3e De Grebbelinietocht, Renswoude, 27 december 1997

Zo’n 70 wandelaars uit alle delen van Nederland, incl. 3 Duitsers, genoten op deze laatste decemberzaterdag 25,7 km lang tussen 9.30 en 14.30 uur van de derde uitgave van de Grebbelinietocht. Henri Floor was zowel parcoursarchitect als baankapitein, maar mijn complimenten als één der vele tevreden mensen gaan terecht uit naar alle organisatoren, medewerkers, EHBO enz, enz.
Een klein bultje mocht de pret niet drukken en achteraf kon inderdaad worden bevestigd dat een andere route dan in het verleden niet of nauwelijks tot de mogelijkheden behoorde. Een kleine toeslag vanwege het gebruik van eigendom van Staatsbosbeheer vormde dan ook voor niemand een probleem.
De Grebbelinie, aangelegd in de 18e eeuw, was een verdedigingsstelsel tussen Rhenen en Amersfoort. Ten oosten van de linie ligt de laaggelegen Gelderse Vallei die onder water gezet kon worden om de vijand tegen te houden. Kaden als de Slaperdijk en de Groeperkade verdelen dit gebied in kommen, waarin het water kon worden vastgehouden.
Om de kaden beter te kunnen verdedigen, zijn er eind 18e eeuw forten aangelegd. De Grebbelinie is nu als cultuurhistorisch en natuurmonument in beheer bij Staatsbosbeheer. Behalve Renswoude met zijn mooie kasteel (in een evenzo fraai park gelegen) en Ned. Herv. Kerk kwamen we amper “in de bewoonde wereld” behalve op 17 km tijdens de grote rust in Bar-Eetcafé De Baron in de omstreken van Scherpenzeel. Verder was er warme chocolademelk met koek (op 9½ km) en fruit (op 20,3 km), zodat niemand iets tekort hoefde te komen.
Zelf Euraudax-fan
Alleen heel oude en ervaren mensen herinneren zich wellicht dat ik destijds de routes van Euraudax-Hoek van Holland samenstelde en dit samen met eerst Jan v.d. Hoeven en Wim Hulsman, en later maakte Joop Wissink dit kwartet compleet en kwamen klassiekers van de grond als de 75 km van Hoek van Holland, Roosendaal-Hoogvliet (125 km) en Bergen op Zoom-Hoogvliet (150 km). Enorm gezellig en sportief, maar van plaats tot plaatsevenementen vergen nu eenmaal vele extra organisatorische inspanningen en verdwenen in de loop der tijd van de kalender. Toch blijven het in de ogen van velen aangename herinneringen en deze happenings zijn zeker niet gemakkelijk te vergeten.
Dit Renswoude-item was een rentree na jaren afwezigheid voor mij. Thans besef ik dat pijlen bij Euraudax-tochten terecht (vrijwel) tot het verleden behoort, daar anders de basis van dit systeem wordt aangepast, maar in het verleden leek het me volkomen logisch dat de route (naast een duidelijk A-viertje) van pijlen was voorzien. Soms werd ik nog door een wandelaar eraan herinnerd, dat hij door eigen vergissing in oktober 1996 een 25 km Euraudax-tocht in Driebergen liep. Nimmer zou hij terugkeren en alleen zichzelf gaf hij volkomen terecht de schuld hiervan.
Destijds maakte ik reclame voor het feit dat een Euraudax-wandeling een goede training was om later een dergelijke afstand bij een andere tocht ook met goede kans op succes te kunnen afleggen, deze mening onderschrijf ik nog steeds en ben niet de enige hierin. Na Renswoude heb ik er toch spijt van zo lang geen Euraudax-tochten te hebben gelopen, wel heb ik met aandacht de verhalen van Joop Wissink en anderen hierover gelezen, en heb momenteel plannen in 1998 nog wel eens meer tochten bij Euraudax in binnen- en/of buitenland af te leggen. Het systeem lijkt me immers nog niet aan slijtage onderhevig.
Tot slot vertrouwde Henri Floor me toe, dat hij óók routebouwer was van WS’78 te Bilthoven op 3 januari 1998. “Het is echt wel zwaar”, was diens korte toelichting, waarop mijn commentaar “dus ook de moeite waard om zo’n mooie omgeving beter te leren kennen”.

Jan Vijverberg