Eén van de mooiste WS78 parkoersen van 94/95

WS78 tochten mogen officieel niet meer worden nagelopen
Op zaterdag 11 februari 1995 organiseerde WS78 een wandeltocht vanuit Santpoort. Toen waren wij echter op wintersport. Toen wij onze wintersportvakantie voorbereidden was het nog wel mogelijk om een tocht van WS78 officieel na te lopen. Maar met ingang van januari 1995 is dat niet meer officieel mogelijk. Maar als je desondanks een parkoersbeschrijving weet te bemachtigen kun je de tocht altijd wel nalopen. Maar de tocht geldt dan niet meer officieel mee. Na afloop van de laatste WS78 wandeltocht te Maarn hoorden wij dat de tocht vanuit Santpoort de mooiste en de zwaarste was geweest.
Op vrijdag 14 april 1995, op Goede Vrijdag, besloten we om de tocht na te lopen. Met de trein reden we naar Driehuis.
Vroeger waren er 2 stations in Driehuis
Het WS78 programmaboekje vermeldde weliswaar Driehuis-Zuid, maar we waren al geïnformeerd, dat het niet juist was en dat het Driehuis moest zijn. We konden ons niet voorstellen dat de maker van het programmaboekje die fout zomaar had kunnen maken. Wat bleek nou. Een aantal jaren terug reed er bij Driehuis ook een trein met een aftakking naar IJmuiden. Zodoende waren er twee stations in Driehuis, te weten Driehuis-Zuid en Driehuis Westerveld.
Na de poort van het officiële startpunt, de kantine van voetbalvereniging "R.K. Velsen" (Driehuis is gemeente Velsen) gepasseerd te hebben, staken we een spoorlijn over. De landgoederen Midden-Herenduin en Duin-en-Kruidberg Over een asfaltwandelpad langs een verkeersweg bereikten we de toegang naar de bossen en duinen van de landgoederen Midden-Herenduin en Duin-en-Kruidberg. Borden meldden dat de toegang verboden was als je geen geldige toegangskaart had. De kaartjesautomaat werkte echter niet. De toegang was echter gratis als je lid was van de Vereniging tot Behoud van Natuurmonumenten. En daarvan zijn wij lid en we hadden onze lidmaatschapskaart bij ons. Op voornoemde landgoederen volgden we enige bredere grintwegen en een aantal paden. Het was hier wel heel mooi en rustig.
Maar een noordenwind voerde de zogenaamde Hoogovenlucht aan dat erg irriterend was. Bij punt 19 op het parkoers zagen we op de ingetekende route, dat als we r.d. liepen in plaats van l.a., we makkelijk 500 meter konden afsteken. We besloten toch de officiële route te nemen. En daar hadden we beslist geen spijt van. Want het pad voerde over de graad van een helling met mooie uitzichten. Het leek wel een beetje buitenland met de vrij steile helling naast ons. Bovendien zagen we hier nog een eekhoorntje.
Op een gedetailleerde wandelkaart zagen we prachtige namen staan waar we zoal langs en door kwamen. Dat waren achtereenvolgens: Grotebos, Vossendel, Hessendel, Gijzenveld, Lichtbakkeet, Bultenvlak, Noorderhoek, Klein Doorne, Aardbeienvlak, Groot Abelenbos, Koningsdel, Olmenberg, Starrevlak, Manus Tuintje, De Hel, Fazanten bos, Lage bos, Haverland en Koepelberg.
IJskelder Nova Zembla
Vlak voordat we het landgoed Duin-en-Kruidberg verlieten kwamen we langs het kasteelachtig grote Vakantieoord Duin- en Kruidberg met in de bossen de ijskelder Nova Zembla. Boven de toegangsdeur waren twee stenen ingemetseld. De linker steen meldde het bouwjaar 1845 en de rechter steen het eerste renovatiejaar 1895. Maar in 1983 is het nogmaals gerenoveerd. Net buiten voornoemde landgoederen vielen ons de eigenaardige bermen van de Velserenderlaan op. Langs de kanten van de weg zijn schuine plateaus gesitueerd over een lengte van enige honderden meters, die voorkomen dat padden willekeurige de weg oversteken, maar op vaste plaatsen zijn tunnels onder de weg door gemaakt, speciaal en alleen voor padden. We hadden hier ook een mooi uitzicht op de ruïne van Bredero.
