Met WS78 naar een Pieckfijn stadje

Op zaterdag 22 februari 1992 organiseerde WS78 een wandeltocht vanuit Wezep, gemeente Oldebroek. Na de start vanuit Sporthal "De Kamphal" staken we de spoorlijn Amersfoort - Zwolle over. Daarop betraden we de bossen van de Wezepsche Heide. We volgden de Oude Wapenveldse weg, een bosweg. Op veel zijpaden stonden borden met verboden toegang. Dit geaccidenteerde terrein, dat begroeid is met vliegdennen en struikheide is waterwingebied van de gemeente Kampen. Een groot gedeelte van het terrein wordt ook gebruikt als militair oefenterrein.
Het hoogste punt van de tocht
We staken de A50-snelweg over en betraden Landgoed Petrea. Petrea omvat een typisch Veluws boslandschap met grove den, lariks en douglas, gemengd met loofbos en enige heide. In dit landgoed bereikten we het hoogste punt van deze tocht, namelijk 40 meter boven N.A.P. Door het Zwolse bos kwamen we bij het heide-natuurgebied Tonnenberg. Ten noordwesten van Heerde staken we de A50 nogmaals over. We beklommen de Ossenberg, die midden in een heidegebied lag. Het zicht was niet helder, maar het was op zich wel een mooi uitzichtspunt. Daarop liepen naar en langs het Heerderstrand, een grote natuurplas. Op 12 km bereikten we de soeppost die niet ver van het Heerderstrand aflag. Door een tunnel liepen we nu onder de A50 door.
Tegen de klippen oplopen
Spoedig daarop bereikten we de Kamperklippen, een stuwheuvel met veel heide. De oude Veluwse bevolking maakte onderscheid tussen bergen en klippen. De eerste zijn geïsoleerde hoogten, terwijl de naam klip duidt op een langgerekte heuvelrug met veel los zand waarin de wielen van de voertuigen gemakkelijk bleven steken. Men kon dus op de Veluwe op een klip stranden, en wilde men toch verder dan moest men tegen de klippen op. Even later kwamen we weer bij het natuurreservaat de Tonnenberg, maar nu aan de zuidkant.
Het zuiverste water van Nederland
Even verderop voerde het pad door Het Kret. Dit is een soort holle weg tussen heuvels in. Rond 1930 putte de Zwolse Waterleiding hier het zuiverste water van Nederland. Door de bossen en heide van het Wapenvelder zand werd op 20 km de grote rust bereikt. Deze was gelegen in restaurant Zwagenvoort te Wapenveld. Door buitenwijken bereikten we het Apeldoorns Kanaal. Bij Café 't Zwarte Paard staken we dit kanaal over. Dit volgden we ruim een kilometer. Aan de overkant van het kanaal zagen we molen De Vlijt draaien.
Veluwse bandijk, een dijk ontstaan in de middeleeuwen
Langs het verdwenen klooster Hulsbergen bereikten we de Veluwsche Bandijk in het kloosterbos. Dit punt van de bandijk is het noordelijkste deel van de Veluwsche bandijk. Het woord bandijk betekent dat deze dijk gebouwd is en onderhouden werd krachtens een ban. In zo'n ban, die van overheidswege uitging, werd geregeld wie welk stuk van de dijk moest onder houden en wat de boetes waren als men zijn verplichtingen niet nakwam. De combinatie van veel kwelwater van de stuwwallen van de Veluwe, hierheen gebracht door talrijke beken, en hoge waterstanden van de IJssel hebben in dit gebied gezorgd voor veel wateroverlast. Iedere keer na een dijkdoorbraak ontstond er een diepe kolk en het gat werd gedicht door een nieuw stuk dijk te leggen met een bocht om de kolk heen. Vroeger, in de middeleeuwen, bestond hier ook het polderdistrict Veluwe. Na het Kloosterbos zagen we een voorbeeld van zo'n diepe kolk, namelijk de Zwarte Kolk.
Uitzicht op rokende elektriciteitscentrale
Nu volgde we enige km's met weide blik. Aan de andere kant van de winterdijk langs de IJssel zagen we een mooie 400 meter natuurschaatsbaan liggen. We staken een oude sluis uit 1894 over en kwamen langs het Pouwel Bakhuis gemaal. Nu volgde een gebied door en langs de uiterwaarden van de IJssel. Daarbij liepen we eerst door een camping. Door een weiland, waar op afstand paarden graasden, liepen we verder langs de IJssel. In de verte zagen we de rokende IJzelelektriciteitscentrale van Zwolle liggen. Na een ijzeren hek kwamen we op een doodlopende asfaltweg uit. In de Hoenwaard (uiterwaardengebied) staken we de Veluwsche Wetering over en bereikten weer het Apeldoorns Kanaal. Bij de Hezerbergerbrug bereikten we op 30 km de koffiepost. Na nog een bospassage langs het Apeldoorns Kanaal en door het Algemeen Veen, bestaande uit rivierduinen met heide- en jeneverbesvegetatie en vloedbos, zetten we koers naar het leuke stadje Hattem.
Hattem - de Dijkpoort

