2e Driebergen-Apeldoorn tocht

Op zaterdag 2 mei 1992 begonnen wij aan een ± 75 km lange dagwandeltocht. Aangezien de start van deze tocht bij onze voordeur was, konden wij zelf de aanvangstijd bepalen.
Starten voor dag en dauw
Deze werd gesteld op 5.45 uur. Dus bij het krieken van de dag liepen we door het nog stille Driebergen. Eerst naar de bekende Heidetuin. Daarna verder naar landgoed Bornia. Hier volgden we grotendeels een halfverharde weg. De temperatuur bij de start lag rond de 5°. Derhalve begonnen we met een stevig tempo om warm te lopen.
Zowel Bornia als Noordhout behoren tot het Utrechts Landschap
Nadat we daaropvolgend landgoed Noordhout hadden doorkruist, bereikten we landgoed Den Treek-Henschoten in de gemeente Maarn. We waren inmiddels al zover van huis verwijderd dat we in bosgebieden kwamen waar we niet zo vaak kwamen. En dan herken je opeens gebieden van WS78 wandeltochten of andere wandeltochten. We doorkruisten Maarn langs de noordkant. Na Brummelsbergen doorkruisten we het Golfterrein Anderstein.
Benzinepompstation als rustpost
Nu bereikten we Maarsbergen en hadden na twee uur lopen onze eerste rustpost bij een benzinepompstation. Hier "tankten" we een blikje fris. Verder liepen we. Daarbij liepen we steeds vrij dicht langs de spoorlijn Utrecht-Arnhem. Net nadat we constateerden dat dit zo'n rustig weggetje was, kwamen daarop enige honderden wielrenners ons tegemoet gereden. Opvallend was dat de fietsers hun achterliggers waarschuwden voor wandelaars. Ze deden dat door hun armen uit te steken. Daar waar een spoorbaan naar rechts afslaat in de richting Rhenen versmalde de asfaltweg.
22 meter hoge Emminkhuizerberg
Even verderop, in buurtschap De Groep, gemeente Amerongen staken we de spoorlijn over en liepen over een weg aan de andere zijde verder. Weer verderop maakten we een lus om de 21,8 meter hoge Emminkhuizerberg. Deze berg valt bijna elke automobilist op die over de A12 rijdt ter hoogte van de afslag Veenendaal. En dan te bedenken dat de Emminkhuizerberg gemeente Renswoude is.
We staken nogmaals de spoorlijn Utrecht-Arnhem over en bereikten even later camping De Batterijen. Over een weggetje op een dijkje met de naam Dijkje liepen we verder langs het Ederachterveen overgaand in het Doesburgerachterveen. Even verderop kwamen we bij de noordkant van het plaatsje Ederveen. Hier hadden we onze tweede rust gepland bij een groente en fruitzaak. De vorige keer konden we hier fris kopen. Dat viel nu tegen. Twee jaar geleden was voornoemde zaak overgegaan in een drogist.
SRV auto als cafeetje
We liepen een eind de Lunterse Kade op en zagen aan de rechterkant een fraai huis met grote oprit liggen. Over de sloot lag een fraaie brug met stenen rand. En op die stenen rand, die ook in de zon lag, lasten we een rustpauze in. Net toen we deze rust hadden verlaten zagen we een SRV auto staan. Daar kochten we een liter chocolademelk en een paar appels. Toen we even later de lege fles terugbrachten vroeg de SRV man zich verbaasd af waar we die liter chocolademelk zo snel hadden gelaten.
We liepen weer verder en voelden af en toe wat druppels in onze rug. Toen we omkeken zagen we een donkere wolk achter ons hangen. En fraai zag je wolkenslierten met regen in de lucht hangen. Net op tijd zagen we een huisje langs de kant van de weg staan dat een mooie windluwte opleverde. Daardoor hoefden we niet onze regenbroeken aan te trekken. Toen de bui bijna voorbij was liepen we verder, gewapend met paraplu.
Wie kent vliegveld Doesburgerheide ?
Door het weide gebied onder Lunteren dwaalden we verder tot de Doesburgerenk overgaand in de Doesburgerbuurt. Vlak hier in de buurt ligt de Doesburgerheide. Op 29 juli 1910 maakte Hilgers de eerste vlucht met een vliegtuigje, een Blériot met 25 pk motor, boven Nederlands grondgebied. Door deze vlucht werd de Doesburgerheide alom bekend als vliegveld.
We hadden hier een fraai uitzicht op de Koepel op de Galgenberg. Deze Koepel is nu in gebruik voor een tentoonstelling over bodem, flora, fauna en geschiedenis van Lunteren. Hier pakten we een paar wegen en paden die wij ook volgden met onze intensieve verkenningen van de Veluwe. Daarbij kwamen we langs de Doesburger molen, de oudste standerdmolen van ons land. Bij landgoed Kernhem kregen we weer een bui te verwerken.
