de Appalachian trail

400 km van de 3500 km van de meest beroemde en langste trail van de wereld gelopen door: Kees Arts en Jan de Groot. Voorwoord Inleiding Vliegreis Aanlooproute Springer Mnt. Sh.- Hawk Mnt. Sh Hawk Mnt. Sh.- Gooch Gap Sh. Gooch Gap Sh.-Woody Gap Suches-Blood Mountain Sh. Blood Mountain Sh.-Neels Gap Tasnatee Gap-Blue Montain Sh. Blue Mnt. Sh.-Plumorchard Gap Sh. Plumorchard Gap Sh.-Muskrat Creek Sh. Muskrat Creek Sh.-Franklin Franklin-Wayah Shelter Wayah Bald Sh.-Wesserbald Sh. Wesser Bald Sh.- Nantahla River Nantahla River- Fontana Village/Resort Fontana Village- Fontana Dam Fontana Dam-Mollies Ridge Sh. Mollies Ridge Sh.-Spence Field Shelter Spence Field Sh.-Derrick Knob Sh. Derrick Knob Sh.-Clingmans Dome Clingmans Dome-Icewater Spring Sh. Icewater Spring Sh.-Pecks Corner Sh. Pecks Corner Sh.-Tricorner Knob Sh. Tricorner Knob Sh.-Cosby Sh. Cosby Sh-Standing Bear Farm Standing Bear Farm-Franklin Franklin-Dahlonega Dahlonega-Atlanta Nawoord Voorwoord De twee in dit verslag genoemde personen zijn zo bescheiden, dat ze niet met naam en toenaam op internet vermeld willen worden. De beheerder van deze website heeft toestemming verkregen om hun verslag te plaatsen op internet onder de voorwaarde dat hun namen niet vermeld worden. Om aan het verhaal toch namen toe te kennen heeft de beheerder van deze website de namen gewijzigd. Voor degene die deze personen kennen zullen de in dit verslag genoemde namen de desbetreffende personen herkennen. Hartelijk dank dat ik dit verslag heb mogen publiceren Inleiding Avonturiers en Lange Afstand Lopers Kees Arts en Jan de Groot zijn voornemens om medio mei 2008 te vertrekken naar Atlanta in Noord-Amerika om daar 25 dagen een gedeelte van de meest beroemde en langste trail van de wereld, te lopen. In 1995 heeft Jan de Groot deze trail van Springer Mountain naar Main door 14 staten met een lengte van 3500 kilometer in nog geen 5 maanden alléén in zijn geheel gelopen, wat een unicum kan worden genoemd. Het ligt in de bedoeling dat nu het eerste traject van Springer Mountain in Georgia met aansluitend het Great Smoky Mountain National Park te doorkruisen. De daarbij hoogste berg de Clingmans Dome in North- Carolina zal moeten worden bedwongen. Om 25 dagen met volle bepakking over bergpaden en door wildernis te lopen moest er zwaar getraind worden. Beide lopers zijn lid van de Lange Afstand Tippelaars s.v. de LAT uit Amsterdam. Vele wandeltochten in binnen en buitenland staan op hun palmares. Beide avonturiers hebben de overtuiging jong te blijven zolang men ontvankelijk blijft. Ontvankelijk voor al wat mooi, goed en groot is. Ontvankelijk voor de boodschappen van de natuur, van de mens en van het oneindige. Voorbereiding Na ons maandenlang voorbereid te hebben is het dan zover. Amerika we are coming!!. De fysieke training bestond uit stretch oefeningen, gewichtheffen en hometraining op de fiets. Verder werd er bijna dagelijks gelopen wat geresulteerd heeft in totaal 250 km met rugzak van 5 kilo en totaal 150 km met bepakking van 15 kilo. De benodigde kilometers zonder bepakking completeerden het geheel. Mentaal hebben we ons voorbereid door veel te lezen en te praten over de meest beroemde trail van de wereld in Amerika. Hoewel we denken ervaring genoeg te hebben om met volle bepakking te lopen, hebben we menigmaal gediscussieerd over de mee te nemen spullen. De assistentie van onze levenspartners bleken onontbeerlijk te zijn. Een hekelpunt is het meenemen van een tent geweest. Jan heeft in 1995 de gehele trail van 3.500 km met een tent van 2,5 kilo lopen slepen. Nadat we hadden besloten om in de aanwezige shelters te slapen, is er voor de zekerheid toch een visserstentje van 1 kilo aangeschaft. Een shelter is een houten hut waarvan de voorkant open is. Op de vloer worden de slaapattributen gelegd. Gemiddeld is er plaats voor 6 personen. Wie het eerst komt het eerst maalt. Als er geen plaats meer is en de volgende shelter niet meer kan worden bereikt, is buiten slapen geboden. In een dergelijk geval is een vissertentje een goede optie. Nadat de chequelist is afgewerkt en de laatste bespreking heeft plaatsgevonden is de voorbereiding voltooid . Uitrusting

Tent:	Visserstentje
Slaapmatten:	Zelfopblaasbaar Therm-O-Rest
Slaapzakken:	Namad 3D polarsoft
Rugzakken:	Jan: Lowa (70 liter), Kees: Tatonka (70 liter)
Regenhoezen:	Waterdicht voor rugzakken
Capuchons:	waterdicht voor over rugzak en kleding
Schoenen:	Jan: Vasque (Amer.); Kees: Meindl (Nepal)
Gamassen:	Active Lesure
Loopstokken:	Rokey en Tenton (verstelbaar)
Diversen:	Keukengerei, toiletbenodigdheden, telefoon, camera, zaklamp, kompas, touwtje, tekentangetje, anti-insectenmiddel, reis entrailgegevens, pasport en creditcard.
Kleding:	Ondergoed (isolerend), T-shirts, truien, licht/gewicht broeken met afritsbare pijpen, bergsportsokken, hoofddeksels, slippers, nek/hoofdband gevuld met kristallen voor lichaamsverkoeling
Branders:	Primus en MSR (beiden op benzine)
Waterfilter:	MSR
Ontbijt:	Oatmeal (div. smaken), brood met pindakaas, koffie of thee
Lunch:	Noedelsoep (div. soorten), crackers o.i.d., thee
Diner:	Diverse soorten pasta’s of rijst met groenten en vlees.
Tussendoor:	Overvloedige keus in Muesli-koeken, trailmixnoten, zoutendrop, en chocoladerepen.

N.B.: Kees koopt al zijn benodigdheden bij één van de best gesorteerde wandelsportzaken, “Ronalds Aventure” te Beverwijk. Met dank aan onze levenspartners, Chantal en Ivonne, en allen welke deze voor ons onvergetelijke tocht mogelijk hebben gemaakt 24-dagen door de wildernis van de meest beroemde trail van de wereld 14 mei 2008 Vertrek van Amsterdam naar Atlanta Aangekomen op Schiphol ontmoeten we elkaar bij ons vertrekpunt vóór de controle. Terwijl we voor de pasport controle in de rij staan, zien wij tot onze verbazing en verrassing mede LAT lid Klaas de Oudsteniet en zijn vrouw in dezelfde rij staan. Ook zij blijken naar Amerika te gaan. Na de wederzijdse begroeting wenst Klaas ons veel succes met onze tocht. De uitgebreide controle waarbij we zelfs onze bergschoenen moesten uittrekken, gaf verder geen problemen, en om 10.20 uur gaan we precies op tijd de lucht in. Het weer is rustig en de maaltijden en tussendoortjes zijn goed. Om 13.45 uur lokale tijd, landen we in Atlanta, en zetten de eerste voet op Amerikaanse bodem, waarna een nog strengere controle volgt dan op Schiphol. Na een korte treinreis verlaten we het vliegveld, waarna we met een lokale trein het centrum van Atlanta verlaten. Ruim 2 uur later na we geland zijn arriveren we op het eindpunt in de buitenwijken van deze grote stad met 5 miljoen inwoners. Door de moeder van de eigenaar van het door ons besproken Hostel in Dahlonega wat ruim een uur rijden blijkt te zijn, worden we opgehaald. Onderweg eten we een goed smakende salade en tegen zessen staan we voor ons eerste overnachting adres. De ontvangst door de eigenaar en zijn vrouw is evenals door de aanwezige hikers en bikers, hartelijk. We installeren ons in de aangewezen kamer met de bedden boven elkaar. We delen de 4-persoons kamer met een vader en zoon uit Florida. Ook zij gaan een stuk van de AT lopen. Nadat we onze levenspartners gebeld hebben, houden we het om 10.00 uur voor gezien en duiken de kooi in. Welterusten en morgen gezond weer op. 15 mei 2008 Aanlooproute Springer Mountain Shelter Looptijd: 5,5 uur Na een goede nachtrust in het laatste comfortabele bed in het Hostel, gaan we naar de gezamenlijke en gezellige eetruimte. De eigenaar Jos en zijn vrouw verzorgen een prima buffet met o.a. havermout, Yoghurt, scrambeld eggs, Jus d’orange, koffie, thee etc. Zodra het ontbijt aan de kant is, brengt Jos ons naar het begin van de trail wat ongeveer drie kwartier rijden is. Voordat we echter op weg zijn bezoeken we eerst de bekende winkelketen Whole Market om inkopen te doen. Jos staat ons terzijde met het kopen van een speciale Amerikaanse stekker voor het zo mogelijk opladen van onze telefoon en camera. Het benodigde voedsel voor de eerste 3-4 dagen wordt na enig zoeken ingekocht en in de rugzakken gepakt. Goed bepakt (17 kilo) vervolgen we onze rit. Om 11.45 uur komen we bij het ontvangstcentrum. Na onze aanmelding en een praatje maakt een parkwachter een foto bij het begin of eindpunt van de appalachian trail. De eerste kennismaking met de trail is bijzonder slecht. Als we goed en wel lopen breekt er een regenbui los die zijn weerga niet kent. Het onweer maakt het gedonder compleet. Alleen al voor elkaar willen we de eerste dag niet zeuren (uiteindelijk blijkt geen enkele dag), want we vinden ons natuurlijk stoer dat we deze trail lopen. Na vele uren over het moeilijk beloopbare pad in de wildernis, bereiken we al soppende in onze z.g. waterdichte schoenen de Springer Mountain shelter om te overnachten. Drie mannen waarvan één zwerver vangen ons op met de altijd zo vriendelijke begroeting, “haay hiker, how are you”. We antwoorden met good and fine maar denken barst maar. Als alle natte kleren zijn uitgetrokken en van droge zijn voorzien, komen we weer onder de mensen. De zwerver heeft een rugzak vol met bier wat officieel in de staat Georgia niet verkocht mag worden. Hij lalt en bralt dat het een lieve lust is. De andere twee komen uit Montana wat bepaalt niet in de buurt is. Naderhand blijkt dat de Amerikanen rustig 1000 mijl tot 1600 km vanuit een andere staat rijden, om gedurende een week een stuk van de AT te lopen. We hebben hikers ontmoet die op deze wijze éénmaal in hun leven de gehele trail van 3.500 km door 14 staten willen lopen. Met ontzag wordt er dan ook naar Jan gekeken, die deze afstand in 1995 in één keer heeft gelopen. Op en vanaf deze dag ontpopt Jan zich als een goede kok die inmenging niet noodzakelijk vindt. Om zoveel mogelijk de noodzakelijke attributen aan te dragen en te verzorgen, probeer ik mij verdienstelijk te maken. Na een goed smakend diner met soep voor en als hoofdgerecht rijst, met groente en vlees er doorheen, en koffie toe zijn de magen goed gevuld. Na nog even naar het gezwets van de andere mannen te hebben geluisterd, hangen we onze etenswaren aan de hiervoor speciaal aangebrachte stalen kabels in hoge bomen, waardoor de beren er niet bij kunnen komen. Water hebben we vandaag genoeg gehad dus houden we het bij tanden poetsen. Inmiddels is de regen minder geworden en proberen de twee mannen uit Montana zoals alle Amerikanen, een kampvuur te maken wat resulteert in rook en stank. Of we hierdoor kunnen slapen is een vraag, maar we zijn zo moe van de eerste inspanningen, dat we zonder tegenzin ons matje spreiden op de planken, en in onze slaapzak kruipen. Met een gerust hart kunnen we gaan slapen 16 mei 2008 Springer Mnt. Sh.