Ostösterreichischer Grenzlandweg 07

datum	dinsdag 14 juli 1992
traject	Siegendorf - Zagersdorf - Draßburg - Rohrbach bei Mattersburg - Sieggraben - Kobersdorf - Oberpetersdorf
weer	warm tot zeer warm; 's ochtends een paar uur regen
overnachtingadres	Gasthof in Oberpetersdorf

Het ontbijt was deze dag pas vanaf acht uur. Na het ontbijt weer het gebruikelijke tafereel. Melk kopen en veldflessen vullen. Daarna begaven we ons echt op weg. Over een asfaltweg verlieten we Siegendorf im Burgenland en liepen we eerst tot Zagersdorf. Daarbij kwamen we langs een suikerfabriek. We hadden weer fraaie vergezichten op koren- en zonnebloemvelden . Vlak voor Zagersdorf gingen we van de straatweg af en liepen boven langs het dorp Zagersdorf. Na Zagersdorf liepen we weer echt door de velden. We staken nog een spoorlijn over. We liepen om het plaatsje Draßburg heen. Daarna konden we onze route weer volgen op onze eigen meegebrachte fotokopieën. Van het voorgaande stuk ontbrak zo'n kaart. Van dat gebied hadden we al eerder een kaart met schaal 1 op 50.000 gekocht. Over de Braßburger Kogel en door het Draßburgerwald kwamen we op de 388 meter hoge Marzerkogel. Hier hadden we weer een schitterend uitzicht . Daarop besloten we hier te lunchen. Toen we weer verder liepen kwamen we op een gegeven moment uit op een punt waar we al eerder geweest waren. We hadden ons dus wat verlopen. We waren weliswaar de markering verloren, maar we wisten wel welke richting we uit moesten lopen. Vanaf de Marzerkogel hadden we namelijk het eerstvolgende verdere verloop van de tocht "verkend" met de verrekijker. Door de open velden bereikten Rohrbach bei Mattersburg. Op het plaatselijke station wilden we informatie halen, maar er was geen loket. Door de warmte sleepten we ons verder naar een plaatselijke Gasthaus, Café und Schank Gerti Pusitz, en dronken ieder twee maal een flesje Almdudler. Na Rohrbach begon ons pad te stijgen. Het eerste stuk was zwaar, vanwege de hitte. In bijna elk schaduwplekje werd een rust gecreëerd. Daarna zaten er af en toe flinke steile stukken in. We kwamen langs een bordje met tekst waarboven stond "GEBET DES WALDES". Door de vele vliegen en muggen besloten we er een foto van te maken en thuis maar te kijken wat er precies op stond . Wel, er stond het volgende op: GEBET DES WALDES Mensch! Ich bin dir Wärme deines Heimes im Kalten Winternächten der schirmende Schatten wenn des Sommers Sonne brennt ich bin die Stätte des Quells der dich laßt ich bin die Hand, die dich schützt gegen die gewalt des Sturmes der Lawine und des Sturzbrüches ich bin der Dachstuhl deines Hauses das Brett deines Tisches ich bin das Bett, in den du schläfst, und das Holz, aus dem du Schiffe bauest ich bin der Stehl deiner Habe die Tür deiner Hütte ich bin der Holz deiner Wiege und deines Sarges erhöre meine Bitte zerstöre mich nicht! Het hoogste punt was de 551 meter hoge Herrentisch. Dit was een grenspunt met Hongarije. We waren verbaasd, dat we hier op de grens helemaal geen militairen van de douane zagen. Wel zagen we een grenshutje, maar dat was niet bemand. Er stond hier een nieuwe houten grenspaal als gedenkteken . Er stond onder andere op Vriendschapstrefpunkt, 8.10.1991. Op weg naar Sieggraben verloren we de officiële markering, mede doordat we de route anders ingetekend hadden. We kwamen echter goed uit. In het centrum van Sieggraben gingen we eerst bij een supermarkt onze dorst lessen. We deden dat op een stoep recht tegenover Gasthaus Erna Friedl. We informeerden daar, maar we konden er niet overnachten. Ons werd aanbevolen naar Mattersburg te gaan met de bus. Later liepen we het Gasthaus nogmaals binnen en vroegen of er overnachtingsmogelijkheid in Kobersdorf was, omdat daarheen ons pad voerde. Zij waren er van overtuigd dat daar in ieder geval overnachtingsmogelijkheid was. Daarop liepen we in zo'n twee uur naar Kobersdorf toe. Daarbij liepen we over en vlak langs een snelweg die nog niet op onze kaart was ingetekend. Over de Römerweg kwamen we in Kobersdorf. Hier liepen we eerst naar Waldhof, een hotel restaurant, toe. Maar na een km lopen bleek, dat ze op dinsdag rustdag hadden. Daarop liepen we weer terug naar het centrum. Uiteindelijk kwamen we bij Gasthaus Maria Filz en daar werden we doorverwezen naar een dame die bemiddelde in overnachtingadressen. Van dat Gasthaus naar die bemiddelingsdame werden we vergezeld van een man die dat wel voor ons wilde doen. De man had een spraakgebrek en hij had last van evenwichtsstoornissen. Uiteindelijk was er plaats in Oberpetersdorf, een half uur lopen, maar ook zij hadden rustdag. Maar daar konden we wel terecht. Ons werd medegedeeld waar het overnachtingadres was. Aangezien de eigenaren 's avonds weggingen zouden we via de Hof van het Gasthof, een binnenplaats, naar een openstaande deur moeten lopen. Dan zou er een gang zijn en in kamer 4 zou dan een sleutel zitten. We moesten eerst nog eten. Daarop gingen we eerst terug naar Gasthaus Maria Filz. Het was al zo'n acht uur en bestelden hier Zigeunerschnitzel (Coos) en Gordon Bleu (Henri). Na de maaltijd liepen we naar Oberpetersdorf. Het was al donker aan het worden. Op die plaatsen waar geen stoep langs de verkeersweg was, liepen we zo mogelijk links van de weg. Echter, als er een bocht naar links was, dan liepen we aan de rechterzijde opdat de automobilisten ons sneller en beter konden zien. We hadden een klein zaklampje als nood bij ons, dat we hier goed konden gebruiken. Vlak na de kerk in Oberpetersdorf was het Gasthof. En in de Hof stond inderdaad een deur open, waarop we onze kamer betraden. We douchten ons en ik begon met het verslag. Maar door vermoeidheid overmand gingen we slapen en besloten de volgende ochtend het verslag af te maken.

Henri Floor & Coos Verburg