Het Zuiderzeepad (LAW8) Lage Vuursche - Vollenhove (1)

Nadat wij het Waterlandpad (Bergen aan Zee - Lage Vuursche) en de Heuvelrugroete (Lage Vuursche - Bennekom) hadden gewandeld wilden we eigenlijk vervolgen met het Gelrepad (Bennekom - Buurse). Maar omdat we (tijdelijk) in Nijkerk wonen, wilden we eerst wandel- wegen lopen die vanuit Nijkerk makkelijker te bereiken zijn.
Op zaterdag en tevens tweede kerstdag 26 december 1987 begonnen we aan het eerste trajekt van het Zuiderzeepad van Lage Vuursche naar Vollenhove. Omdat wij ongeveer een halve km van het pad af wonen liepen we het eerste stuk tegengesteld en wel het trajekt Salentein (Nijkerk) - Lage Vuursche.
Rond half negen 's ochtends ging de straatverlichting pas uit op deze bewolkte, maar droge dag. Via de Arkervaart bereikten we de Arkersluis en liepen hier verder over de kortgeleden geasfalteerde zeedijk. Op een gegeven moment zagen we langs de kant een grote bonk gemetselde bakstenen langs de kant liggen. Pas later beseften we dat dit de restanten waren van de voormalige Rassenbeeksluis.
Over de oude zeedijk langs het Nijkerkernauw, dat vroeger IJsselmeer en nog vroeger Zuiderzee heette, ging het asfaltpad over in een ongelijk grintpad met grove stenen. Dit was het fundament van het aan te leggen asfaltpad. Voorbij Nekkeveld ging dit pad over in de oorspronkelijke grasdijk.
Net toen we Spakenburg inliepen, zagen we merkwaardige betonblokken met een uitstekend stuk spoorrail op de dijk. Dit maakte in 1940 deel uit van de Grebbelinie. In opdracht van de Nederlandse legerleiding werden deze begin 1940 aangebracht. De versperring is uniek in z'n soort en bestond uit drie hindernissen aan beide zijden van de dijk en twee er bovenop.
Na de oorlog zijn er twee hindernissen verwijderd om de doorgang vrij te maken. De versperring diende om vijandelijke tanks en voertuigen te beletten Spakenburg binnen te rijden. Spakenburg is een romantisch dorpje waar veel vrouwen nog in klederdrachten lopen. Het haventje is ook erg mooi met de vele botters. Sommige lagen nog op een oude scheepshelling.
Via enige polders bereikten we Eemdijk. Hier staan de grote hooischuren nog langs de dorpsstraat. Bij de pont is de splitsing tussen de zomer- en de winterroute. Wij waren gedwongen om de wintervariant te nemen. Over de lange Eemdijk bereikten we tenslotte Baarn waar ons een man met rugzak in joggingpas tegemoet kwam.
Bij een spoorwegovergang in Baarn hadden we in een café-cafetaria na 4½ uur lopen onze eerste en enige rust. We kwamen een wandelaar met rugzak tegen die net begonnen was aan het Zuiderzeepad. In zijn rugzak zag je duidelijk apparatuur zitten waarmee hij als zendamatuur kontakten probeerde te leggen. Nu liepen we fraai door de bossen en op de Zeven Lindenweg volgden we via dezelfde roete als het Waterlandpad onze weg naar Lage Vuursche. De etappe-afstand bedroeg 34 km.

Henri Floor & Coos Verburg