- Hawk Mnt. Sh Looptijd 6 uur Na aanvankelijk niet te kunnen slapen veroorzaakt door rook van het kampvuur en kabaal, toch nog voldoende nachtrust gekregen. Om 6.30 uur opgestaan en ontbeten. De oatmeal (havermout), brood met pindakaas en thee, smaakt ons goed. Gelukkig is het droog waardoor de nog natte kleding tot ons vertrek kan blijven hangen. Om 10.00 uur zijn we na de slopende dag van gisteren, eindelijk klaar voor vertrek. We wensen de jongens uit Montana ‘all the best’ en de zwerver veel drankgenot. Het wolkendek breekt waardoor de lucht steeds helderder wordt. De vele bomen zien er door het vochtige klimaat fris uit. Aan alles komt een eind zo ook aan de oeroude bomen waarvan er vele zijn omgevallen of geknakt. De paden, shelters, bewijzering etc, in de wildernis worden begaanbaar gehouden door honderden AT vrijwilligers georganiseerd in ca. 35 verenigingen die ieder jaar zeer veel werk verrichten. De gehele trail loopt door 14 staten en werd voor het eerst opengesteld in 1937. Het is onmogelijk om de dagelijks te lopen afstand exact in uren of mijlen te plannen. Het weer, de bepakking, de stijgingen, de begaanbaarheid van paden en de niet te vergeten vermoeidheid, beïnvloeden de planning zodanig dat er meestal niets van terecht komt.. Wel is het zaak om globaal de tijd en afstand tussen de shelters te plannen. De afstanden worden aangegeven op de te verkrijgen boekjes of kaarten. Het is een must om ruim voor het donker worden bij een shelter te zijn. Na-2-uur lopen zijn we toe aan een broodje en thee. Tot onze vreugde is de zon doorgebroken Met een boom als zitplaats verorberen we onze lunch. Aangezien er nog ongeveer 4-uur moet worden gelopen, maken we het kort en vervolgen we het met een witte streep aangegeven pad. Ook al hebben we goed getraind met bepakking, het blijft een zware klus om met 17 kilo op je rug constant te stijgen en te dalen over niet altijd gemakkelijke paden. Onwillekeurig moet ik denken aan LAT tochten in Castricum en Berg en Dal waar de deelnemers het soms moeilijk hebben met alleen een heuptas. Met een paar korte onderbrekingen, komen we op tijd bij de beoogde shelter. We constateren het rijk alleen te hebben, wat ook zo zal blijven. Heerlijk rustig na de herrie tijdens de vorige avond. Vaak is er in de nabijheid van de shelters een pijp aangelegd waardoor water stroomt vanaf de bergen. Soms is de stroom minimaal, maar met enig geduld altijd voldoende om de veldflessen en waterzak te vullen. Ook bij deze shelter is een aardig stroompje veroorzaakt door de hevige regenval van de vorige dag. Voor de eerste maal wassen we ons van top tot teen, wat enkele dagen is overgeslagen. Om de eerste vermoeidheid te overwinnen, gaan we een korte tijd plat. Teruggekeerd bij bewustzijn begint Kees de maaltijd voor te bereiden, terwijl ik mij dienstig maak met water te zuiveren om de volgende dag als drinkwater mee te nemen. Een speciaal zuiveringsapparaat zorgt er voor dat de eventuele bacteriën geen kans hebben de gezondheid aan te tasten. Hiervoor wordt voortdurend gewaarschuwd. De maaltijd smaakt ons weer voortreffelijk en na de thee (bevalt ons beter dan koffie) zijn we zo moe dat we geen moeite hebben om in onze slaapzakken te kruipen. Ons voedsel hangt weer keurig tussen de bomen en de rugzakken zijn opgehesen. Jan heeft touw meegenomen waaraan de rugzakken in de shelter hangen. waardoor de vele muizen niet in de rugzak kunnen komen. Een blikje met een gat waar het touw doorheen geregen is, is boven de rugzakken bevestigd. De beesten kunnen komen als wij heerlijk liggen te dromen. 17 mei 2008 Hawk Mnt. Sh.- Gooch Gap Sh. Looptijd 6,5 uur Ondanks de vermoeidheid van de vorige dag, slecht geslapen. Ditmaal niet door kabaal of rook maar door nachtvorst, waardoor ik het lange tijd koud heb gehad. Van Alpinisten heb ik geleerd om bij lage temperaturen geheel naakt in je slaapzak te kruipen, wat ik na enkele uren met succes heb uitgevoerd. Dom, dom, om dit niet meteen te doen. Na om 6.30 uur te zijn opgestaan, eerst naar het toilet gehold, die meestal 25 á 50 meter van de shelters verwijderd zijn. Ook kan er een schep staan waarop toilet staat vermeld. Een bord geeft dan aan, hoe en waar je dan de grote of kleine boodschap kan achterlaten. Na het ontbijt etc., om 8.00 uur vertrokken. Het weer is prachtig en ons humeur is goed. Tijdens het lopen over de mooie stijgende en dalende paden, praten we veel over verleden, heden en toekomst. Uiteraard heeft de wandelsport de hoogste prioriteit. Evenals één van mijn wandelmaten Piet de Oude, vertelt Jan veel over de historie van de LAT, waarin ik als jong lid, altijd geïnteresseerd ben. Met tussenpozen stoppen we om even onze rug van de rugzak te bevrijden d.m.v. deze te laten rusten op een boomstam waarvoor je zelf gaat zitten. Tussen de middag stoppen we bij een waterval waar de schoenen uitgaan en de blote voeten genieten van het koude water. Na hier ook de lunch te hebben gebruikt, gaan we weer verder. Regelmatig lopen we over bruggetjes waar een bergstroompje onderdoor gaat. Als er de mogelijkheid is om in het dicht begroeide oerwoud de omgeving te bekijken, maken we daar gebruik van. Dit is slechts een enkele maal het geval. Door het warme weer wordt er behoorlijk getranspireerd, dus veel drinken is geboden. De nekbanden die we om hebben zorgen ervoor dat onze verhitte lichamen verkoeling krijgen. De banden worden elke nacht in water gelegd waardoor de kristallen waarmee de banden gevuld zijn uitzetten, en ervoor zorgen dat ze minimaal 12 uur koud blijven. Om 15.30 uur bereiken we de mooie Gooch Gap Shelter met een verdieping. Hierdoor kunnen er 12 personen overnachten. Wellicht zal er in het hoogseizoen volop gebruik van worden gemaakt maar momenteel zijn er slechts enkele hikers. Daar komt nog bij dat vele een tentje bij zich hebben die in de nabijheid van een shelter op een open, vlak stukje grond worden opgezet. Na enige tijd krijgen we gezelschap van een hijgende hiker uit Texas. Na enkele woorden gewisseld te hebben, doen we ons tegoed aan een heerlijk bord macaroni waarvan we vinden, het verdiend te hebben. In dit gebied kunnen we helaas met onze mobile telefoons geen contact krijgen met het thuisfront. De laatste maal dat we dit gehad hebben is in Atlanta geweest. Hopelijk denken ze, geen bericht goed bericht Na nog wat nagezeten te hebben gaan we om 20.00 uur naar bed. Een fijne dag met uitzonderlijk mooi weer is voor ons hiermee ten einde. 18 mei 2008 Gooch Gap Sh.-Woody Gap Looptijd 2 uur/gelift naar Suches Voor de eerste keer de hele nacht door geslapen. Om verschillende redenen besluiten we om niet lang te lopen op deze eerste zondag tijdens de trail. De belangrijkste reden is dat we voedsel moeten zien te bemachtigen en dat we onze lichamen niet willen overbelasten. Gezien de prachtige zonsopkomst beloofd het weer een mooie dag te worden. Na het ontbijt gaan we om 8.00 uur op pad naar de picnic-area “Woody Gap” waar een weg loopt. Volgens onze gegevens is het 4 mijl lopen. Ons plan is om daar voor de 1e maal te gaan liften en wel naar Suches. Openbaar vervoer is op deze wegen uitgesloten. Evenals de vorige dag moeten we constant stijgen en dalen in de bergen. We genieten van de mooie uitzichten die zich deze dag openbaren. De vele rododendrons zijn nog in de knop en zullen weldra met pracht en praal de paden opfleuren en te bewonderen zijn. Na enkele uren bereiken we het beoogde doel en gaan we proberen een lift te krijgen naar Suches waar een kruidenier blijkt te zitten. Jan gaat langs de weg voor mij staan met de gedachten “heb eerbied voor mijn grijze haren” waarvoor hij dan ook zijn pet afzet. Of dit ook heeft geholpen zullen we nooit weten, maar binnen no-time stopt er een auto met een goedlachse aardige vent met als mede passagier zijn zoon. Na de rugzakken te hebben ingeladen maken we kennis en praten geanimeerd over hun en onze doelstelling van deze dag. Deze blijkt nogal tegengesteld te zijn. Zij gaan naar de kerk en wij naar de kruidenier. Belangstellend wordt gevraagd waar deze kruidenier dan wel gevestigd is. Een bulderend gelach volgt daar Suches precies de andere kant op is. No problem guys. De auto wordt gekeerd en na korte tijd arriveren we bij de kruidenier wat een tankstation blijkt te zijn. Na een vrolijk afscheid van de gentleman en zijn zoon, steken we de weg over naar het tankstation waar veel en veel meer motors staan en komen dan auto’s. Later blijkt dat het hier een gebied is waar extreem veel motors rijden. De één is nog mooier dan de ander. We spreken onze bewondering hierover uit waar de bezitters gecharmeerd van zijn. Als we vertellen uit Nederland te komen en een stuk van de AT door o.a. de Smoky Mountains te lopen, spreken zij op hum beurt hun bewondering over ons uit. Zo heeft een ieder zijn eigen ding. In de bijbehorende winkel kopen we het benodigde voedsel en vragen naar een onderkomen voor de nacht. We worden verwezen naar een schuin tegenover gelegen motormotel. Een nieuwe verrassing volgt. We betreden een van hout opgetrokken motel wat vol maar dan ook vol staat met alles wat maar met motorfietsen te maken heeft. Daarnaast nog een partij old-fashion attributen die er ook mogen wezen. Na ons vergaapt te hebben, bestellen we een hamburgerplate met alles er op en aan. Heerlijk! Als we vragen om onderkomen worden we bedenkelijk bekeken daar er achteraf gezien weinig of geen plaats is door het maandelijks georganiseerde motorweekend wat vandaag werd gehouden. Na enig overleg met medewerkers krijgen we een mooi soort zomerhuisje toegewezen, compleet met echte bedden, douche en toilet. Wat een luxe! We douchen en verschonen van top tot teen en voelen ons weer het heertje in de bewoonde wereld. Voor we naar onze heerlijke bedjes gaan verkennen we de directe omgeving en praten met deze en gene. Ook hier krijgen we helaas geen contact met het thuisfront. Om 19.00 uur eten we nog een sandwich bij het tankstation. Een fijne geslaagde rustdag na de paar uur lopen van ‘s ochtends, die ook zeer de moeite waard waren. Nu verheugen we ons op een heerlijke nachtrust in een echt bed. Every body, good night. 19 mei 2008 Suches-Blood Mountain Sh. Looptijd 6 uur Heerlijk geslapen. Uitgerust verorberen we een prima ontbijt. Scrambled eggs met worstjes en brood, koffie en thee zoveel je wilt. Benieuwt vragen we om de rekening. 43 Dollar for two persons inclusive tax. Omgerekend nog geen 15 Euro p.p. Sir dit moet een vergissing zijn. Lachend zegt de boss dat het klopt. Beste lezers ga naar de staat Georgia in Amerika: geniet op je eigen wijze van het prachtige Appalachian gebergte, eet en drink (geen alcohol dit is in deze staat verboden) je buik rond voor een krats. Al snel hebben we een lift terug naar Woody Gap waar we van de trail zijn afgegaan. Evenals de vorige dagen is het weer prachtig. Na een korte tijd gelopen te hebben, ontmoeten we een z.g. trailmaker die een gedeelte van de trail onderhoud. We maken een praatje en hij verteld het één en ander over de trail en de werkzaamheden. Tegen de middag komen we bij een geheel nieuwe shelter met een overdekte picknick bank. Hier gebruiken we de lunch. Gezien de korte afstand naar Woody Gap komen hier veel weekend hikers, dus vaak volle bak Voor ons zijn er geen problemen want wij gaan na de lunch door naar de volgende shelter, plus dat het weekend voorbij is. Het is weer behoorlijk warm waardoor menige zweetdruppels onze lijven verlaten. We horen de vogels spottend schreeuwen om zoveel krachtsinspanning voor de lol. Natuurlijk zijn er ogenblikken, dat er gedacht wordt, waar zijn wij mee bezig. De beloning voor inspanning is de ontspanning heb ik eens ergens gelezen. Na vele beklimmingen bereiken we de Blood Mountain Shelter en kunnen we ons heerlijk ontspannen. We genieten van de rust en omgeving en praten weinig. We volgen de vlinders die af en aan vliegen. Om 18.00 uur zijn we klaar met de dagelijkse handelingen na binnenkomst. De maaltijd bestaat uit de meegenomen puree van Ivonne aangevuld met broccoli en worstjes. Net zoals de vorige maaltijden smaakt het weer bijzonder goed. Na de thee maak ik nog enkele foto’s en zuiver water voor de volgende dag. Ook vannacht zijn we weer alleen dus zal het slapen geen probleem zijn. Welterusten en gezond weer op. 20 mei 2008 Blood Mountain Sh.