Prachtige heidetocht van WS78

Vughtse plassentocht
Op zaterdag 31 december 1994 luidden wij het jaar uit met het nalopen van een WS78 wandeltocht vanuit Vught. Deze tocht werd oorspronkelijk georganiseerd op 12 november 1994, maar toen was ik geblesseerd aan mijn knie. Coos had de tocht al wel gelopen. Maar omdat er verder toch niets bijzonders te lopen was, liep ze nu met me mee.
Lunetten, oude gegraven verdedigingswerken
Rond half negen begonnen we aan deze tocht, terwijl de straatverlichting nog aan was. In dit jaargetijde zijn de vele lichtjes van kerstbomen en dergelijk zo gezellig om naar te kijken. Door wat buitenwijken kwamen we op de Vughtse heide uit. Hier dwaalden we langs een aantal lunetten, een soort ven. Lunetten zijn oude gegraven verdedigingswerken in de vorm van een maan (luna=maan).
Bij het nalopen van zo'n tocht is het goed opletten en af en toe telden we met passen de tussenafstand om niet te vroeg of niet te laat een afslag te nemen. We waren in het bezit van een ingetekende route. Maar dat was een kopie van een kopie, waardoor ook informatie verloren was gegaan. Voor de fusilladeplaats sloegen we af en kwamen uit bij het Afwateringskanaal 's-Hertogenbosch-Drongelen. De fusilladeplaats markeert de plaats waar vele Nederlanders het leven lieten voor het Duitse vuurpeloton. Ter herinnering aan hen staan er een sober houten kruis en een stenen monument. Jaarlijks wordt hier een dodenherdenking gehouden.
Als een tijger die behoedzaam op zijn prooi toesluipt
Voornoemd kanaal volgden we zo'n 2 km. Deze kwam uit op een verkeersweg die naar Cromvoirt voerde. Zover volgden we deze asfaltweg niet want na nog geen halve km sloegen we af en volgden een begroeide grasweg. Deze kwam uit op een viersprong van onverharde wegen. We stapten voorzichtig over enige draadafscheidingen. We moesten hier rechtdoor en deze weg was wel erg onverhard, namelijk een flink modderig en drassige weg. Een eind verderop liep een pad uit in een door de regen gevormde zeer grote plas. Aan onze linkerhand was gelukkig een dijk en daarover konden we ons pad vervolgen. We voelden ons net tijgers die behoedzaams op hun prooi toesluipen, zo moesten we ons tussen bomen en struiken heen bewegen.
We kwamen uit op een houtwal en volgden hierop het smalle spoor naar de brug over het riviertje de Zandleij. We liepen opnieuw naar voornoemd kanaal maar verlieten dit ook weer spoedig. Vlak voor het kanaal zagen we in een weiland zoveel water staan, dat we dachten dat er een meer lag. Bovendien zagen we veel vogels op het water zitten. Thuisgekomen keken we het op de kaart na en het bleek dat hier toch geen meer lag. Nu kregen we zandwegen voorgeschoteld, vol met plassen waar we omheen moesten lopen. Vlak voor een camping op de Helvoirtsche Heide lag weer zo'n grote plas waar je in eerste instantie niet wist of je er links of rechts omheen zou lopen. Als het niet echt nodig was, wilden we niet door het akkerland lopen. Over een asfaltweg liepen we langs de Hermina's Hoeve opnieuw naar voornoemd kanaal en staken deze over.
Snoertjeswater was overstroomd
Nu betraden we de bossen van het recreatiepark- en grote vijver Snoertjeswater. Toen we bij de vijver aankwamen (het leek eigenlijk veel meer op een meer) moesten we langs een grote plas manoeuvreren die op een zandweg om het meer lag. Even verderop moesten we rechtsomkeert maken, omdat het meer overstroomd was. Gelukkig hadden we, zoals al eerder gememoreerd was, een ingetekende route bij ons en konden we zodoende een andere route kiezen om verderop weer op de officiële route uit te komen.
Opnieuw volgden we weer enige km's langs voornoemd kanaal totdat we bij het bordje Loonse- en Drunense duinen uitkwamen. Nu dwaalden we enige tijd door de bossen van de Drunense Heide. We werden overvallen door een bui, maar we liepen gelukkig in de bossen, zodat we nu niet zo nat werden. Verderop was een grasweg onder water gelopen door de vele regenval en moesten we van graspol naar graspol springen om ons pad te kunnen vervolgen. Na nog een aantal modderwegen kwamen we uit bij Biercafé Restaurant en Partycenter De Roestelberg. Hier lieten we ons de soep en koffie goed smaken, maar moesten ons na afloop wel blauw betalen. Deze uitbater mag wel tot de duurdere gerekend worden.
Loonse- en Drunense duinen met hoge, wit blinkende duinenrijen
Nu kwam het spannendste gedeelte. We betraden het stuifzandgebied van de Loonse- en Drunense duinen, een indrukwekkend landschap met tot 24 meter hoge, wit blinkende duinenrijen met woestijnachtige, kale vlakten er tussen. Na eerst een paar genummerde bomen gepasseerd te hebben, volgden we een lang bospad naar het echte stuifzandgebied. Hier was het echt zwaar lopen, maar het was hier erg mooi. Minder leuk was het dat we hier van het parkoers geraakten. Met mijn beste speurdersinstinct liepen we lange tijd langs het stuifzandgebied door de bossen. Mooi zijn hier de vele smalle paden, die intensief door crossfietsers gebruikt werden. We zagen er ook in totaal een tiental rijden.
We kwamen uit op een doodlopende brede zandweg. Aan een man met zijn zoon en een hond, die aankwamen lopen, vroegen we de weg naar Giersbergen. Hier was volgens de parkoersbeschrijving de koffiepost. We liepen inderdaad al de goede kant op en even later kwam ons het pad bekend voor van de Helvoirtse tweedaagse. In buurtschap Giersbergen uitgekomen, volgden we weer de oorspronkelijke parkoersbeschrijving. Op een gegeven ogenblik waren we zo gezellig met elkaar aan het praten, dat we niet meer wisten hoelang we al op het pad liepen. Daarop besloten we tot het laatst nog bekende punt terug te lopen en letten verder beter op.
Keizer Napoleon is 6 mei 1810 hier gepasseerd
We kwamen weer wat meer in de bewoonde wereld en liepen langs een boerderij waar een tegel tegen de muur was bevestigd met een voorstelling van "de reizende man" en de tekst "Keizer Napoleon is 6 mei 1810 hier gepasseerd". We staken de Zandleij over en even verderop liepen we een eind langs het meer De IJzeren Man. De kern van de IJzeren Man is een grote zandafgraving waar water in staat. De naam is afkomstig van de baggermachine die de plas heeft gegraven. In de volksmond heette zo'n baggermachine De IJzeren Man. In buitenwijken van Vught teruggekeerd, liepen we in het villapark langs een monument dat in 1934 door villaparkbewoners aan Kolonel Thomson was aangeboden. De totale afstand bedroeg 40,645 km.

Henri Floor & Coos Verburg