouwd. De molen is een zogenaamde "onderslagtype" en is nu nog in gebruik als koren- en pelmolen.
Vlak voorbij de watermolen stond een leuke verwijzing naar de watermolen en nog een aantal andere verwijzingen. Nu volgden we zo'n 6 km overwegend lange (onverharde) wegen door een rustig boslandschap naar het Haskerbergerveen. Even hiervoor herkende we boerderij De Kikvorsch vanaf de foto uit het Gelrepad-boekje (blz. 73). Dit Haaksbergerveen is een heel mooi natuurgebied met vele vennetjes en moerasgebied.
Even voorbij een gebied met de naam Siberië kwamen we aan de grens met Duitsland. Vlak over de grens, in Duitsland, liep ook een wit/rood gemarkeerde route. Deze besloten we even te volgen, zolang deze evenwijdig met het Gelrepad liep. We liepen langs het Zuiderzendvelderveld en staken bij boerderij Te Riet de Zoddebeek over. Vervolgens liepen we langs het Oosterzendvelderveld en kwamen bij het Nivonhuis Den Broam te Buurse.
Opvallend in dit gebied zijn de vele ruim opgezette boerderijen, die allen een wit kozijn hebben. Bij de inrit naar het Nivonhuis stond een fraai verwijzingsbord. In het Nivonhuis dronken we een paar kopjes koffie. Alleen het beheerdersechtpaar was aanwezig. Maar ze verwachten wel een grote groep mensen. Toen we vroegen hoeveel we verschuldigd waren voor de koffie, zeiden ze dat ze geen geld mochten vragen, omdat ze geen uitbaters waren. Maar ons werd toen wel onze aandacht gevestigd op de giftenpot. En daar stopten we toen maar geld in.
Toen we het Nivonhuis weer verlieten, kwamen we langs een wandelhandwijzer. We staken de Buurserbeek over en kwamen nu in het fraaie natuurreservaat Witte Veen. We staken de Hegebeek over en opnieuw liepen we een stuk langs de Duitse grens. Het laatste fraaie monument van deze wandeltocht was huize Smalenbroek. In een buitenwijk van Enschede, Stroinkslanden, eindigde het Gelrepad bij een bushalte. Met bus 4 reden we naar het NS-station van Enschede en verder huiswaarts.
|
Henri Floor & Coos Verburg
|