Nationale Park De Kennemerduinen
Nu betraden we het Nationale Park De Kennemerduinen. Bij de toegang was een kassa waar we aan de dienstdoende kassier, een jongeman met een paardenstaart, ƒ 1,75 ieder als toegangsgeld betaalden. Eerst volgden we een asfaltweg. Op een splitsing werd het een grintweg, overgaand in een zandweg en we bereikten het meer de Oosterplas. Langs een gedeelte van de plas is de doorgang tussen het meer en hekwerk zo smal, dat je hier niet met droge voeten door kunt. Maar voor ons waren meerdere wandelaars dat ook al opgevallen en over een hoger pad door en achter het hekwerk konden we ons pad vervolgen. Aan het eind van het meer volgden we een heel leuk, smal, slingerend grintpad. Het pad ging op en neer en we kwamen bij het volgende meer, het Vogelmeer. In het meer lag een klein eilandje met vele meeuwen. Verder daalden we een paar keer een trap (in de duinen) af en in een beschut hoekje aten we onze boterhammen op. We naderden namelijk de grote rust Parnassia en u heeft hier al over kunnen lezen dat je daar beslist niet je eigen meegebrachte boterhammen mag opeten. Maar zover waren we nog niet. Eerst kregen we nog ruim een km strand.
Druk begin van paasweekeinde
Het was hier, op het strand, evenals in het Nationale Park vrij druk, drukker als op een normale zaterdag. Maar het was deze dag de eerste dag van een lang Paasweekend. In Parnassia dronken we een kopje koffie en vervolgden daarna ons pad. Eerst over de er bij gelegen parkeerplaats. Daarna dwaalden we opnieuw lange tijd door de Kennemerduinen. De routebeschrijving en de zeer duidelijk ingetekend route op de kaart zorgden ervoor dat we goed de weg konden vinden. Het pad langs meertje 't Wed was wel heel leuk. Vlak langs het meer liep een smal golvend pad, dat je niet nam als je bang was om in het water te vallen omdat het zo steil omlaag naar het water liep. Maar het alternatief was soms enige hele steile klimmetjes. Wij kozen echter voor het eerste en we bleven droog, uitgezonderd dan het zweet. Want zo'n tocht in het voorjaar, zonder zo'n uitgekiende verzorging als bij WS78, zorgt voor extra inspanningen. Maar bij de uitgang van het Nationale Park stond een kiosk waar we ons de snelle, isotone sportdrank goed lieten smaken en namen nog wat voor reserve mee in onze heuptasjes.
Vanaf de gedetailleerde wandelkaart van het Nationale Park "De Kennemerduinen" waren ook diverse fraaie namen te halen zoals: Aelbrechtsberg, Rietdel, Lage Zeeveld, Helmberg, Grote Markt, Bruid van Haarlem, Ogenkuil, Starredel, Langerak, Hazenberg, Liguster, De Grote Schapenkamp, Lange Vlak, Bokkendoorns Konijnenbos en Koevlak.
6 achtergebleven pijlen na ruim 2 maanden nog gevonden
Vrij snel achter elkaar vonden we nog 4 pijlen, die nog waren achtergebleven van de tocht. Maar ja wat wil je. Als de tocht niet meer nagelopen mag worden, dan worden ook die (vergeten) pijlen niet meer weggehaald door nalopers, die er dus niet meer zijn. Wij verwijderden de pijlen nu maar. Nu volgden we wat meer verharde wegen afgewisseld met grintwegen en paden en ook diversen trappen. Want Bloemendaal, waar we nu doorheen liepen is vrij heuvelachtig. Daarbij kwamen we ook nog langs Kopje Bloemendaal met zijn pannekoekenrestaurant. Maar pas thuis bij het analyseren van de tocht kwamen we er achter dat het pannekoekenrestaurant op het Kopje van Bloemendaal was, waar de langs kwamen.
We raakten behoorlijk onder de indruk van de kolossaal grote woonhuizen die hier staan. Na het wandelpark van Landgoed Caprera liepen we opnieuw door een stuk van de Kennemerduinen. We keken op onze horloges en rekenden uit dat als we stevig doorliepen we de trein van 16.16 uur konden halen. Daarbij zagen we nog eens twee vergeten pijlen hangen, zodat het totaal aantal gevonden pijlen zes bedroeg. We haalden de trein. Bovendien had de trein twee minuten vertraging. Maar het was een prachtige tocht op een prachtige dag geweest. Later bleek dat deze vrijdag de warmste (12°) en enige droge dag van het paasweekeind was geweest.

Henri Floor & Coos Verburg