-Neels Gap Looptijd 3 uur Om 6.30 uur goed uitgerust opgestaan. Wel een paar maal wakker geweest door de muizen, die kennelijk een wedstrijd hadden georganiseerd. Met een noodgang hoorde ik ze links en rechts langs mijn slaapzak rennen. Waarschijnlijk door een blessure vielen er enkele op mijn slaapzak vanwaar ik ze weer snel op de been heb geholpen. Doordat onze rugzakken waren opgehangen, konden ze ons niet van het voedsel beroven. Om 8.00 uur vertrokken. Na 2-uur hebben we weer menige berg beklommen en zijn we toe aan een bak thee. Denk niet dat we tot dan niets hebben gedronken. Water waaraan de meegenomen isostar is toegevoegd, begint na lange tijd te vervelen. Zo kan ik tijdens een lange georganiseerde tocht, na enige tijd geen hap brood meer door mijn keel krijgen. Weer 2-uur later genieten we van de nudelsoep en praten over het mooie leven. Happy en gesterkt vervolgen we de tocht en lopen tot 15.00 uur, waarna we te moe zijn om de afstand af te leggen naar een volgende shelter. We hebben geluk dat een autoweg de trail doorkruist. We overleggen om te gaan liften richting Blairsville omdat we persé onze levenspartners willen bellen. Net als de eerste klap onweer is gevallen stopt er een auto die ons bij een zeer goed gesorteerde outdore-store afzet. Het is altijd mijn gewoonte geweest om met één bergstok in de bergen te lopen. Na goede nota te hebben genomen van Jan hoe of hij loopt met twee stokken, en de adviezen welke ik gelezen heb, besluit ik om er een verstelbare bergstok bij te kopen. Vooral bij moeilijk begaanbare en gladde paden blijkt dat dit naderhand een goed besluit is geweest. We knopen een gesprek aan met de eigenaar en vertellen waar we vandaan komen en waar we mee bezig zijn. Als wij kenbaar maken naar de 15 mijl verder gelegen plaats Blairsville willen gaan om te bellen naar Nederland wat bij hem niet mogelijk is, en om thee te kopen waar we gebrek aan hebben, zegt hij, pak mijn auto en go! Stom verbaast neemt Jan de sleutels in ontvangst en rijden naar de plaats waar we heen willen. Zonder enige drukte alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, konden wij gebruik maken van de auto. Lezers, voor vele mensen in de staat Georgia is het de gewoonste zaak. Blijf lezen wat ons nog meer ten deel is gevallen. Aangekomen in Blairsville proberen we telefonisch kontact te krijgen met het thuisfront. Vergeet het maar. Na in drie verschillende telefonie zaken te zijn geweest die ons niet konden helpen om onze telefoon geschikt te maken om te bellen, zijn we de radeloosheid nabij. Met een telefoon van hen konden we Nederland niet bereiken. Een speciale telefoonkaart voor Europa met Nederland is niet te verkrijgen, en al was dit wel het geval, er is in deze afgegrendelde staat geen publieke telefooncel meer om deze te kunnen gebruiken. Zelfs op het na lang zoeken gevonden postkantoor konden ze ons niet helpen! Je moet dus hier een andere telefoon met een speciale simkaart kopen, en net zoals hier een abonnement afsluiten. De service providers hier zeggen doodleuk, koop een telefoon met triple band, en je kunt automatisch in Amerika bellen. Forget it!! Ten einde raad gaan we naar het politiebureau en melden de sheriff een emergency te hebben voor family in Holland. Deze brave man geeft zijn secretaresse direct opdracht het thuisfront te bellen. En jawel hoor na een kwartier geschied het wonder. Een zeer ongeruste Ivonne krijgt na Atlanta een betraande stem te horen. Helaas is de vrouw van Jan niet thuis, maar hij kan wel een bericht op de voicemail inspreken. Na nog enkele boodschappen te hebben gedaan, rijden we opgelucht terug naar onze weldoener. We bedanken hem van harte, waarop hij zijn visitekaartje geeft met de mededeling dat we bij nood altijd tijdens ons verblijf zijn hulp kunnen inroepen. Enthousiast napratend over zoveel behulpzaamheid gaan we dezelfde weg weer terug liften voor een overnachtingsadres. Ook nu stopt er na korte tijd een auto. Ietwat argwanend vraagt de bestuurder waar we heen moeten. Weer is ons antwoord, richting Blairsville sir. Ja, ik ga daar niet naar toe maar wel halverwege. Dat is ook prachtig, antwoorden wij. Zo gezegd, zo gedaan. Als wij ons voorgesteld hebben maakt hij min of meer zijn excuus voor zijn wat terughoudende houding, die veroorzaakt werd door een gek die in de omgeving drie mensen, zonder reden, heeft vermoord. Hierdoor zit de begrijpelijke schrik, er behoorlijk in. Er volgt een leuk gesprek. Plotseling pakt hij zijn telefoon en belt naar zijn vrouw of het goed is dat hij twee AT Hikers meeneemt. Na enig heen en weer gepraat gaat het licht op groen en rijden we naar een prachtig huis. Een mooie lachende Colombiaanse vrouw verwelkomt ons Nauwelijks bekomen over de gang van zaken, zitten we met een heerlijk smakend biertje in een prachtige huiskamer. Een levensgrote TV staat aan, en bericht over een nabij komende orkaan. We schrikken even, maar naar het blijkt zal hij onze area niet bereiken. Na nog een biertje gaat de baas des huizes de keuken in, en verrast ons met een heerlijke maaltijd op het balkon. Onze dankbaarheid kent geen grenzen. Deze wordt nog groter als om 20.30 uur de vraag wordt gesteld waar of we gaan slapen. Geen idee is hierop het antwoord. We zullen proberen op de trail te komen en een shelter te vinden. Na een kort overleg tussen Steve en Rosie (inmiddels zijn we getutoyeerd), kunnen we blijven slapen, waar wij dankbaar gebruik van maken. Waaraan wij de vrijgevigheid van onze medemens op deze dag te danken hebben is niet bekend, maar wij geloven dat dit door hogerhand bepaald is. Na onze e-mail te hebben uitgewisseld, praten we over de landen van herkomst, en familie. Voor het naar bed gaan worden onze kleren in de wasmachine/droger gestopt. Na het douchen, gaan we naar het ons toegewezen slaapvertrek. Het ontbreekt er nog maar aan dat de mooie lieve gastvrije Rosie ons toedekt en een nachtzoen geeft. Met de gedachten een zeer bijzondere z.g. “bijgebeuren dag” te hebben gehad val ik in een diepe slaap. 21 mei 2008 Tasnatee Gap-Blue Montain Sh. Looptijd 7 uur Om 5.00 uur worden we door Steve gewekt. Gisteravond had hij al te kennen gegeven dat er vroeg moest worden opgestaan. Hij moest een lezing geven in een verder gelegen plaats. Op de echte bedden weer heerlijk geslapen. Als we beneden komen heeft Steve het ontbijt al klaar staan. Scrambeld eggs met koffie en thee. Geweldig! Even later komt ook Rosi beneden. Na het rijkelijke ontbijt krijgen we zelfs nog trailvoedsel mee. Als we de rugzakken hebben ingepakt geef ik Rosi een klein souvenirtje in de vorm van een ballpoint waarop een molentje met Holland is afgebeeld. Na plechtig beloofd te hebben dat ik de gemaakte foto’s per E-mail zal toesturen, nemen we hartelijk afscheid en bedanken haar voor de enorme gastvrijheid. Ik kan niet nalaten om als zoon van een joodse moeder te vermelden, dat gastvrijheid volgens de joodse religie één van de belangrijke geloofsovertuigingen is. Voordat Steve wegrijdt werpen we nog éénmaal een blik op het mooie huis en de omgeving, waar we waarschijnlijk nooit meer terug zullen komen. Na enige tijd rijden, zet onze weldoener ons weer op de trail. In Noorwegen zeggen ze “tusent mal tak” (duizend maal dank). Wat wij gezegd hebben is mij ontschoten. Alle woorden komen te kort voor wat deze wildvreemde mensen voor ons gedaan hebben. Zij zullen mijn verdere leven op mijn netvlies blijven staan. Het is weer prachtig loopweer. Doordat we nog veel napraten over wat we meegemaakt hebben, lopen we ongemerkt vele uren voordat we aan de lunch toe zijn. De rugzakken blijven zwaar maar na een week er mee te hebben gelopen, beginnen de lichamen er aan te wennen. Mijn tweede bergstok bevalt prima en ik heb spijt, er niet van meet af aan mee gelopen te hebben. Na vele inspannende uren bereiken we om 15.30 uur de Blue Mountain Shelter. Al spoedig blijkt dat we vannacht het rijk niet alleen hebben. Als we voldoende uitgerust zijn gaan we voor de eerste maal water zuiveren met tissues. Het water is zo verontreinigd dat het ook door “Dokters zonder grenzen” gebruikte SMR zuiveringsapparaat, niet voldoende werkt. Als we constateren dat er veel vuil op de tissues achter blijft, weten we dat het experiment geslaagd is. Herhaling zal dus vele malen op de trail plaats vinden. De vermelde waarschuwingen wijzen er op dat deze shelter geliefd is bij de beren. Om narigheden te voorkomen is de voorkant afgezet met gaas waarin een deur is gemonteerd. Bij het zien en binnentreden van deze overnachtingsplaats, hebben we het idee meer in een gevangenis te zijn beland. Bij elke shelter is een logboek aanwezig. Hierin kan men de dagelijkse bevindingen opschrijven. Sommigen hebben we doorgebladerd maar niets ingeschreven. Na een vermoeiende dag moeten er nog zoveel handelingen worden gedaan, dat elke niet echt nodige extra handeling wordt vermeden. Bedenk hiernaast de inspanning van de taalbarrière. Zoals gewoonlijk maakt Jan het avondeten klaar en ik zorg voor het benodigde bijgebeuren. Na het verorberen van de weer goed smakende maaltijd, drinken we thee en hangen het voedsel weer in de hoge bomen. De rugzakken hangen weer keurig in de shelter dus laten de druktemakers maar komen. Om 19.30 uur houden we het voor gezien, en kruipen we niet in de vlooien maar in de muizenbunker. We wensen de andere aanwezigen Amerikanen Good Night en leggen de vermoeide lichamen ten rusten. Ook op deze wijze wordt er overnacht!. 22 mei 2008 Blue Mnt. Sh.