Jaap de Jong: Wandelen met een voetorthese

Interview in Reformatorisch Dagblad van vrijdag 10 augustus 2018

oorkonde voor het behalen van 40.000 km

nieuw visitekaartje

Interview in Dagblad van het Noorden van maandag 26 september 2011 over de Tocht om de Noord

foto's

alle foto's op 1 pagina

Interview in dagblad De Stentor van 7 januari 2011

25.000 km lopen met ortheses

fotoreportage en verslag feest t.g.v. mijn 50e verjaardag

Interview in contactblad VSN

Zuidlaarder wandelt ondanks spierziekte de halve wereld rond

Dit weekend passeer ik de 3.000 kilometer

Jaap de Jong is klaar voor Belgische dodentocht

oud visitekaartje
















































































Jaap de Jong: Dit weekend (13/14 oktober 2007) passeer ik de 3.000 kilometer

Je voorvoet niet kunnen optillen en toch dui­zen­den kilometers per jaar wandelen. Jaap de Jong (47) draait er zijn hand niet voor om. Zonder voetorthese verzet hij geen stap. Met voetorthese wandelt hij moeiteloos achttien uur achtereen.

Dit weekend passeer ik de 3.000 kilometer! En het jaar is nog niet voorbij! vertelt Jaap de Jong niet zonder trots. Er komt dit jaar nog wel 500 kilometer bij, verwacht hij.
Jaap is wandelaar. Met hart en ziel. Geen gewone wandelaar, niet eentje die op zondagochtend een rondje door het bos kui­ert. Nee, Jaap loopt met gemak tochten van 80 of 100 kilometer. Hij heeft de Nijmeegse vierdaagse, de Elf­ste­den­wan­del­tocht en diverse Kennedymarsen op zijn naam staan.



Jaap de Jong (links) met wandelvrienden op pad

Spieratrofie
Sinds zijn vijftiende heeft hij last van neurogene spieratrofie, een spierziekte die onder andere zijn handen vervormen. Daardoor heeft hij moeite met de fijne motoriek. Ook zijn voeten zijn aangedaan. Hij kan zijn voorvoet niet zelf optillen. Als hij zijn been optilt, valt zijn voet slap naar beneden. Om te kunnen lopen heeft hij een enkel-voet-orthese nodig. Zonder orthese verzet Jaap geen stap. Met orthese wandelt hij urenlang.


Van Amsterdam tot ver in China
Jaap wandelt sinds 1995. In dat jaar begon hij aan de avondvierdaagse. Een makkie, zegt hij nu. Zijn totaalstand staat inmiddels op 15.859 kilometer. Dat is van Amsterdam tot ver in China.
Als je eenmaal wandelaar bent, dan kom je er niet meer van af, verzekert Jaap. Dat is medisch bewezen, weet hij. Net als bij hardlopen komt er tijdens het wandelen een stofje vrij waar je je heel lekker bij gaat voelen.


Kennedymars
Een van Jaaps favoriete tochten zijn de Kennedymarsen. Deze wandeltochten danken hun naam aan de Amerikaanse president John F. Kennedy. Die beweerde ooit dat Amerikanen zo slap zijn dat ze geen 50 mijl (80 km) binnen 20 uur kunnen lopen. Deze woorden leidden in Amerika, en later ook in Nederland, tot de organisatie van de Kennedymarsen: wandeltochten van 80 km die binnen 20 uur volbracht moeten worden. Vijf gelopen Kennedymarsen levert je een bronzen medaille op. Jaap heeft inmiddels zeven Kennedymarsen in zijn wandelboekje staan.


Voorbeeld
Jaap nam zelf met Leefwijzer contact op om zijn verhaal te vertellen. Ik wil een voorbeeld zijn voor andere mensen met een handicap, zegt hij. Ik vind dat je moet kijken naar wat je kunt, en niet moet kijken naar wat je niet kunt.
De laatste Kennedymars liep Jaap samen met een wandelvriendin. Ook zij heeft een handicap, een visuele beperking. We vertrokken s avonds om tien uur. De hele nacht hebben we gewandeld.
Jaap loopt iets langzamer dan de gemiddelde wandelaar, maar omdat hij doorgaans minder pauzes neemt, loopt hij uiteindelijk net zo snel als de meeste wandelaars. Normaal loop ik een Kennedymars in ongeveer 16 uur. De laatste tocht, samen met mijn vriendin, liep ik in 18 uur en 30 minuten, mt pauzes, maar zonder te slapen!


Enthousiast geworden?
Kijk voor meer informatie op Kennedymarsen
En voor meer wandelinformatie: Lange-afstand-wandelen
Je kunt ook Jaap direct mailen: jdejong03@hetnet.nl

bron: www.leefwijzer.nl d.d. dinsdag 16 oktober 2007
zoekitem: Wandelkilometers maken





























































Zuidlaarder wandelt ondanks spierziekte de halve wereld rond

Wandelmysterie Jaap de Jong wil vooral een voorbeeld zijn

Hij hoopt dit jaar de 20.000 kilometer vol te maken en daarmee zou hij een meer dan unieke prestatie leveren. Jaap de Jong, de 48-jarige Zuidlaarder is er trots op en wil graag zo veel mogelijk mensen deelgenoot maken van zijn ambities en daarmee uitstralen dat hij een voorbeeld wil zijn voor ander-en, lotgenoten, collegas, zoals Jaap liever zegt.

