vierde wandeldag Apeldoornse Vierdaagse, vrijdag 12 juli 1996

De laatste dag konden we een half uur eerder starten. Het was de eerste keer dat we niet met de eersten mee konden. Weliswaar kregen we klokslag 6 uur ons knipje omdat we toen kwamen aanlopen, maar de wandelaars waren al iets eerder gestart.
In Engeland staan we er om bekend dat we een aparte manier hebben om een druk kruispunt over te steken en dat wordt Dutch crossing genoemd. De officiële manier is natuurlijk om de zijwegen van een kruispunt haaks over te steken. Maar op het normaal drukke kruispunt bij het gebouw van Centraal Beheer werd het grote kruispunt diagonaal overgestoken. De enkele automobilisten, die er op dat moment (ca. 6.10 uur) waren, bleven braaf voor het stoplicht staan wachten.
Verderop kwamen we nog door de Methusalemweg om verder door het voormalige zelfstandige dorp Ugchelen verder te lopen. Eerst kwamen we nog door een bosgebied afgezet met hekwerk. Daarna verlieten we de "bewoonde wereld" definitief. Over een pad tussen weilanden overgaand in bosgebied bereikten we een verzorgingswagen op 7 km.
Daarna dwaalden door de prachtige bossen. Het ging heuveltje op en heuveltje af. Dan weer eens langs een vennetje of een paadje over een heideveld. Alras kwam de eerste splitsing. Hier ging de 20 km er af. Na zo'n 4 km, nadat we langs een aantal rustgebieden voor het edelhert waren gelopen, sloegen de 30 km lopers af. Nu dwaalden we verder naar een grote rust in vakantieoord Lierderholt. Het vorige jaar was er geen bepijling geweest, doordat de pijlers problemen met het zware omweer hadden gehad. Nu zagen we dan hoe we hadden moeten lopen.
Na een korte rust vervolgden we ons pad. Door bos en over hei kwamen we weer op het 30 km parkoers uit. Dat volgden we gezamenlijk naar Hoenderloo. Traditiegetrouw kochten we voorgaande jaren in het eerste winkeltje dat we in Hoenderloo zagen melk of karnemelk. Maar toen we binnen waren keken we verbaasd in het rond. Het was nu een tijdschriftenzaak geworden. Gelukkig was er, naast de officiële rustpost in Dorpshuus Hoenderloo en verschillende café restaurants ook nog een supermarkt.
We hoorden een toerist nog informeren waar de 20 km lopers vandaan kwamen. Die bleken echter in Hoenderloo helemaal niet te komen. Dat is te ver weg voor een 20 km parkoers. Na opnieuw een niet al te lange rust spoedden we ons weer verder, want de lus van de 50 km moest nog komen. Bovendien moesten we wat te drinken meenemen, omdat er 16 km lang geen (officiële) verzorgingspost was.
We verlieten Hoenderloo langs het kerkje op de bult. Voor deze witte kerk zat een man achter een tafel. Hij was druk bezig stempels van de kerk op witte briefjes te zetten om aan de wandelaars te geven. Er stonden flink wat wandelaars om de tafel en de man zei ook nog dat hij wandelboekjes wilde stempelen. Eén van de wandelaars vroeg hoe de man op het idee van stempelen was gekomen. Daarop antwoordde de man, dat hij vroeger wel trektochten maakte van jeugdherberg naar jeugdherberg. En dat het toen een rage werd om zoveel mogelijk stempels te bemachtigen. Wij konden ons dat heel goed voorstellen. Als wij tijdens onze grote vakantie trektochten maken, dan maken we zelf aparte stempelkaarten en verzamelen zo ook flink wat stempels. Verder lag op de tafel nog een blaadje over de kerk en nadere informatie over Hoenderloo.
Zo zijn er in Hoenderloo twee witte kerkjes. Eén hervormde- en één gereformeerde kerk. Om nu onderscheid te maken tussen de twee kerken wordt het gereformeerde kerkje het witte kerkje genoemd. Het hervormde kerkje wordt de kerk op de bult genoemd. Na nog een blik binnen in de kerk geworpen te hebben, vervolgden we ons pad.
Nadat we aan de lus van de 50 km begonnen, zagen we drie kwartier lang totaal niemand. Door vermoeidheid keken we uit naar een geschikte rustplaats. Dat werd een stapel op elkaar gelegde boomstammen. Vijf minuten later kwam pas de eerstvolgende wandelaar langs. Ook zagen we hier nog een ruiter, die we later nog enige malen zagen. De samenkomst met de 30 en 40 km lopers was in een buitenwijk van Hoenderloo.
Na een aantal lange asfaltwegen kwamen we weer over de inmiddels vertrouwde bospaden. Op weg naar de volgende verzorgingswagen voerde het pad weer fraai door de bossen. Op een viersprong was een pijl r.d. verdwenen. Vlak voordat we een heideveld zouden betreden was nog een steile helling met een trap. Boven gekomen konden we de verleiding van twee bankjes niet weerstaan. We kozen het bankje in de schaduw. Hier vandaan hadden we een fraai uitzicht over de Leesterhei. Toen we bij de verzorgingspost aankwamen, was men al druk bezig met opruimen.
Er stonden al flink wat stoelen opgestapeld. Nu volgde verderop een fraai pad langs een spreng met glashelder stromend water. Nadat we onder de A1-snelweg waren doorgelopen, sloegen we dit keer eens niet links, maar rechts af. Zo namen we nog een weiland annex bosparkoers mee. Deze variant was waarschijnlijk nodig om de 20 km lopers nog een grote rust aan te kunnen bieden. Bij de Europaweg, een 4-baans weg was zelfs politie aanwezig om de wandelaars een veilige "overtocht" te geven.
Bij het oversteken riep de agent naar zijn collega verderop: "Hans, die wandelaar daar loopt de verkeerde kant op". Daarop werd door Hans teruggeantwoord: "Hij zegt dat hij er niet bij hoort". Verder was de route zoals voorgaande jaren over de Ordermolenweg, door het Sprengenpark (hier regende het trouwens nog kort) en de Sprengenweg naar de finish. De afgelegde afstand bedroeg 47,3 km. Een paar honderd meter voor de finish werd ons door bekenden een bloemetje aangeboden. Voor mij was het de 13e keer dat ik de Apeldoornse 4-daagse liep en het 50 km parkoers voor de 11e keer.

Henri Floor & Coos Verburg