-Plumorchard Gap Sh. Looptijd 6,5 uur Om 6.00 uur opgestaan. Helaas slecht geslapen. Oorzaak onbekend. Na het ontbijt en de gebruikelijke ochtendhandelingen zoals rugzak pakken en kakken, gaan we al vroeg op pad. We beklimmen de gelijknamige shelter de Blue Mountain op 4025 voet, en duiken dan weer 1000 voet lager de diepte in. Beneden gekomen gaan we nog steiler naar de top van Rocky Mountain. Even hierna komt de beloning. We kunnen op een uitzichtpunt uithijgen en genieten van het uitzicht naar het zuiden waaronder de zojuist beklommen Blue Mountain. Er volgt weer een fikse afdaling tot we de Indian Grave Gap bereiken. Na deze eeuwige Indiaanse rustplaats komen we bij een weg waar we besluiten om naar het plaatsje Hiawassee te gaan liften. Als enige auto’s gepasseerd zijn, stopt er met piepende remmen een vrachtauto volgeladen met hout. We mogen in de cabine plaats nemen en de rugzakken bij de lading deponeren. De hulpvaardige maar niet spraakzame chauffeur rijdt met een slakkengangetje wat niet anders kan met een dergelijke zware lading. Na korte tijd zet hij ons af bij een tankstation gelegen in de plaats van bestemming. Hier doen wij ons tegoed aan een grote heerlijk smakende sandwich met cola. Dit was één van onze doelstellingen. Het is een grote afwisseling voor droogvoer en water waar we meestal een smaakje aan toevoegen. Tot slot drinken we koffie met een reep chocolade. De hele lunch nemen we mee naar buiten waar we ons heerlijk in de zon verwennen. Ook hier worden we door meerdere mensen vriendelijk begroet. Vol met nieuwe energie worden we door een aardige jongeman die stond te tanken, naar de trail terug gebracht. Vol belangstelling vraagt hij tot hoever wij de AT trail gaan lopen. Hij blijkt zelf ook een fanatieke hiker te zijn. In de namiddag komen we bij de overnachtingshelter. We zijn zo bezweet dat we ons geheel ontkleden en tegoed doen aan een heerlijk koud bad uit de aanwezige waterpijp. Opgefrist trakteren we onszelf op een heerlijk koud biertje wat we onderweg konden bemachtigen. De plumochard shelter is in zijn geheel door een helikopter neergezet. Net zoals in de bergen zijn deze voor de aanvoer van allerhande producten, het blussen van branden en EHBO diensten onmisbaar. Na de avondmaaltijd besluiten we om gezamenlijk geld in een pot te doen om de uitgaven te vergemakkelijken. Tijdens de thee constateren we dat het weer een mooie dag is geweest, met prachtig weer en prima liften. Om 20.00 uur houden we het voor gezien en ik hoop na weer een vermoeiende dag, van een goede nachtrust op de planken te mogen genieten. 23 mei 2008 Plumorchard Gap Sh.-Muskrat Creek Sh. Looptijd 6 uur Om 6.00 uur opgestaan. In tegenstelling met de vorige nacht, goed geslapen. Om 7.00 uur zijn we ready waarvoor ik het sein geef (Jan staat meestal al klaar), en vervolgen ons pad door de wildernis. Zoals altijd; het leven van een loper moet doorgaan om het doel te bereiken. Het is weer een strak blauwe hemel zonder een zuchtje wind. Jan verteld over zijn vele gemaakte reizen, en ik over mijn jeugd. Al spoedig blijkt dat we veel hebben meegemaakt, wat niet in onze koude (momenteel warme) kleren is gaan zitten. Het parkoers gaat evenals de vorige dag omhoog en omlaag. Rechte stukken zijn nauwelijks aanwezig. Op korte afstand van Bly Gap zien we plotseling de grensaanduiding Georgia-Noord Carolina. Hierna volgen de meest krankzinnige steile klimmen die men zich kan voorstellen. De Duivelsberg in Berg en Dal is er een molshoop bij. De al beschreven verkoelende nekbanden maken het ons lichter met de zware rugzakken boven te komen. Zonder te praten zwoegen we hijgend tegen de bergwanden van de Sharp Top en Courthouse Bald op. Eenmaal boven blijkt dit slechts een onderbreking voor de volgende beklimming. Na uren zwoegen, komen we nog vroeg in de middag om 13.30 uur in de Muskrat Creek Shelter. Bijna gelijktijdig arriveren hier ook drie behoorlijk uitgeputte Amerikanen. Zowel wij als zij hebben geen puf meer om naar de volgende shelter te gaan. Na kennis te hebben gemaakt lenen we hun waterpomp waardoor we de tissues achterwege kunnen laten. Om 16.00 uur begint het te onweren, altijd een spektakel in de bergen, en spoedig daarna volgen de bekende stortbuien. Zonder enige schroom wordt naar onze leeftijd gevraagd, waar we meesmuilend antwoord op geven. Zij steken hun bewondering niet onder stoelen of banken. Om enkele dagen de AT te belopen, hebben zij honderden miles afgelegd. Elke sportieve Amerikaan moet een stuk van de AT hebben gelopen. Wij stellen vast dat de AT het Pieterpad van Amerika is. Als zij vernemen dat Jan deze trail in zijn geheel heeft gelopen, vallen hun ogen nog net niet uit de kassen. Unbelievable! (ook voor mij). Na zoals altijd een goede maaltijd en de gebruikelijke thee, zijn we zo moe, dat de gesprekken in de wildernis worden afgekapt, en de planken worden opgezocht. Als de zon ondergaat nemen we voor één nacht afscheid van de wonderlijke omgeving, waar weldra de maan ons zal verlichten. Hogerhand bedankt voor alles en welterusten. 24 mei 2008 Muskrat Creek Sh.-Franklin Looptijd 3,5 uur Om 6.30 uur opgestaan. Doordat er de vorige avond veel jongelui zijn bijgekomen, blijkt de shelter overvol te zijn. De oorzaak hiervan is de ligging van deze shelter, die tijdens het weekend in trek is bij hikers die enkele dagen lopen. De afstand naar een weg waar hun auto staat is in één of twee dagen te lopen. Deze nacht voor het weekend werd er zelfs voor de shelter in het grint geslapen. Om 8.00 uur vertrokken. Zoals langzamerhand gewoonlijk prachtig weer. Wat zijn wij een boffers hiermee. Fris en monter beginnen we aan de beklimming van de Standing Indian Mountain met een top op een hoogte van 5500 voet. Helaas is er vanaf de beboste top geen uitzichtpunt. De paden zijn soms glad dus voortdurend oppassen is geboden. Naarmate de dagen verstrijken worden de kleuren van bladeren en struiken groener waarvan we in de prille lente in Nederland ook zo kunnen genieten. Op het mooie pad zien we weer de meest bijzondere bomen, en de rododendrons staan nog volop in de knop. Het is alweer drie dagen geleden dat we inkopen hebben gedaan en morgen is het dus zondag. Na uren lopen kruist ons pad een weg waar we Mark Nickerson en zijn zoon Edgar uit Florida ontmoeten. Brutaal vragen we om een lift naar de dichtstbijzijnde stad Franklin. Zonder enige aarzeling wordt de vol bepakte auto geordend opdat er plaats is voor ons en de rugzakken. Mark en zijn zoon zijn voor een long weekend aan het lopen in Georgia maar hebben vandaag kennelijk niet veel zin. Ze gaan liever wat rondtoeren met twee Hollanders die eten moeten kopen en hun partners willen bellen. Inmiddels hebben we besloten om in Franklin te overnachten. Na drie nachten in de bush-bush komt het ons wel weer toe. Aangekomen in Franklin zien we na enig zoeken een Budget Motel speciaal voor Hikers en Bikers. Voor een klein prijsje krijgen we een keurige 2-pers. kamer compleet met toilet en douche. Na onze rugzakken en bijbehoren in onze kamer te hebben achtergelaten, rijdt Mark ons naar een Whole Market, waar hij en Edgar ons helpen met het uitzoeken van voedsel. Ook vinden zij een Europese telefoonkaart waarmee we naderhand in een fast-food restaurant kunnen bellen. Uit dank voor hun hulpvaardigheid, bieden wij hun een lunch aan. Binnen korte tijd vinden we een geschikt restaurant waar we een goed smakende salade eten. Hier gelukt het ons om met de speciale telefoonkaart kontact met het thuisfront te bewerkstelligen. Uitgegeten verlaten we hierna verheugt en doorvoed het restaurant. Mark rijdt ons na nog enige informatie te hebben ingewonnen, naar het Budget Motel. We realiseren ons voor de tweede maal te hebben geprofiteerd van enorme gastvrije, hulpvaardige Amerikanen die ditmaal uit een geheel andere staat komen. We bedanken hen uitbundig en beloven de gemaakte foto’s toe te zenden. De zetbaas van het motel wijst ons de weg naar de wasruimte waar we de vuile kleren wassen en drogen. Bij terugkomst staat er een pizzakoerier voor het motel. Na een kort overleg bestellen we een reuze pizza die keurig op tijd bezorgd wordt. Met veel smaak verorberen we onze maaltijd. Na ons dagboekje te hebben bijgewerkt en onze spullen te hebben geordend, leggen wij ons als twee keurige heren in weer een echt bed ten rusten. Morgen gezond weer op! 25 mei 2008 Franklin-Wayah Shelter Looptijd 6 uur Om 6.00 uur opgestaan. Beiden heerlijk geslapen waardoor goed uitgerust. Als alles ingepakt is, ga ik een stukje lopen en maak foto’s van het memorial standbeeld en een Jail uit vroegere tijden en een Baptistenkerk Om 8.45 uur ons ontbijt opgehaald bij de beheerder, waar het keurig klaar staat compleet met fruit en koffie of thee. Alles is keurig verzorgd. Om 9.00 uur worden we met andere aanwezigen opgehaald met een Shuttlebus van de plaatselijke AT. Bij een busstation moeten we overstappen op een busje speciaal voor AT hikers. Hier ontmoeten we een vader met zoon en dochter die we al vele malen zijn tegengekomen. Op de trail. Leuke sportieve lui uit Colorado. Ook van hen kreeg ik het Email adres. Gezamenlijk beleven we nu hetzelfde als wat Jan in ’95 alleen heeft beleefd n.l. dat de Hollanders nu bekend worden op het eerste gedeelte van de AT. Op de trail aangekomen, genieten we alweer van het prachtige weer, en lopen uitgerust enkele uren voordat het lunchtime is. Na deze onderbreking hebben we bij een wegkruising de keus om lopende of met een ultraloopster, die speciaal voor ons met haar auto stopt, naar een uitkijktoren te gaan, die op een hoogte van bijna 2000 meter staat. We kiezen voor de gemakkelijkste weg en maken graag van haar aanbod gebruik. Als we na vele haarspeldbochten de toren op een paar honderd meter na bereikt hebben, maak ik een foto van haar en Jan, waar ze verguld van blijkt te zijn. Aangekomen op de uitzichttoren, genieten we weer van het aan alle zijden, prachtige uitzicht over de Appalachian. We blijven niet lang daar we op tijd bij de geplande shelter willen zijn. Een groep padvinders begroeten ons, bij aankomst in de Wayah shelter. Gezellig zitten ze in een kring en genieten van de laatste dag van hun weekend op de AT. Het avondmaal verdient weer een extra pluim voor Jan die de macaroni zodanig bereid dat ik er mijn vingers bij aflik. Ook deze shelter is weer overvol met bekende en onbekende hikers. Voor we voldaan en blij van zin om deze mooie dag onze slaapzak inkruipen. We wensen de padvinders uit Alabama en de andere hikers een goede nachtrust toe. 26 mei 2008 Wayah Bald Sh.-Wesserbald Sh. Looptijd 6,5 uur Na helaas niet goed te hebben geslapen, om 6.00 uur opgestaan. Ik heb het weer koud gehad en de lekkere maaltijd van gisteravond is toch niet zo goed gevallen. Om 7.30 uur gaan we lopen. Tijdens een vrij gemakkelijke afdaling zien we talrijke bloeiende azalea’s en laurierstruiken. Na 10 dagen lopen met zware rugzakken is onze conditie nog steeds goed. Onze benen en ruggen geven geen enkele krimp, waar we dankbaar voor zijn. Ook al is er goed getraind, het is altijd afwachten als het er om gaat. Na de lunch ontmoeten we twee sportieve vrouwen die ons vertellen in de Smoky Mountains 10 dagen in de regen te hebben gelopen. Dit bericht voorspeld niet veel goeds. Op onze beurt vertellen wij, op één dag na, alleen maar mooi weer te hebben gehad. Zij feliciteren ons hiermee en wensen dat dit zo zal blijven. Na 11,5 mijl te hebben gelopen, komen we bij de Wesser Bald Shelter, waar we voorlopig het rijk weer alleen hebben. Voor we aanstalten maken om het avondmaal te bereiden, rusten we uit van de vermoeiende maar mooie etappe van de AT. Uitgerust gaan we aan de slag en laten ons het eten weer goed smaken. Voor het naar bed gaan verken ik nog even de omgeving en maak nog enkele foto’s van de o.a. vele aanwezige vlinders. Het is weer een mooie wandeldag geweest, waarvan we volop hebben genoten. Welterusten en morgen gezond weer op. 27 mei 2008 Wesser Bald Sh.