Het was voor ons al weer een hele tijd geleden, dat we een wandeltocht van ruim boven de 40 km hadden gelopen. En dat was eind juli 1989. Op 31 maart 1990 besloten we de Jac. Gazenbeekweg te lopen. Ik zelf had de tocht al drie maal gelopen en kende het parkoers enigszins.
Voor deze 65 km lange tocht kan gestart worden vanuit Harderwijk of Arnhem. Met de eerste trein uit Driebergen kwamen we rond half acht aan in Arnhem. Na onze stempelkaarten te hebben voorzien van een stempeltje begaven wij ons op pad.
Dit was het tweede weekend van dit jaar met prachtig voorjaarsweer. Een stralende zon met oplopende temperaturen tot 17°. De eerste paar uur hadden we weliswaar nog mist. We verlieten Arnhem in de richting van Oosterbeek. In de tuinen van een buitenwijk van Arnhem pronkten fraai de bloeiende magnolia's, forsythia's en tulpen. Langzaam steeg het pad en we kwamen langs een Christus koepel. De toegangspoorten waren afgesloten met traliehekken. Duidelijk was te zien, dat voordat het hekwerk geplaatst was, een grondig onderhoud aan de koepel was geweest.
Na een afdaling voerde het pad weer omhoog, nu door de Groene Bedstee. Dit is een pad, waarbij de bomen met hun takken als een ronde sluier over dit pad loopt. De naam "groene" komt waarschijnlijk van de kleur van de bladeren, die het in de zomer aanneemt. We verlieten landgoed Mariëndaal om over te stappen naar landgoed Warnsborn. Bij het hekwerk van het Nationale Park De Hoge Veluwe boog het pad af. Na nog een wat drukkere asfaltweg kwamen we weer in de rust van de bossen. Voor het begin van een zandweg was een nieuw laag prikkeldraadhek gespannen om auto's te weren. Op 14 km bereikten we stempelpost CR Planken Wambuis. Omdat we vroeg gestart waren was deze nog niet geopend.
Nu volgden we enige lange fietspaden, prachtig door het bosgebied van de Planken Wambuis. Aan dit fietspad ligt een oude put, die aan de aardoppervlakte gerestaureerd was. Door de zon, die onze brillen in zonnebrillen had veranderd, duurde het even voordat we aan de donkerte in de put gewend waren. Maar daarna zagen we tussen de oude stenen langs de wand van de put, mooi kleine varens uitsteken. De put was van boven afgesloten door een hekwerk. De gaten in dit hekwerk waren echter nog te groot om te voorkomen dat de bodem van de put ontsierd werd door blikjes. Even verderop lag hier rustig De Mossel.
De Mossel bestaat uit een paar huizen met een boerderijen-complex. Vlak voorbij De Mossel liepen we langs een heideveld, dat omheind was met een hek. Op het informatiebord stond dat hier pony's grazen. De pony's houden namelijk niet van heide maar wel van gras. Zo stond er grappig naast twee tekeningen van pony's de teksten "wij werken door te eten" en "van je hobby je werk maken".
Even verderop kwamen we twee oudere wandelaars tegen. Zij liepen het NIVON-Gelrepad in omgekeerde richting. Na een kort praatje zei de vrouw, dat als je niet meer weet waar je moet lopen, loop dan eens langs de grens van Nederland. Hoewel hiervan geen beschreven roetebeschrijving is, kon ik me wel herinneren dat in de eerste helft van de tachtiger jaren in het (O)LAT- nieuws hieraan aandacht is besteedt. Het echtpaar is nu rond de 70 en vindt een afstand van 25 à 30 km nu wel het maximum. We liepen verder langs een schitterend stuifzandgebied en een bos met veel berken.
We bereikten Otterloo. In een supermarkt kochten we wat, om onze dorst te laven. Op een bankje onder een boom hadden we onze eerste grote rust. Even later kwam een wielrenner bij ons zitten om zijn grote rust te hebben. Hij kwam uit Leusden gefietst. Op weg naar Harskamp kwamen we over rustige (veld-)wegen met weiden. Even voor het centrum van Harskamp liepen we nog door een bospassage. Een bord vertelde ons dat het pad op eigen risiko is, vanwege vallende takken.
We betraden Boswachterij Kootwijk-Loobos en genoten weer van rustige bospaden. Af en toe zagen we een auto in de bossen geparkeerd. Naast de auto's zaten mensen op zelf meegenomen klapstoeltjes van de zon en de rust te genieten. Op 37 km hadden we onze tweede grote rust in Café Bar De Brinkhof. Op onze opmerking dat het hier zo rustig is, kwam het antwoord "morgen zal het vol huis zijn".
We verlieten Kootwijk over een wildrooster. We staken een onbewaakte spoorlijn over en liepen door tunneltjes de snelweg A1 onderdoor. Even later kwamen van rechts twee groepen wandelaars, die verderop het pad vervolgden en twee wandelaars met rugzakken liepen ons tegemoet.
We kwamen Garderen binnen bij de molen waarin de VVV gevestigd is. We haalden er een stempel voor onze stempelkaart. In het dorp laafden we onze dorst. Toen we de plaatselijke supermarkt uitliepen zag Coos een portemonee op de grond liggen. Net toen ze zich boog om de portomonnee op te pakken vloog deze weg in de richting van een bank met drie giechelende kinderen erop. We moesten natuurlijk aan vroeger denken, toen wij dat ook wel gedaan hebben. Na deze grote rust op 46 km vervolgden we onze weg.
Het was inmiddels vier uur geweest en weldra liepen we weer in de bossen. We begonnen vermoeid te geraken en zagen ook meer omgewaaide bomen over onze weg liggen. Dat verergerde natuurlijk de vermoeidheid. Duidelijk was ook dat het parkoers hier gewijzigd was, sinds de vorige keer dat we de tocht liepen. Voorbij Herberg Het Boshuis te Drie zagen we bijna een pad naar links over het hoofd, omdat dit totaal door omgevallen bomen aan het zicht was onttrokken. Nog iets verder dachten we zelfs dat de roetebeschrijving niet klopte.
Bij Ermelo was het af en toe spoorzoeken geblazen, zoveel bomen lagen er. We liepen langs omheinde terreinen met vervallen ganzen-verblijven. Na een camping zagen we vele ganzen. Na nog een paar campings bereikten we Harderwijk. Om 19.40 uur herkenden we de startgelegenheid van een WS78 wandeltocht. Hierop gingen we enigszins hard lopen om de uurtrein van 19.50 uur nog te halen, hetgeen ons nog gelukt is. Het was een hele mooie tocht en een hele mooie dag geweest.
|
Henri Floor & Coos Verburg
|
