|
|
|
|
|
Salzsteig-Weitwanderweg 09
|
datum |
Zondag 5 september 1993
|
traject |
Hinterstoder - Dietlgut - Schafferreith - Berghaus en terug naar Hinterstoder
(Terug vanaf Dietlgut over de asfaltweg).
|
wandeltijd |
8 uur
|
overnachtingadres |
Privatzimmer, Hinterstoder
|
adres diner |
Freibad-restaurant, Hinterstoder
|
overnachtingprijs |
400
|
uitgaven |
Hinterstoder 280
|
We hadden om half acht ontbijt in Hinterstoder. Het was nog wel bewolkt
om de bergen, maar we zagen ook blauwe lucht, en dat gaf ons moed. Vol goede
moed gingen we rond half negen op pad. Eerst liepen we
weer langs de jeugdherberg omdat ons pad daar langs liep. Langs de beek liepen
we stroomopwaarts. Bij Huemer trokken we al onze jassen uit. Bij de Schieder
Weiher stond een gedenksteen voor de man die deze vijver had ontworpen. Via
Polsterlucke kwamen we op een kruispunt bij een vakantieoord. Even later
kwamen we bij een boerderij. Hier dacht ik dat de route niet klopte. Na wat
omzwervingen kwamen we weer bij het vakantieoord uit. Opnieuw volgden we onze
oorspronkelijke route. Vlak voor de boerderij begreep ik waarom ik dacht dat
we verkeerd liepen. Een zijbeek had ik voor de hoofdbeek aangenomen. Toen we
weer goed zaten, zag ik een zijweg voor de hoofdroute aan. De weg
was namelijk slecht gemarkeerd. Maar deze weg liep dood. Het pad liep namelijk
tussen twee hekken en de hekken kwamen steeds dichter naar elkaar toe. Toen we
weer op de route zaten, kwamen we even voor Dietlgut bij een kerkje. We hadden
inmiddels de regenbroeken aangedaan vanwege de regenval.
Bij Dietlgut zelf overlegden we wat we zouden doen vanwege het slechte
weer. We besloten in ieder geval tot aan Schafferreith te gaan. Rustig liepen
we eerst tot het beginpunt van een skilift. Hier was gelegenheid om op een
bankje uit de regen te zitten. Daarna werd ons pad smaller. Bij Schaffenreith
aangekomen bleek dat het huis voor de helft van het aantal ramen luiken voor
de ramen zaten. Verder zagen we hier niemand. We besloten nog naar het
Berghaus te gaan aan het einde van de stoeltjeslift gelegen. Door het hoge
gras en flink geklim bereikten we via een niet officiële weg het Berghaus. Het
bleek helaas gesloten te zijn. Toen we over een grintweg naar beneden wilden
lopen, hoorden we geschreeuw. Het bleek de man te zijn die de stoeltjeslift
bediende. We zeiden tegen hem dat we angst hadden om in een stoeltjeslift te
zitten en daarom te voet naar beneden liepen. Coos voelde zich niet goed en
verschillende keren stopten we om te rusten. Vlak voordat we weer op de
asfaltweg kwamen zagen we bij een huis een donker gekleurde eekhoorn. Over een
asfaltweg liepen we terug naar Hinterstoder. Dit was een rustige weg omdat het
een doodlopende weg betrof.
In Hinterstoder overnachtten we opnieuw in hetzelfde "Zimmer Frei". Toen
we daar trouwens aanbelden deed een gast open en zei dat de eigenaar er niet
was, maar dat we vermoedelijk wel konden overnachten. Daarop vroeg ik of we
eventueel twee nachten konden overnachten omdat Coos zich niet goed voelde.
Dat wist de gast niet. Daarop probeerden we in het naastgelegen
Frühstückpension, maar daar werd niet opengedaan. Bij het verder zoeken kwamen
we weer langs het oorspronkelijke Zimmer Frei. Daar deed de gast open en zei
dat we maar binnen moesten komen. Dat deden we ook. Eerst rustten we een
uurtje. Na het douchen aten we weer in dezelfde gelegenheid warm. Hier troffen
we ook de gast van het "Zimmer Frei"
|
Henri Floor & Coos Verburg |