- Nantahla River Looptijd 3,5 uur Gelukkig weer goed geslapen. Vannacht heeft het na lange tijd weer flink geregend. Dit heeft tot gevolg dat als we gaan lopen de trail behoorlijk nat is. De lange afdaling naar de Nantahla River is door de natte stronken niet zonder gevaar ontbloot. De uren die we nodig hebben om het 2500 voet lager gelegen watersportcentrum te bereiken, tellen dan ook dubbel. Desondanks neem ik foto’s van de bloeiende struiken en de prachtige uitzichten. Aangekomen bij de River gaat het bezwete hemd uit, en rust ik uit op een bank. Wat had ik moeten beginnen zonder de verkoelende nekband, vraag ik mij af. Intussen reserveert Jan, die hier ook in ’95 is geweest, een kamer in het aanwezige hostel wat is ingesteld op hikers en (wild)-watersporters. Om 13.00 uur eten we een sandwich aan de River, waar de wildwatersporters ons verbazen, met de meest mogelijke en onmogelijke stunten, met hun speciale wildwater kano’s. Het zijn ware acrobaten die hun kunsten vertonen. Voor de eerste maal bekennen we elkaar, na in het totaal 70 uur te hebben gelopen in het oerwoud met een 17 kilo wegende rugzak, vermoeid te zijn. Om ons niet over de kop te lopen zijn we verplicht het de komende dagen kalm aan te doen, waar we dan ook gehoor aan geven. Deze middag slapen we en drinken een biertje (hier te verkrijgen) en kijken naar rufting op de River. Het lukt ons om te ontspannen, wat nodig is. We praten gezellig met Amerikanen, die allen zeer belangstellend zijn. ’s Avonds hebben we geen behoefte aan warm eten. De kipsalade met brood en cola smaakt prima. Tot besluit drinken we koffie waarna we huiswaarts keren. Als we voor de 2e maal geld in de pot gestort hebben, wensen we elkaar Good Night en leggen onze vermoeide lichamen ter ruste. 28 mei 2008 Nantahla River- Fontana Village/Resort Looptijd 2,5 uur Om 7.00 uur opgestaan. Door de vele herrie van een groep kinderen, pas laat in slaap gevallen. Voor de verandering ontbijten we aan de River. Voor voedsel en de primussen, zijn we genoodzaakt de rugzakken mee te nemen. Het weer is prachtig en we genieten in de vroege morgen van de prachtige omgeving. We zitten nu niet ver van Fontana waar na de beroemde dam, het eveneens beroemde Smoky Mountains National Park aanvangt. De rugzakken worden ingepakt, en liftend gaan we naar Fontana Village. Al snel lukt het ons om een lift te krijgen en als we arriveren, verbaast Jan zich om de enorme veranderingen, die ook hier in dertien jaar hebben plaatsgevonden. Onze vrijwillige chauffeur zet ons keurig af bij de receptie van het prachtige hotel, met een aangrenzend speciaal voor hikers en andere sportievelingen, overnachting onderkomen. Voor een zacht prijsje reserveren we een kamer die ons goed bevalt. We installeren ons en besluiten om zowel de lunch als het avondeten op de kamer te nuttigen. In de aanwezige Outdore-Store slaan we voedsel in voor de komende dagen. Zonder rugzakken maken we een verkenningstocht door het ressort. Fontana Village is een dorp dat ontstaan is tijdens de bouw van de Fontana Dam als woonoord voor de arbeiders. Na de voltooiing van de dam in 1946 werd het dorp in stand gehouden en uitgebreid als toeristische voorziening. Vrijwel alle huizen dienen nu als vakantieverblijf. Er zijn vele sportterreinen, een zwembad, restaurants, een supermarkt en een Outfitter. De recreatie betreft vele sporten w.o. watersport op het Fontana Lake en Little Tennessee River, hiking en paardrijden. De Fontana Dam is met 480 voet de hoogste van Oost Amerika (ten oosten van Mississippi) Terug gekomen ordenen we onze spullen, werken de dagboekjes bij en na voltooiing kruipen we niet in onze slaapzakken, maar onder de schone gestreken lakens op de goede matrassen. Een ontspannende dag is hiermee ten einde. Welterusten en sleep well. 29 mei 2008 Fontana Village- Fontana Dam Looptijd 3 uur Net als ik, heeft ook Jan goed geslapen. Uitgerust om 8.00 uur opgestaan. We trekken een dag uit om de Fontana Dam en het begin van de AT door de Smoky Mountains, te bekijken. Uiteraard doen we dit weer zonder rugzak Na het ontbijt melden we ons bij de receptie vanwaar een shuttle bus ons naar de Fontana Dam brengt. Door de beheerder en zijn vrouw worden we welkom geheten in het visitors centrum. Na de visuele bezichtiging over het ontstaan en bouwen van deze dam, volgt een praatje met de beheerders die geïnteresseerd blijken te zijn in Holland. Tijdens het gesprek begint de beheerster te stotteren; Kraa-Kraai-chek, You mean Krajicek the tennisplayer, antwoorden we. Ik realiseer mij hoe belangrijk topsporters kunnen zijn, om ons land op de wereldkaart te zetten. Er volgt nog een uitgebreide inlichting over de dam en omgeving. Na de interessante gesprekken nemen we afscheid en lopen over de dam met een geschatte lengte van een kleine kilometer. Aan beide kanten is een prachtig uitzicht over het water en de bergen. Als we over de railing naar beneden kijken zien we alles in Madurodam formaat. Een korte wandeling over een geasfalteerde weg brengt, ons naar het begin van de trail door de Smoky Mountains in het National Park. Als we hier de volgende dag aan gaan beginnen, hebben we totaal tot aan dit punt 180 mijl = 300 kilometer afgelegd. Op de terugweg bekijken we de vlak voor de dam gelegen shelter, dat gekscherend door zijn luxe, de Hilton shelter wordt genoemd. In Fontana halen we nog benzine voor de branders, en in de store halen we de laatste boodschappen. Bij de receptie van het hotel, helpt een vriendelijke dame ons met het bellen naar het thuisfront, wat hier na veel omwegen mogelijk blijkt te zijn. Het avondeten maken we buiten klaar waar we het ook verorberen. Na de afwas drinken we weer eens koffie. Om 8.30 uur gaan we weer onder de mooie lakens. Slaap lekker en tot morgen! GREAT SMOKY MOUNTAINS In de nevelige lucht van de Great Smoky Mountains leeft nog steeds de geest van de cherokee-indianen die hier ooit woonden. De loofbomen getuigen echter van een verder verleden en de bergen zelf behoren met hun tweehonderd miljoen jaar tot de oudste ter wereld. De bomen die hier tijdens de laatste ijstijd een schuilplaats zochten voor de vernietigende gletsjers meer in het noorden, vallen vooral op door hun onmetelijke diversiteit. Er staan hier meer soorten bomen dan in alle Europese bossen bij elkaar. Great Smoky Mountains National Park is dan ook een internationaal Bio sfeer reservaat. De cherokee’s waren de eersten die hier, zover bekend, een woonplaats zochten. Hun gebied strekte zich uit van Virginia tot Georgia en Alabama. In de 19e eeuw kwamen de blanke kolonisten, die de indianen van hun land verdreven. Alleen in een reservaat in het zuidoosten van het park woont nog een handjevol indianen. In de jaren 1920 was 85% van de huidige 2092 vierkante kilometer in handen van houten pulpbedrijven, die omhakte wat ze konden omhakken. De rest werd toen bewoond door keuterboeren en huiseigenaren. In 1926 creëerde het congres Great Smoky Mountains Nationaal Park ter bescherming van de bergen, dalen, het wilde terrein van de gevarieerde flora. De vergezichten zijn vaak betoverend, zeker op de weg naar Clingmans Dome, met 2025 meter de hoogste top van deze bergketen. Het uitzicht van de toren op de top is ongekend spectaculair. 30 mei 2008 Fontana Dam-Mollies Ridge Sh. Looptijd 5,5 uur Na een goede nachtrust in het echte bed, vertrekken we om 8.00 uur met de shuttlebus vanaf de receptie, naar FontanaDam. Voor de 2e maal lopen we over de dam met een prachtig uitzicht over het stuwmeer naar het begin van de AT in de Great Smoky Mountains. Het park telt zo’n dertienhonderd kilometer aan paden voor wandelaars en trekkers in alle denkbare moeilijkheidsgraden. De ruim honderd kilometer van de Appalachian Trail op de grens van Tennessee en North Carolina is voor trekkers een uitdaging van acht tot tien dagen- er staan shelters op ongeveer een dagmars van elkaar. Deze eerste dag in de Smoky’s willen we naar Mollies Ridge shelter lopen. De Smoky’s zijn vooral beroemd om de hier voorkomende beren. In het totaal zijn er volgens de gegevens tussen de 400 en 600. Voor dit grote gebied is het een betrekkelijk laag aantal. De oorzaak dat vele beren hun natuurlijke schuwheid voor mensen niet meer hebben, komt door de mensen die de stommiteit begaan om beren te voederen of zo slordig zijn om etensresten op de gemaakte picknickplaatsen achter te laten. Overdreven gezegd is het dus een grote artis voor de mensen geworden. Maar goed wij staan aan het begin van de Smoky’s, en ook ik doe dapper mee met de wens een beer in de wildernis in het vizier te krijgen. Wel beste lezers, je kunt het geloven of niet, maar na een waarschuwing van een tegemoet komende hiker, ontdekte Jan als eerste een beer die achter een boom zat te loeren. Op tijd kon ik met mijn camera de beer, die rustig achter de boom bleef zitten, fotograferen. Tijdens een tocht door de Pyreneeën maakten de gieren die op 3000 meter boven ons hoofd vlogen, meer indruk op mij. Na enige tijd komen we een parkwachter tegen. Tijdens een praatje met hem waarschuwde hij ons, dat er waarschijnlijk geen plaats is in de eerste shelter van de Smoky’s. Als wij vertellen dat we vanaf Springer Mountains zijn gelopen, verandert zijn houding en verhaal onmiddellijk, en zegt dat wij onder de z.g.Thru-hikers vallen, (officieel zijn dit hikers die de gehele trail, in één seizoen lopen) omdat we langer dan 10 dagen achter elkaar hebben gelopen. Dit houdt in dat er altijd plaats moet worden gemaakt in een shelter, voor Thru-hikers. We zijn er niet achter gekomen of de officiële regel is komen te vervallen. Ongevraagd krijgen we een permit (vergunning) als Thru-hiker uitgereikt. Ik maak een foto van hem, waar hij trots op schijnt te zijn. We klimmen hierna ongeveer 1000 meter in totaal, die we behoorlijk voelen. De shelter is inderdaad druk bezet, maar niemand hoeft voor ons het veld te ruimen. Alle hikers hebben het druk met hun spullen en voedsel. Vele primussen worden evenals het kampvuur aangestoken op de daarvoor geëigende plek, om eten te bereiden. Wanneer er enkele uren zijn versteken, heeft een ieder zijn buikje rond gegeten, en zijn de potten, pannen en bestek afgewassen. Bij het aankomen rond 15.30 uur was de Langweerder met zijn partner ook aanwezig. Deze Amerikaan die lange tijd geleden naar Florida is geëmigreerd, is in Langweer (Fr.) geboren. Een aardige vent die nog een paar woorden Hollands spreekt. De vorige dag hebben we ze leren kennen. Als alle noodzakelijke handelingen gedaan zijn, en de theemokken zijn leeggedronken, wensen we alle boeren en buitenlui all te best, en kruipen tevreden na de eerste dag in de Great Smoky Mountains, de slaapzak in. Sleep well! 31 mei 2008 Mollies Ridge Sh.