Kolonie rosse vleermuizen
Over de Doolhoflaan betraden we het Edesche Bos. Deze Doolhoflaan is een natuurreservaat want er huist in de oude beuken een kolonie rosse vleermuizen. Aan het eind van de laan ligt een granieten zwerfkei, door het landijs eens uit Scandinavië naar Nederland getransporteerd. Deze kei staat bekend als de bloedkei. Wie er bij volle maan met een speld in prikt ziet er bloed uitkomen, zo vertelt een oud verhaal.
We kruisten de 4 banen brede Apeldoornse weg. Daarop volgden we het ± 8 km lange asfaltfietspad in de richting van Otterloo. Aan de bosrand met de Ederheide hadden we op een bankje weer een rustpauze. Bij gebrek aan frisdrank schilden we nu onze appeltjes op. Na de rust kwam ons nog een wandelaar met rugzak tegemoet.
Jac. Gazenbeekweg
Vlak voor het centrum van Otterloo sloegen we af en volgden tot voorbij Harskamp de Jac. Gazenbeekweg. In Harskamp kochten we bij een benzinepompstation weer een paar blikjes fris en aten nog wat boterhammen. We zaten hier buiten op de grond met onze regenpakken aan omdat het net na een regenperiode was. Boven Harskamp liepen we nog even een aantal wielrenners tegemoet. Op het kruispunt met een verkeersweg, die van Harskamp naar de A1 snelweg loopt, stonden mensen met rode vlaggen om de wielrenners een behouden oversteek te garanderen.
Het hoogtepunt van de tocht
Nu kwam eigenlijk het hoogtepunt van de tocht en kort daarop gevolgd door het hoogste punt. Door een bosgebied van het Kootwijkerzand voerde nu zo'n 2½km een bosweg met aan weerszijde heuvels in de vorm van duinen begroeid met gras en bomen. Dit pad behoorde ook tot een traject van de intensieve verkenning van de Veluwe. Maar dit pad waren we toen mis gelopen door een onduidelijke beschrijving. Dit pad kwam uit op een gebied met vastgelegd stuifzand en je had uitzicht op de Kootwijkse zandverstuiving. Aan een bosrand uitgekomen vervolgden we verder langs de bosrand. Rond kwart voor vijf zagen we langs de kant een grenssteen met daarop het fraaie wapen van Apeldoorn. Het zou nog ruim 2½ uur duren voordat we het NS-station te Apeldoorn zouden bereiken. We kwamen op een zandweg met fietspad uit met de naam Burelhul. Dit fietspad volgden we tot Hoog Buurlo.
Het hoogste punt van de tocht
Naast een huis van een boswachter en een schaapskooi staan hier verder alleen maar pikniktafels. Aan één daarvan namen wij onze laatste rustpauze. Hier dronken we een blikje fris dat we in Harskamp hadden gekocht. Ook aten we hier onze laatste meegebrachte boterhammen op. Vlak voorbij Hoog Buurloo bereikten we het hoogste punt van de tocht, namelijk 79 meter boven N.A.P. We staken de A1 snelweg over en liepen richting Assel.
Maar bij een kapel sloegen we af en volgden de Kootwijkerweg. Eerst liep deze zandweg door de bossen. Maar langzamerhand ging de weg over in een weg met aan de ene kant bos en aan de andere kant heide. Voor de spoorlijn Apeldoorn- Amersfoort sloegen we af en bij de eerstvolgende spoorwegovergang staken we de spoorlijn over. Nu volgden we de Asselseweg die we tot de binnenstad van Apeldoorn volgden. Bij de eerste snackbar kochten we een zakje patat. Dit om naast de trek ook het zoutgehalte weer aan te vullen.
Verbetering van een persoonlijk record
Rond 19.30 uur arriveerden we bij het eindpunt, te weten NS-station Apeldoorn. Daarbij hadden we deze tocht één uur en één kwartier sneller gelopen dan de vorige keer. En die vorige keer was op 30 juli 1989. Toen schommelde de temperatuur tussen de 16 en 25 graden. Een verslag van die tocht treft u in het LAT-nieuws van november 1989. Nu lag de temperatuur tussen de 5 en 11 graden.
Naast 4 buien was het een mooie dag geweest met toch nog flink wat zonneschijn. Met de trein reden we huiswaarts. Bij Utrecht kwamen we nog langs het spoorwegmuseum. Hoewel we behoorlijk moe waren was die oude treinen nog even een mooi gezicht. De trein reed hier wat anders omdat het baanvak Utrecht CS - Utrecht Overvecht gestremd was wegens railverbreding.

Henri Floor