Het had 's-nachts flink geregend en ook nog op weg naar
station Oosterbeek had het nog geregend. Maar toen we de
trein uitstapten was het gelukkig droog. De spoorlijn ligt
hier diep ingesneden in de stuwwal. Wat een graafwerk moet
dat gekost hebben in het midden van de vorige eeuw zonder
machines en alleen met paardekracht. Er moest zelfs een
speciaal paardenkerkhof worden aangelegd. Het was rond kwart
over acht en de straatverlichting was nog aan. Maar we
begaven ons toch maar op pad. We liepen langs een gedeelte
van het Airborne kerkhof. Vele kruisen stonden vlak naast
elkaar in rechte rijen.
Langs de bosrand van landgoed de Lichtenbeek bereikten
we landgoed Warnsborn. Met de Jac Gazenbeekweg kom je ook
door dit landgoed. Maar ons parkoers liep hier schitterend
eerst langs Hotel Groot Warnsborn. Daarna langs een smalle
beek, die zich als een waterval in het er achter liggende
meertje stortte. We bleven de beek nog even volgen en na nog
een paar watervalletje stortte het zich als een
stroomversnelling in een ander meertje. Op ons pad lagen nog
steeds omgewaaide bomen, om maar niet te spreken van de vele
omgewaaide bomen buiten de wandelpaden. Door bos en over
heide zetten we koers richting Schaarsbergen. Aan het einde
van de heide treffen we de gedenksteen van de vliegenier
Clement van Maasdijk. Hij was één van de eerste
luchtvaartpioniers en kwam in augustus 1910 om het leven bij
een vliegdemonstratie. Door een tunnel onder de A12/A50-
snelweg werd Schaarsbergen bereikt.
Dorp van dichters en kasteelheren, Schaarsbergen - Velp, 18
km
Schaarbergen ligt in een vlak gebied, dat nooit door
landijs bedekt is geweest, maar waar wel het smeltwater van
het omringende landijs zich verzamelde en veel zand en grind
afzette. We liepen langs het plaatselijke kerkje. De
eigenaren van de landgoederen Zypendaal en Warnsborn, bij
wie vroeger veel boeren-, bos- en landarbeiders in dienst
waren, zorgden er voor de bouw van deze kerk. Nogmaals
kruisten we de A12/A50-snelweg. Het pad begon al flink te
stijgen en te dalen en spoedig werd een hoogte van 50m
gehaald. Na een afrastering van het Openluchtmuseum te
Arnhem voerde het pad fraai over een smal kronkelend pad
over heuveltjes. We kwamen bij een monument ter
nagedachtenis aan de mei staking in 1943 waarbij
verzetstrijders door de Duitsers werden doodgeschoten.
Nu kwamen we bij de toch wel enigszins indrukwekkende
bouwerken van viadukten op de kruising van de A12 met de
A50. Het fietspad slingerde hier langs de snelweg en
enige malen ook door tunnels naar andere bospassages.
Verderop wisselden bos en heide zich af en op een gegeven
moment zagen we kleine rode stipjes uit mossen steken die
prachtig rood kleurden in de zon. Na een lang recht pad werd
afgeslagen en volgden een ander lang recht pad. Nogmaals
staken we een snelweg over (A50) en zetten koers naar
Rozendaal.
Rozendaal is een dorp van dichters en kasteelheren.
Brede beukenlanen voerden ons er heen. Eerst kwamen we langs
een begraafplaats en vervolgens werd kasteel Rozendaal
bereikt. Na het gemeentehuis sloegen we de nieuwbouwwijk De
Moestuin in. Vroeger was dit gebied een echte moestuin en
behoorde tot kasteel Rozendaal. We staken een beekje over en
volgden een eind langs de bosrand. In het bos werd steil de
Koningsberg beklommen.
Een eind verderop werd de Emma Piramide bereikt. Op de
berg staat een uitkijktoren. Hier vandaan had je een
prachtig vergezicht op onder andere Kleef, Nijmegen en
Arnhem. Verder had je hier vandaan een minder prachtig
uitzicht op de fabrieksschoorstenen van een
vuilverbrandingsoven.
De bouw van deze piramide was aan het
eind van de vorige eeuw een werkverschaffingsprojekt in een
tijd van grote werkloosheid. Spottend werd de heuvel
destijds dan ook wel de armoedebult genoemd.
Toen we de
Piramide waren afgedaald kregen we problemen met de
parkoersbeschrijving. We sloegen een verkeerd pad in. Drie
kwartier later kwamen we weer bij de Emma Piramide uit. Mede
met behulp van een andere wandelkaart namen we nu wel het
goede pad. Via camping Beekhuizen werd de Beekhuizerbeek
bereikt. We werden onthaald op een flinke regenbui. Langs de
leuke smalle beek, die diep in de grond was uitgeschuurd,
werd het centrum van Rozendaal bereikt. Overal waar we
watervalletje en vijvers zagen konden we verdwenen
watermolens vermoeden. Er hebben er vroeger langs deze beken
minsten 13 gestaan. Een café was te ver van de roete af maar
bij een benzinepompstation kochten we wat fris.
Natuurmonumenten aan de Veluwezoom, Velp - Laag-Soeren, 24
km
We liepen weer terug naar de Beekhuizerbeek. Langs de
bosrand werd Rozendaal verlaten. Bij de 66m hoge Kamerdalse
berg betraden we weer de bossen. Langs de ruim 73m hoge
Dassenberg werd een schaapskooi bereikt. We besloten
restaurant De Ruif te negeren en zetten koers naar het
Herikhuizer veld. Hier bevonden we ons in de naaste omgeving
van De Posbank. Grote heide velden in een heuvellandschap
zijn hier met prikkeldraad afgezet. IJslandse paarden en
schapen zorgen er voor het broodnodige onderhoud. Bij
uitspanning Koepel De Kaap hadden we nog een mooi
vergezicht.
Na een lichte daling steeg het pad weer en we begonnen
ons af te vragen hoe dat bruggetje er wel niet moest uitzien
waarover wij spoedig zouden komen. Het bleek een grote
houten brug te zijn over een holle weg heen. Op een volgende
heuvel lag bovenop een grote steen, de duivelssteen genaamd.
Op deze steen zaten afdrukken van duivelspoten. Langzaam
daalde ons pad en de spoorlijn van Zutphen naar Arnhem werd
gekruist. Op een verkeersweg aangekomen stond een bushalte.
De bus die na een kwartier kwam aanrijden bracht ons in drie
kwartier naar Arnhem, een echte stopbus dus.