-Spence Field Shelter Looptijd 7.5 uur Na het ontbijt om 8.30 uur, verlaten we de drukke shelter. Het vele gesnurk heeft mij een lange tijd wakker gehouden. Zelfs de meegenomen oordoppen mochten niet baten. Vannacht heeft het geregend waardoor alles er fris uitziet. Het prachtige weer geeft hier nog een extra glans aan. Er volgt een lange zware tocht, wat de pret niet zal drukken. Plotseling zien we voor ons, een prachtig gekleurde grote vogel, parmantig over ons pad lopen. Precies op tijd kan ik hem of haar, fotograferen. Onwillekeurig moet ik denken aan de vele fazanten die vroeg in de ochtend in de duinen van Egmond, vóór mij hebben gelopen. Na enkele ogenblikken verdwijnt de vogel in de wildernis. Na een eindeloos lijkend stijgend pad, bereiken we de top waar één van de al aanwezige hikers, een foto van ons maakt. Na een kort gesprek volgen we een zijpad naar Spence Field Shelter. Inmiddels is het over vieren, en zien we weer dezelfde hikers als in de vorige shelter. Na weer op adem te zijn gekomen, zoek ik een waterpijp om enkele kledingstukken te wassen. Hiervoor heb ik een speciale tube wasgel meegekregen. Vandaag hebben we 12 mijl afgelegd, wat ik goed gemerkt heb. Evenals gister is het weer een drukke maar gezellige boel. We luisteren naar enthousiaste verhalen over beren die deze dag gezien zijn. Na de maaltijd en de thee houden we het voor gezien, en zoeken ons plaatsje op tussen de medegangers. In de hoop deze nacht minder last te hebben van gesnurk, wens ik een ieder, een goede nachtrust toe. 1 juni 2008 Spence Field Sh.-Derrick Knob Sh. Looptijd 6 uur Door hoge nood, vroeg opgestaan. Geen pretje aangezien er een hevige onweersbui is los gebarsten. Na de lozing weer in de slaapzak gekropen. Mede gezien het weer, laat opgestaan. Na het ontbijt pas om 9.30 uur gaan lopen. Het weer is opgeklaard en binnen notime laat de zon zich weer zien. We besluiten om het vandaag kalm aan te doen, wat goed past bij de zondag. We kunnen wederom genieten van prachtige uitzichten en het mooie weer. Tussen de middag eten we brood met soep en thee toe. Ook al hebben we afgesproken het kalm aan te doen, de pittige dalingen en stijgingen zijn weer één en al uitdaging We volgen de Thunderhead Route over de bergkam en bereiken dan de Rocky Top op 5441 voet. We lopen langs grote rotsblokken en genieten van het uitzicht op het Fontana Lake en bereiken de top van de Thunderhead op 5527 voet. Na de spectaculaire route met vele afgronden en weidse uitzichten, dalen we door een haag van rododendrons over een kronkelend pad steil af naar de op 5030 voet liggende Mineral Gap. Hierna volgt weer een constant dalen en stijgen, tot we tot mijn opluchting een bordje zien staan waarop Derrick Knob Shelter 1,1 mijl. Als we gearriveerd zijn, ga ik naast de al gearriveerde Langweerder, in het gras voor de shelter liggen. Tegen de rijk aanwezige muggen, doe ik een speciaal hiervoor te gebruiken netje om mijn hoofd. Of ik gesnurkt heb weet ik niet, maar dat ik van de wereld ben geweest, weet ik wel. Wil je op de AT, zoals voorgenomen, het kalm aan doen, blijf dan in je shelter. Je kunt natuurlijk langzamer gaan lopen, maar de rugzakken blijven even zwaar, de bergen kan je niet afvlakken en de afstanden zijn onberekenbaar. Deze shelter is weer van een traliewerk voorzien. Een waarschuwingsbord hangt bij de ingang. Na deze maatregelen te hebben aanschouwd, hijsen we ons voedsel met extra zorg, in de bomen. De eerder omschreven muizenplaag is van shelter tot shelter verschillend. Tijdens een praatje na het eten met de Langweerders, wisselen we van e-mail adressen. Over flexibiliteit wisselen Jan en ik van gedachten, wat voor beiden verhelderend werkt. Een vermoeiende maar mooie dag waarin we veel gepraat hebben raakt voor ons ten einde. Naderhand blijkt dat dit niet altijd voor Jan het geval is daar hij als het donker is, af en toe opstaat om de hemellichamen en vuurvliegen waar te nemen. Slaap lekker en tot weer een nieuwe dag in Amerika. 2 juni 2008 Derrick Knob Sh.-Clingmans Dome Looptijd 6 uur Om 6.00 uur opgestaan. Helaas niet goed geslapen. De vol bezette shelter zal waarschijnlijk de oorzaak zijn. In 1,5 uur zijn alle zaken afgehandeld, zodat er om 7.30 uur gestart kan worden naar het hoogste punt van de trail, Clingmans Dome. We zijn gewaarschuwd voor de grote stijging om dit punt te bereiken. Ook al kon het slapen beter, ik voel mij monter en uitgerust. Het weer is natuurlijk weer prachtig, dus we vertrekken vol goede moed. Het parkoers begint vandaag betrekkelijk vlak, wat een verademing is na alle ups en downs van gisteren. Na een kleine 6 mijl rusten en eten we bij de Seiler Bald Shelter op 5607 voet midden in het hooggebergte. Als we op de grens van Tennessee en North Carolina lopen, zien we in de verte de uitkijktoren van Clingemans Dome met een hoogte van 6643 voet. We lopen door een bos met beukenbomen en open vlakten. Na alle beklimmingen die we gedaan hebben, blijken we zo getraind te zijn, dat we in een aangepast tempo, zonder moeite de toren bereiken. Een speciaal geasfalteerde weg, voert ons naar de uitkijktoren. Tot onze verrassing zijn de Langweerders hier ook aangekomen. aan alle zijden van de toren zijn de uitzichten overweldigend. Helaas moeten we constateren dat de rondom gelegen rode met groene vermengde sparren, door milieuvervuiling zijn aangetast. De naastgelegen mast zorgt ervoor dat het Jan lukt om met zijn mobieltje contact te krijgen met het thuisfront, wat door alle partijen wordt gewaardeerd. Het blijft voor mij een wonder dat dit mogelijk is. Tijdens een tocht door China stond ik in een trein te bellen met mij zoon die met een Harley op de route 66 in Amerika was. Hoi Pa, het is alsof je naast me staat! Elke afstand kan momenteel overbrugd worden. Ik maak een afscheidsfoto van de Langweerders, waarna we de toren verlaten en naar het nabij gelegen parkeerterrein lopen. Onderweg hebben we veel bekijks van dagjes mensen die hier met touringcars, auto’s en motoren, naar toe zijn gereden. Sommigen nemen ons zelfs op de foto waarmee ik meer verguld ben als bij de 4-daagse in ons land. Het lukt ons om direct een lift te krijgen naar Cherokee wat nog een behoorlijke afstand is. Het zal zo langzamerhand bekend zijn, dat we onze naam kunnen veranderen in bofkonten of geluksvogels. Dit niet alleen om de liften, maar vooral om het prachtige weer, elke dag. Volgens insiders komt dit in de Great Smoky Mountains en omgeving zelden voor. De zeer sympathieke jongeman blijkt zelf een vervent liefhebber te zijn van het lopen over de AT. Na een voor ons lange rit, komen we in Cherokee wat de naam heeft van Indianenstam. Volgens de beschrijvingen hebben hier de laatste Indianen gewoond, wat min of meer te zien is aan de koppen, die hier rondlopen. Na enig zoeken zet de jongeman ons af bij een superstore waar we nieuw voedsel kunnen inslaan. Ook zijn hulp is weer geweldig geweest. Hier vandaan lopen we door de plaats, tot we een Motor Lodge zien. Een keurige complete 2-pers. kamer voor € 35, blijkt geen probleem te zijn. Deze prijzen zijn te vergelijken met die van “Vrienden op de fiets”, in Holland. Voor de was te doen, lopen we naar de tegenover gelegen wasserette waar wel vijftig wasmachines en drogers staan. Met de hulp van een vriendelijke dame, gooien we alle kledingstukken bij elkaar in de machine, wat we later wel zullen uitzoeken. Tijdens het wachten verkennen we de directe omgeving. We zien prachtige motoren met aanhangers. Wat we óók zien beste lezers, is een restaurant waar je tot 16.00 uur onbeperkt kan eten voor, hou je vast, $ 4,99. Hierna wordt de prijs verdubbeld. Ooit onbeperkt gegeten voor € 3,25 of vroeger voor ƒ 7,80 ?, ik niet. Jullie begrijpen het al, we blijven echte Hollanders dus na de was, om vijf voor vier naar binnen. Een first class koud en warm buffet, met net zoveel vóór, hoofd en na gerechten als je wilt, inclusief net zoveel drinken als je wilt, staat ons te wachten. Ons gedrag laat zich niet raden. Lezers ga naar Amerika en eet tot je niet meer kan. Om 7.00 uur gaan we goed doorvoed, naar een goed bed. Een prachtige loop/eetdag is weer ten einde. Bedankt en slaap lekker! 3 juni 2008 Clingmans Dome-Icewater Spring Sh. Looptijd 7,5 uur Goed geslapen en om 6.00 uur fris opgestaan. Na het eetfestijn van gisteren heb ik geen behoefte aan een uitgebreid ontbijt waardoor een banaan en een toetje genoeg is. Om 8.00 uur staat het door ons bestelde busje die ons wegbrengt naar de trail, voor de deur. We worden afgezet op het parkeerterrein waar we voor ons bezoek aan Cherokee, gebleven waren. Het moderne toiletgebouw speciaal voor de dagjesmensen die Clingmans Dome bezoeken, geeft uitkomst aan de drang die ik voel. Om 9.30 uur gaan we weer de bushbush in en lopen naar de Mount Collins Shelter. Onderweg praten we nog na over de belevenissen in de laatste Indianenstad Cherokee. Ongemerkt komen we bij genoemde shelter en eten soep, waar we inmiddels weer trek in hebben. Na een mooi uitzicht op de berg Le Comte lopen we door een beuken en sparrenbos waar ik een eekhoorntje op de kiek neem. We lopen nu onder de bergwand waarop de US 441 loopt. De route loopt verder naar de noordelijke punt van de Smokies. Volgens de gidsen moeten we voorbereid zijn op een zware tocht met vele Peaks en soms gevaarlijke afgronden. Gezellig pratende beginnen we aan een lange klim van 1000 voet in 2,4 mijl, en dalen dan, na een spectaculaire terugblik op een rots, naar Clingmans Dome. Hierna volgt het zijpad naar Icewater Spring Shelter, wat vandaag het einddoel is. Onderweg heb ik weer gemerkt, veel voordeel te hebben met mijn tweede aangeschafte bergstok. Vooral bij moeilijke paden en langs afgronden, geeft het mij meer zekerheid. De shelter is weer stampvol. Weer de Langweerders, de drie jongens uit Denver die we al eerder zijn tegengekomen, een vader, dochter en zoon uit Washington, en een groep, wonende bij de Rocky Mountains in Canada. Ik vertel hen dat wij morgen drie weken hebben gelopen, waar ze hun waardering over uitspreken. Wat ik denk maar niet uitspreek is, dat we beiden nog geen enkele blessure of ongemak hebben. De natuurlijke ondergrond zal mijns inziens hier in belangrijke mate aan toe hebben bijgedragen. Na een douche bij de waterpijp, wassen en drogen we enkele kledingstukken die we in de zon te drogen leggen. Na deze pittige dag is het eten van gisteren behoorlijk gezakt. De maaltijd laat niet lang op zich wachten, en smaakt eigenlijk net zo lekker als de dag tevoren Tot besluit drinken we zoals gewoonlijk thee. Als eersten besluiten we om ons naar de neergelegde Thermo-O-Rest matjes, te begeven. Ondanks de drukte hebben alle hikers zonder tent, een plaats in de shelter. Every body, sleep well and see you again! 4 juni 2008 Icewater Spring Sh.