Met de OLAT vanuit Heeze

Overtreding van één van de tien geboden
Op zondag 20 december 1992 organiseerde OLAT een wintertocht vanuit Heeze. Met de auto reden wij van huis naar Houten (onder Utrecht) om vandaar de eerste stoptrein naar Eindhoven te nemen. Toen wij hier overstapten op het zelfde perron nam onze geplande wandeling al een definitieve wending.
Hier op het perron troffen wij Hein en Wil. Hein stond hier om twee verschillende blinde wandelaars uit Vught op te vangen. Wil was er één van. De andere had de trein gemist. En daar bleef Hein op wachten. Wij namen Wil mee en boden hem aan om met ons mee te wandelen. Wil zou in principe 20 km met Hein wandelen, tenzij hij iemand zou treffen om 40 km te wandelen.
Op de start was het flink druk. We waren op een moment gearriveerd, dat naast de 20 km lopers ook de 10 km lopers al mochten inschrijven. Maar rond 9.35 uur begaven we ons op weg. Na 200 meter liepen we op een klinkerweg met de naam Strabrecht. Die weg moest ons ongetwijfeld naar de Strabrechtse Heide brengen. We volgden een paar lange paden over de heide. Op 6½ km was de eerste verzorgingspost. Dit bleek tevens ook de tweede en derde verzorgingspost te worden. Hier was meteen al de splitsing met zowel de 10 als de 20 km.
Aangezien we praktisch achteraan liepen, was het meteen enorm rustig en genoten we met volle tuigen van de natuur en de rust. Wil kon heel goed lopen en paste zich prima aan ons tempo aan. Alleen als het erg modderig was of als het pad heel smal was moesten we achterelkaar lopen. Zowel Coos als ik hield Wil wisselend vast. Want Wil kon voor 100% niets zien. Bij het achter elkaar lopen zakte het tempo flink. Het regende de hele dag zodat we ook aardig nat werden. Weliswaar hadden we onze regenpakken aan, maar die zijn ook al meer dan vijf jaar oud.
Op 14 km was de eerste grote rust in Uitspanning- Stoeterij "De Aardborsthoeve" te Mierlo. In het ruime voorpoortaal stond een grote opgezette koe. Binnen was het gezellig ingericht. Nadat Coos zei dat er mooie kerststukjes op de tafel stonden, heeft Wil het ook bekeken. Buiten Mierlo liepen we een tijdlang over een graspad langs een sloot. Het pad was af en toe erg drassig en éénmaal hoorden we Wil zeggen dat hij natte voeten had gekregen, omdat hij dieper in het water was gezakt dan zijn schoenen hoog zijn.
Verderop, in de modder dachten we in eerste instantie dat hij een dubbeltje op het pad zag liggen. Maar meteen daarop beseften dat hij wel degelijk uitgegleden was. Maar hij is zo'n enorme genieter dat hij elk negatief element zoveel mogelijk bagatelliseert. Verder dwaalden we door de bossen en heide van de Strabrechtse- en Lieropseheide van de gemeente Someren. Op 25 km was de tweede verzorgingspost. Er stond een grote bak met warme tomatensoep. Hier troffen we Hein met de andere, verlate blinde man, Christoffel.
Nu volgden we de lus van de 20 km. Na vier km bereikten we in Lierop de tweede grote rust in Café-zaal N. van Oosterhout, bekend van de Kempische wandeldagen. Na nog flink wat dwalen door bossen en ook vaak over ruiterpaden bereikten we op 33½ km de derde en laatste verzorgingspost. Hier konden we zoveel soep krijgen als we wilden, omdat we één van de laatste waren.
Nu begingen we een zonde, door één van de tien geboden te overtreden die op de groene bordjes van de boswachterijen staan met de titel OPENGESTELD. Eén van die geboden luidt namelijk: "De toegang is verboden tussen zonsondergang en zonsopgang". En de zon ging officieel om 16.30 uur onder, het tijdstip dat we de laatste verzorgingspost verlieten. Hoewel het eigenlijk mijn beurt was om Wil te nemen, bleef Coos dit doen. Dit omdat ik problemen kreeg met het tempo door voetproblemen.
We deden onze reflectievesten aan en op kruisingen of splitsingen stonden we even stil om met onze meegenomen zaklampje de parkoersbeschrijving te bestuderen. Aan het eind van het fietspad voorbij de Strabrechtse heide lagen erg veel plassen. Vlak voor het bord bebouwde kom Heeze volgden we nog enige (onverlichte) zandwegen met vele plassen en modder. Moe maar zeer voldaan bereikten we na ruim acht uur wandelen de finish. Wil zal wel aardig nat zijn geweest. Want een capuchon kan hij zich niet permitteren, omdat hij erg op zijn gehoor is aangewezen.
Wetenswaardigheden
Wist U trouwens dat het OLAT-nieuws op band wordt ingesproken? Nadat wij ons bekend hadden gemaakt aan Wil, vroeg hij of wij diegene waren die vaak artikeltjes in het OLAT-nieuws schreven. Daarop waren wij natuurlijk geïnteresseerd hoe hij het las. En toen hoerden we dat Hein, speciaal voor deze twee blinde mannen het OLAT nieuws op band zette en het hen toezond.

Henri Floor & Coos Verburg