Hattem, het stadje van Anton Pieck
Door het Daendelspoortje betraden we de binnenstad van het oude Hattem. Zo'n 200 jaar geleden werd Hendrik Willem Daendels, een bekend patriot, uitgerekend verliefd op de dochter van de vurig oranje-gezinde Kolonel van Vlierden. U begrijpt: dat gaf de nodige problemen. Men zegt dat Daendels toen (in 1787) z'n geliefde geschaakt heeft en haar via dit poortje buiten de stad heeft gebracht. Na het Daendelspoortje betraden we de oude stadsmuur. Langs de kruidentuin de Franse Hof bereikten we het kerkplein met de Nederrijnse gotische kerk uit 1753. Langs het fraaie oude stadhuis liepen we naar de Dijkpoort. Dit is een binnenpoort uit ± 1400. We gingen hier even van het parkoers af om de binnenstad nog wat intensiever te bekijken. Daarbij kwamen we langs het Anton Pieckmuseum. Hattem is een romantisch plaatsje, met nauwe steegjes, oude stadspompen en leuke geveltjes. Je vindt er van die plekjes zoals Anton Pieck die getekend heeft in z'n prachtige illustraties. Het is dan ook zeer te recht dat juist deze stad sinds 1984 het Anton Pieckmuseum herbergt. Nadat we weer op het parkoers terug waren gekomen kwamen we nog vlak langs korenmolen "de Fortuin" uit 1852.

Hattem - molen De Fortuin

Havezate Molecaten
We verlieten Hattem en liepen toen naar het landgoed Molecaten. Eerst kwamen we daarbij langs Herberg Molecaten. Deze werd gerenoveerd. Hier vlakbij stond een oude watermolen. We liepen er even naar toe en bewonderde het grote waterrad. Over een aanvoerbak liep het water langs het waterrad, en stortte als een waterval in de naastliggende beek. De deur van de watermolen was niet op slot en we keken er even binnenin. Deze molen werd voor het eerst genoemd in 1597 toen er een concessie gevraagd werd om de "sprinckborne beneffens Trijslenberg" voor een papiermolen te mogen exploiteren. De schout van Hattem, die de concessie verleende was tevens Heer van Molecaten. De watermolen is de op één na oudste papiermolen van de Veluwe. In 1858 werd hij omgebouwd tot korenmolen en hij heeft als zodanig tot 1914 dienst gedaan. Even verder kwamen we langs het grote landhuis van Molecaten met daarbij een grote vijver. Dit was een Havezate, een riddermatig goed waarop heerlijke rechten rustten zoals jachtrecht, tiendrecht en maalrecht. De vijver leek haast op een meer, zo groot was het. Ook zijn hier veel sprengen. Over een fietspad liepen we langs de mooie boerderij Strokap. Bij bungalow park De Leemkule liepen we steil naar beneden, dwars door de Leemkuil. Op 39 km was de fruitpost in de open lucht.
Wetenswaardigheden
De totale afstand bedroeg 42,3 km. Het was de hele dag droog geweest, maar wel bewolkt. De maximum temperatuur bedroeg ± 7°. In de bossen was het aangenaam wandelweer, maar op de open stukken voelde het fris aan. Er gingen 479 wandelaars van start.

Henri Floor & Coos Verburg