-Pecks Corner Sh. Looptijd 6 uur Om 6.00 uur opgestaan. Ook al was het luidruchtig en mijn buurjongen af en toe met zijn benen op mijn buik terecht kwam, goed geslapen. Na alle plichtplegingen om 7.30 uur gaan lopen. Het wordt eentonig maar het vermelden van de prachtige weersomstandigheden kan ik niet laten. Het pad is ruig wat te zien is aan de bomen over het pad, die ik gefotografeerd heb. Na de vermoeiende dag van gisteren, doen we het nu wat kalmer aan. De vroeger heersende bosbranden hebben tot gevolg gehad dat de trail door een vrij kaal gebied loopt. We genieten weer van de uitzonderlijke mooie uitzichten op o.a. de Jumpoff en de Sawteeth Range. We lopen door de Dry Sluice Gap en belanden dan bij de spectaculaire rode rotsformatie van de Sawteeth. De AT loopt direct langs een diepe afgrond waarvoor we d.m.v. een bord gewaarschuwd worden. Het pad is hier zo smal dat we langs de rand moeten balanceren. Vóór we hieraan beginnen klim ik op een rots en eenmaal zittende heb ik het mooiste uitzicht wat denkbaar is. Wat een stilte en prachtige natuur zijn er rondom mij. Dit is zo’n plek waar je niet gestoord wordt door auto’s, motoren, muziek en alles wat herrie maakt. Als ik klaar ben met mijn meditaties lopen we beiden zonder problemen over het pad wat Jan zich nog herinneren kon van 13 jaar geleden. De Hughes Ridge trail die naar de Pecks Shelter loopt, is dan niet ver meer. Aangekomen blijkt de shelter niet aan dit pad te liggen maar 100 yards bergafwaarts. Na te hebben gegeten bekijken we de kaart en filosoferen over de komende dagen. We bivakkeren in een zeer mooie shelter met een waterpijp in de nabijheid. Doordat het nog vroeg is, hebben we het rijk alleen en kunnen we in alle rust wassen en verschonen. Alle inspanningen komen op deze ogenblikken naar boven, waardoor een tukkie ons toelacht. Als we wreed verstoord worden door arriverende hikers hebben we een stief kwartiertje achter de rug. De aangekomen hikers maken een vuurtje op de daarvoor aanwezige plaats, vóór de shelter. Inmiddels arriveert ook de familie uit Canada, en wordt het een gezellige drukte. Na onze weer goed smakende maaltijd, maken we ons op om nu voor een langere tijd onder zeil te gaan. Op dit moment zijn er drie weken op de AT trail verstreken!. Na de thee wensen we allen een goede nachtrust. 5 juni 2008 Pecks Corner Sh.-Tricorner Knob Sh. Looptijd 5,5 uur Om 6.00 uur opgestaan. De planken van de shelter liggen niet horizontaal waardoor ik diverse malen naar één kant ben gerold. Door ons vroege opstaan, kunnen we in alle rust ontbijten, en onze spullen in orde maken. Als we om 7.30 uur verstrijken, is iedereen uit de veren en nemen we afscheid. Ook vandaag willen we onze lichamen rust gunnen opdat we niet uitgeput aan de eindstreep verschijnen. Dit wil niet zeggen dat er niet geklommen of gedaald moet worden, maar niet te veel uren is ons plan. Na ongeveer een uur te hebben gelopen, halen we een oudere hiker in (wij zijn tenslotte nog piepjong), die keurig aan de kant gaat staan, om ons te laten passeren. Hij begroet ons met de gebruikelijke woorden, how are you hikers. Wij maken een praatje waarin hij verteld 68 jaar oud te zijn, en op trails de wereld heeft rond gelopen. Hij is verrast als hij onze leeftijd verneemt. Een foto van deze globetrotter is zeker de moeite waard. Ons pad gaat verder dus ook wij. Plotseling verschijnt er vlak voor ons een prachtig deer (hert) die doodstil blijft staan als wij aankomen lopen. In alle rust kan ik een foto nemen, waarna hij snel de benen neemt. Gek, dat ik met deze foto, meer verguld ben als die van de beer. Of ik hiervan zo onder de indruk ben, laat zich moeilijk raden, maar ik loop met mijn hoofd tegen een liggende boom, alsof deze er nooit heeft gelegen. Als stoere kerel (hm), geef ik geen kik, maar voel het wel. Hierna maak ik nog enkele foto’s van de prachtige bloemen aan beide zijden van het pad. Ongemerkt is het weer een praatdag wat naar mijn mening ons beiden goed doet. Onze verhouding laat net als het weer, niets te wensen over. Wederzijdse kleine irritaties worden door onze flexibiliteit nimmer grote, waardoor de geslaagdheid van deze tocht, nog groter is geworden. Evenals gisteren weer vroeg in de middag bij de geplande shelter aangekomen. Gelijktijdig komen ook de familieleden uit Canada aan. Trots laat ik hen de genomen foto van het deer zien. Intussen heeft Jan mij verteld, dat hij ‘s nachts er diverse malen uit is geweest om de sterren en vuurvliegjes te bewonderen. Ik verzoek hem om mij als ik slaap, wakker te maken, zodat ik dit ook kan waarnemen. Rekening houdende met de vele hikers, gaan we vroeg eten, waardoor we genoeg ruimte hebben voor primus, benzinefles en etenswaar. Goed doorvoed wassen we zoals elke avond ons eetgerei af, en drinken hierna thee. Met deze en gene praten we nog wat na, maar vinden het al snel genoeg. Met de gedachten dat Jan mij wellicht wakker maakt, kruip ik in mijn slaapzak, waar Jan al in ligt. Welterusten en morgen of vannacht gezond weer op. 6 juni 2008 Tricorner Knob Sh.-Cosby Sh. Looptijd 5,5 uur Goed geslapen om 7.00 uur opgestaan. Vannacht ben ik volgens Jan, nadat hij mij zoals beloofd wakker geschut had, met een schreeuw uit mijn dromenland gekomen. Eerst dacht ik aangerand te worden door een beer, toen door een vrouw, en hierna slechts door Jan. Een prachtig schouwspel volgde hierna. Duizenden vuurvliegjes, heldere sterren aan de hemel en een door de maan verlicht oerwoud, zorgden voor een onvergetelijke nacht. Onder begeleiding van Jan begaf ik mij geïmponeerd terug naar mijn slaapzak. Met een fijn gevoel sta ik de volgende morgen op tijd op en maak foto’s van de opkomende zon. Zoals elke morgen eerst gezicht wassen, tanden poetsen, nekbanden uit water halen, etenswaar uit bomen laten zakken, waterzak en veldflessen vullen, matje en slaapzak oprollen. Na broodje met pindakaas en oatmeal (havermout) en de thee, eetgerei en primus afwassen en schoon maken. De laatste handelingen zijn alle spullen op de juiste wijze in de rugzak stoppen, waar Jan een meester in is. Tot slot nog snel even pissen of poepen. Net voordat we afscheid nemen om te vertrekken, krijgen we van de familie uit Canada een grote zak met gedroogde vruchten. Het is hun laatste dag op de trail, waar ze 5 dagen op gelopen hebben. In andere vorm hadden we deze geste al eerder gehad. Toen werd verteld dat het de gewoonte is van hikers om overgebleven voedsel weg te geven aan hikers die verder gaan. We bedanken de Canedians hartelijk, en ik maak een foto van hen. De trail loopt behoorlijk omhoog als we vertrokken zijn. Het einde van de Great Smoky Mountains eindigt nu met rasse schreden. Het te volgen pad loopt langs de grenslijn met uitzicht op de Eagle Roks. We genieten van de uitzichten op de steile gorges ontstaan door de miljoenen jaren inslijping van het water van de Eagle Roks creek. Na de top van de Mountain Chapman hijgen we even uit en dalen dan snel af naar de Big Cove Gap. Dan volgen we de berghelling van de Mount Guyot tot aan de top. We bevinden ons nu op 6360 voet. Het uitzicht op de Mount Guyot is weer fantastisch. We vervolgen de prachtige route weer bergafwaarts en komen bij de Camel Gap. Alsof het niet genoeg is geweest, nog één keer naar boven over de Coby Knob, en dalen dan af in het dal waar onze eindbestemming ligt de Coby Knob shelter. Vermoeid arriveren we in de lege shelter die weer is afgeschermd met dik gaas. Als we onze matjes neerleggen arriveert er een jongeman met een hondje die ons deze nacht gezelschap zullen houden. We realiseren ons dat dit de laatste nacht zal zijn in het national park de Great Smoky Mountains Voor mij zijn de dagen omgevlogen wat een goed teken is. Om de Smoky’s schoon te verlaten, wassen we ons van top tot teen, eten uit de gekregen zak gedroogd fruit, en slurpen de heet gemaakte soep naar binnen. Een heerlijk middagdutje volgt hierna. Als we weer wakker zijn, praten we met de jongen die voor enkele dagen met zijn hondje over de AT loopt. Om 1800 uur eten we ons galgenmaal in de Smoky’s, waarna het voedsel weer hoog in de bomen wordt gehesen Als ik mijn gemaakte foto’s heb bekeken en het dagboekje heb bijgewerkt, nemen we afscheid van deze mooie dag met zijn vele uitzichten. Welterusten en tot morgen! 7 juni 2008 Cosby Sh-Standing Bear Farm Looptijd Om 7.00 uur opgestaan. Weer prachtige foto’s gemaakt van de opkomende zon. Een waardig besluit van de Smoky’s. Wij waren gewaarschuwd voor de lange afdaling naar Davanport.(te overbruggen een hoogteverschil van 1000 meter). Na afscheid te hebben genomen van de jongeman, klimmen we om 8.30 uur eerst naar de Cammerer waarna de afdaling naar Davenport Gap volgt. Het is zaak niet te snel te dalen over het ongelijke met stenen bezaaide pad. Op een enkele keer na te struikelen, bereiken we uiteindelijk de noordoostelijke uitgang van het National Park de Great Smoky Mountains in de Davenport Gap op de N.C. 284/Tennessee 32 aan de grens van deze genoemde staten. Enigszins met trots en weemoed verlaten we hier de Great Smoky Mountains waar we naast de nodige zweetdruppels, al onze belevenissen achterlaten. We kunnen de balans van de in het totaal gelopen 250 mijl = 400 kilometer, opmaken. Dat we beiden zonder enige blessure onder prachtige weersomstandigheden 24 dagen met 17 kilo op onze rug door een prachtig stuk natuur hebben kunnen lopen, stemt tot grote dankbaarheid. De weg in Tennessee is netjes geasfalteerd en Jan verheugd zich om na enige tijd bij Mountain Momma’s hostel te arriveren. Jan had al het nodige verteld over deze eenzaam maar niet verlaten primitieve hostel in de wildernis. Helaas, helaas de hostel is niet meer. Enkele zeer oude huisjes zijn nog aanwezig, en op de plaats van het indertijd voor hikers bekende hostel, is een modern huis verschenen. Dat de tijd niet stil staat, is hiermee weer eens bewezen. We lopen over het asfalt langs een krachtcentrale op zoek naar een onderkomen voor de nacht. Na enig zoeken en vragen, vernemen we op de goede weg te zijn. Door de hitte en stijgingen raak ik zo vermoeid, dat ik even op een steen bij een stroompje ga zitten om bij te komen. Korte tijd hierna arriveren we bij de Standing Bear Farm, waar ons een nieuwe verrassing staat te wachten. Deze Farm is geheel in authentieke staat zoals vroeger de cowboys geleefd moeten hebben. De eigenaar een lange man met cowboy benen, lijkende op Winnetou, wijst ons op een slome manier de weg naar de stapelbedden in de slaapruimte. Via een bruggetje wijst hij ons de zeer primitieve doucheruimte. Voor de eveneens oude wasruimte compleet met tobbe en wringer is in schrille tegenstelling een computerruimte. Een zelfbedieningsschuur met allerhande geprijsde levensmiddelen is eveneens aanwezig. In de vrij te gebruiken rommelvolle keuken kan worden gekookt en gegeten. Terwijl Jan zich gaat douchen loop ik terug naar het stroompje waar ik gerust heb, en ga mij geheel naakt verwennen met het helder stromend water. Opgefrist zien we elkaar weer en na een verkenning en rustperiode maken we onze maaltijd klaar in de keuken. We worden gezelschap gehouden door een aardige helaas verslaafde man, en een afzichtelijke dikke kerel, die hier voor lange tijd schijnt te verblijven. Na de maaltijd komen we met de eigenaar overeen, dat hij ons de volgende dag op de terugweg helpt naar richting Franklin, waar we twee weken geleden ook zijn geweest. We lopen nog wat rond en praten nog wat over de terugweg naar ons Hostel in Dahlonega. We begeven ons naar de stapelbedden waar we onze slaapzak niet behoeven te gebruiken. Lekker slapen en tot morgen. 8 juni 2008 Standing Bear Farm-Franklin Om 6.00 uur opgestaan. Ondanks het goede bed, slecht in slaap kunnen komen. Na het ontbijt in de rommelkeuken maken we onze spullen in orde en om 9.00 uur staan we klaar zoals afgesproken, om met de eigenaar Winnetou te vertrekken. We nemen afscheid van de aardige helaas verslaafde hasjman, en van Bob Ibison uit Colorado met zijn dochter en zoon die worden opgehaald door vrouw en moeder Margaret, waar wij ook kennis mee maken. Wij hebben Bob en zijn kinderen vele malen tijdens hun 14 daagse tocht over de AT ontmoet. Van Margaret kreeg ik nog een uitgebreid visitekaartje met de woorden, jullie zijn altijd welkom. Een herinneringsfoto van deze sportieve sympathieke AT hikers neem ik graag. Winnetou staat klaar om te vertrekken richting Franklin. Als we goed en wel op een prachtige vierbaansweg rijden voorzien van een betonnen middenbermbeveiliging, krijgen we de schrik van ons leven. Voor ons rijd een auto die af en toe slingert over de weg. Nauwelijks nadat we dit tegen elkaar gezegd hebben, rijd de auto recht op de middenberm af, klapt hier tot driemaal toe tegenaan, waardoor de vuurspatten er af vliegen, en kwam hierna slingerend op de vlucht-strook vlak voor ons, tot stilstand. Doordat Winnetou kalm bleef, afremde en niet heeft ingehaald, zijn we aan een ongeluk ontsnapt. Toen Winnetou uitstapte, en de vier overstuur zijnde passagiers water en een sigaret had gegeven, vernam hij dat de chauffeur uit Texas in slaap was gevallen. Hoe of de auto er aan toe was, is ons niet bekend. Druk pratende over het voorval rijden we na korte tijd, nog steeds te zijn geschrokken, door. Na ongeveer nog een half uur te hebben gereden, stoppen we bij een kleine store langs de high-way, waar de meeste kans is om een lift te krijgen. We nemen afscheid van Winnetou en gaan staan liften wat helaas niet lukt. Dan maar een koffie in de store, waar Jan een man weet te charteren die ons naar een verderop gelegen tankstation brengt, waar we meer kans hebben. Op de naast gelegen weg proberen we het nogmaals. Ondanks de grijze haren van Jan en de rugzak met Franklin er op, stopt niemand. Achter het tankstation is een grote supermarket dus gaan we daar maar eens kijken en informeren hoe of we in Franklin kunnen komen. Na veel overleg met bereidwillige cassières zijn we nog geen stap verder wat we wel willen, dus lopen we naar de uitgang van het parkeerterrein. Hier stopt een auto met een naderhand blijkende fantastische dame. Zij vraagt naar onze bestemming en vertelt, ons al enige tijd te hebben gezien. No problem, ik breng jullie naar Franklin want ik heb niets beters te doen. Rugzakken achterin en daar gaan de mazzelaars met Oma. Onderweg moet er getankt worden wat wij uiteraard willen betalen, maar zij wil niet meer als de helft incasseren. Na een gezellige rit komen we in Franklin waar we notabene voor het ons reeds bekende motel Budget Inn worden afgezet. Duizend maal dank is niet genoeg voor deze geweldige spontane dame die dezelfde weg weer terug moet. Om enigszins onze dankbaarheid te laten blijken, weet ik nog een ballpoint met Holland er op, uit mijn rugzak te vissen. De beheerder van Budget Inn herkent ons direkt en we krijgen weer eenzelfde kamer als op de heenweg toegewezen. Vanaf nu heten we geen hikers meer, maar mazzelaars. Na ons geïnstalleerd te hebben, maken we een rondwandeling in het door de zon overgoten Franklin. Eerst lunchen we bij een groot tankstation, dan bezoeken we aan de rand van de stad een prachtige speelplaats voor kinderen, en tot slot trakteren we ons op een heerlijke ice-cream. Teruggekomen van onze trip, worden we uitgenodigd door een groep van een tiental hikers, om in hun kamer een glas wijn te komen drinken. Na geproost en een dankwoord voor de invitatie te hebben uitgebracht, volgt een gezellig samenzijn met allen. Tegen zessen nemen we afscheid en wensen zij en wij, all the best and a lot of health. Net als op de heenweg bestellen we weer een reuzenpizza die weer keurig op tijd gebracht wordt. De pizza smaakt weer voortreffelijk. Goed doorvoed en met een fijn gevoel over deze mazzeldag, stappen we om 21.00 uur in ons opgemaakte bed. Shalom en mazzeltof. 9 juni 2008 Franklin-Dahlonega Om 7.00 uur opgestaan. ’s nachts erg warm gehad. Aangezien Jan het niet prettig vond dat de aircondition aanbleef, heb ik de buitendeur opengezet, wat ook niet zo’n goed idee bleek te zijn. Besloten werd de aircondition aan te zetten, waardoor de temperatuur voor mij dragelijk werd. Ook ditmaal halen we ons ontbijt op bij de beheerder, waar alles weer keurig klaar staat. Nadat we hebben besloten om naar de buitenwijk van Franklin richting Dahlonega te gaan lopen, vertrekken we om 9.00 uur bij Budget Inn. Aangekomen in de buitenwijk krijgen we een lift van een lieftallige roodharige Amerikaanse, die ons door naar een benzinestation op de highway naar Dalian te rijden, een stukje op weg helpt. Het vragen op het station heeft niet veel succes, totdat een echtpaar na overleg bereid blijkt te zijn om ons een stuk op weg te helpen. Als we de rugzakken in de laadruimte van de pick-up hebben gelegd nemen we plaats in de moderne 4-pers. cabine. Spoedig blijkt dat het kennismakingsgesprek klikt met als gevolg dat het echtpaar besluit om ons naar Dahlonega te brengen. Alweer laat onze nieuwe naam de mazzelaars, van zich spreken. Zou dit dan toch door hogerhand beslist worden? Onderweg wordt er gestopt om fruit te kopen en er moet ergens een kastje worden opgehaald. In de middag worden we voor een Super Market in Dahlonega afgezet. We bellen naar ons hostel waar we staan. Met drie kwartier halen we jullie op is de goede reactie. Er is dan mooi de tijd om in het bijbehorende restaurant te lunchen waar we beiden aan toe zijn. Precies op tijd staat de levenspartner van Jos voor de Market, en brengt ons in no-time naar haar hostel vanwaar we 3,5 week geleden vertrokken zijn. Na aankomst installeren we ons in de aangewezen kamer en zoeken de achtergebleven spullen op, die wie niet nodig hadden op de trail. In de directe omgeving maken we een korte wandeling en besluiten de resterende dagen nog het één en ander te ondernemen. ’s Avonds nemen we de gemaakte AT door en bekijken de kaart. Als de dagboekjes zijn bijgewerkt, lachen de bedjes ons toe. Good Night and sleep well is ons credo. 10 juni 2008 Dahlonega-Atlanta Gisteravond heeft Jan het bericht gekregen dat er een familielid is overleden. Wat te doen? Goede raad is duur. Na overleg besluiten we zo snel mogelijk naar Holland terug te vliegen en de resterende dagen te laten lopen. Uiteindelijk hebben we het stuk wat we van de AT wilden lopen uitgevoerd, en dat was het eigenlijke doel. Na vele telefoontjes met het thuisfront, KLM en de verzekeringsmaatschappij is het ons gelukt om een week eerder op dezelfde dag met de KLM terug te vliegen zonder extra kosten. Na afscheid te hebben genomen van de aanwezigen en Jos, brengt zijn levens-partner ons naar de trein in Atlanta. Na aankomst nemen we hartelijk afscheid van de laatste hartelijke Amerikaan die we kennen. De trein arriveert al snel en na drie kwartier arriveren we op het vliegveld waar onze nieuwe tickets al keurig klaar liggen. We ondergaan weer dezelfde zware controle als bij binnenkomst en we zijn blij als we douane gepasseerd zijn. In de moderne vertrekhal wachten we gelaten op de komst van vertrek. Intussen maak ik nog wat foto’s van de hal en het vliegveld. Om 16.45 uur kunnen we eindelijk het vliegtuig in, en precies op tijd vertrekken we een half uur later naar Holland. Na een goede vlucht met goede verzorging, arriveren we de volgende ochtend om 7.45 uur, een half uur te vroeg op Schiphol. Na een emotioneel weerzien met Ivonne en mijn zoon die mij hebben afgehaald, volgt eveneens een emotioneel afscheid van Jan die vele malen als een vader voor mij is geweest. Met een geweldige ervaring rijker, keren wij huiswaarts. Nawoord Ik denk dat Jan het met mij een is, dat naast een goede conditie, flexibiliteit en verdraagzaamheid, de ingrediënten zijn om een dergelijk avontuur de laten slagen. Dat wij meer dan 3-weken onbereikbaar zijn geweest in het oerwoud, is een risico geweest dat wij moesten accepteren. Met in het achterhoofd de woorden in alleenspraken van Hamlet, geschreven door Shakespeare: “Durf de aarde roekeloos lief te hebben” En vertrouwen in hogerhand, is ook dit avontuur voor mijn verdere leven op mijn netvlies gebrand. Bedankt! The Appalachian Trail is one of the busiest hiking trails in the United States, on par with the Pacific Crest Trail that runs through California, Oregon and Washington and all along the western coast. The Appalachian Trail runs through the Appalachian Mountain range, and hiking the Appalachian Trail in its entirety could take several months, as the trail is more than 2,000 miles long, stretching from Newfoundland in Canada to Alabama, Georgia in the United States. Each year, however, many hikers do attempt to hike this impressive trail from end to end. Those who do will pass through Tennessee, Virginia, North Carolina, Connecticut and Maine, just to name a few of the states, and a host of small towns along the way. The history of the Appalachian Trail began in 1921, when a man named Benton MacKaye envisioned a trail that would connect all of the towns and smaller trails of the Appalachian Mountains. A few years later, the idea was made public and the task of connecting the many winding trails of this rugged mountain range began. Hiking and nature enthusiasts from around the world have been hiking the Appalachian Trail ever since. While some hikers do hike the entire trail, the vast majority of hikers choose to enjoy smaller sections of the trail. Hiking the Appalachian Trail in North Carolina will take place within what is called the Great Smoky Mountains National Park. As you might expect, there are many hikes of varying length available. A comprehensive Appalachian Trail Guide can be obtained from North Carolina’s USDA Forest Service. One of the most popular hikes on any Appalachian trail guide for day hikers is the 1-mile hike beginning at the Deep Creek Campground in North Carolina. With an elevation gain of only about 100 feet, this is a great option for folks driving through who want to get out and stretch their legs. A great picture opportunity awaits hikers at the top of the trail at Indian Creek Falls, which is just over 60 feet high in the spring and summer. If you love waterfalls, be sure to mark the Laurel Falls Trail on your Appalachian trail guide. Roundtrip, this is a 3 mile hike stunning views of Laurel Falls, one of the most beautiful waterfalls in Great Smoky Mountain National Park. The elevation gain for this hike is 200 feet and is considered to be an easy hike. This hike is also popular because of the Sugarlands Visitor Center located near the Laurel Falls Trail parking lot. At the visitor’s center you can pick up maps, information about the flora and fauna along the trail, and speak directly to a park ranger. Although these are just a few of the great places to explore, hikers will be happy to note that entrance to the parks is totally free of charge. Park trails outside of campgrounds are open during daylight hours throughout the year. Fires in the park outside of campsites are allowed, but must be contained within stone fire rings.