Of Jaap echte lotgenoten heeft weet hij niet, want er zijn, voor zover hij weet, niet zoveel mensen die neurogene spieratrofie hebben. Nog minder weet hij of mensen met dezelfde aandoening ook dezelfde hobby hebben als hij: langeafstand- wandelen. Hoe bestaat het: iemand met een spierziekte die nauwelijks gewoon kan lopen en die toch wandeltochten loopt varirend van 40 tot 110 kilometer. En dat zonder een centje pijn. Jaap laat de kilometers probleemloos, zo lijkt het, onder de schoenzolen doorgaan. Het hele jaar door. Aan alle bekende wandelmarsen neemt hij deel: de Kennedymars in verschillende plaatsen ( 80 km), de Elf­ste­den­tocht ( 205), de Apeldoornse Vierdaagse, de Nijmeegse Vierdaagse, de Airborne-mars en vooral niet te vergeten de Belgische Dodenmars van 100 kilometer. En dan als meest extreme uitdaging de 110 meter lange Z tot Z loop in Zeewolde. Al­le­maal heeft hij ze uitgelopen in de afgelopen jaren, enkele zelfs al meerder keren. Voeg daar aan toe de vele, vele kleinere tochten vanaf 40 kilometer en het wordt duidelijk waarom de medaillekast van Jaap uitpuilt van de medailles, bekers en oorkondes.

Zorgen
Jaap de Jongs leven is wandelen. Zonder deze hobby zou hij zich geen raad weten. Jaap: Als ik niet meer kan lopen heb ik niets meer. Hij maakte zich enige tijd geleden dan ook ernstig zorgen toen hij tijdens een tocht pijn in de heup kreeg. Onmiddellijk heeft hij een foto laten maken in het ziekenhuis waar tot zijn grote opluchting bleek dat er niets aan de hand was. Waarschijnlijk was het gekomen door het gebruik van een nieuwe orthese, het houding corrigerende hulpmiddel waaraan hij zijn bijzondere wandelprestaties te danken heeft. Mt veel dank aan orthopedisch centrum Stel uit Vries, dat de voet-enkel orthese heeft aangemeten.

Eerste signalen
Bij Jaap de Jong werden al op 16-jarige leeftijd de eerste signalen van de spierziekte ontdekt. Het begon met vervorming van de handen en vervolgens kon hij langzamerhand beide voorvoeten niet meer optillen. Dat was rond zijn 20e jaar. Pas in 2001 werd de ziekte neurogene spieratrofie vastgesteld. Werken is er sinds 2006 ook niet meer bij nadat Jaap 30 jaar in het magazijn van de hoefijzerfabriek in Groningen had gewerkt. Jaap: Dat was voor mij ook een hard gelag. Ik ben nooit ziek geweest en heb me in die dertig jaar slechts twee keer verslapen, maar toch ontslag.
Tot 1993 was Jaap de Jong een fanatiek fietser, zolang zijn lichamelijke gesteldheid dit toeliet natuurlijk. Hij besefte dat bewegen gezond is en daarom klom hij op het stalen ros.

Voetoperatie
Eigenlijk leidde een bijkomend lichamelijk probleem tot zijn wandelwoede. Jaap: In 1993 onderging ik een voetoperatie en werden likdoorns verwijderd. Bovendien werd de stand van de voet veranderd en na een revalidatie van 3-4 maanden ging ik wandelen. Chirurg dr. Bolscher was voor die operatie verantwoordelijk en hij heeft er in feite voor gezorgd dat ik de wandelaar ben geworden die ik nu ben. Overigens vond hij het wel een beetje overdreven dat ik de Vierdaagse ging lopen. Maar volgens hem kon het geen kwaad. In 2001 heb ik hem nog eens ontmoet in Haren tijdens een tocht. Hij reed met de auto achter mij. Met de orthese van Stel ging het wandelen eigenlijk zo probleemloos dat ik vanaf 1995 mijn grenzen steeds verder kon verleggen. Ik werd lid van de FLAL, de Friese Lange Afstand Lopers, en vanaf dat moment loop ik eigenlijk elk weekend en overal. Sinds 2002 loop ik langere tochten dan 40 kilometer. Toen ben ik ook begonnen met de Apeldoornse en Nijmeegse Vierdaagse. Vlak na elkaar. Ging prima. Verder is er elke week wel een tocht, zomer en winter, waar ik aan mee kan doen. En dat doe ik dan ook.

Jaap de Jong voelt zich zo gezond als een vis. Hij heeft geen klachten, komt dus nooit bij een dokter, maar is wel verslaafd.. aan wandelen. Jaap: Ik kan er niet zonder. Niet alleen in het weekend maar ook doordeweeks loop ik tochten. Trainen wil ik dat niet noemen. Ik loop bijvoorbeeld gewoon fietsroutes uit ANWB-boekjes ( het tafelblad in Jaaps woning is er mee bezaaid, red.). Dat zijn prima bewegwijzerde tochten die je heel goed kunt lopen. Dat doe ik dan in de week. Als jij dat training wilt noemen mag dat, voor mij zijn het tochten.

Op deze manier heeft Jaap de Jong tot en met 2005 al 10.000 kilometer afgelegd. In 2008 hoopt hij de 20.000ste kilometer te halen. Misschien gebeurt dat wel tijdens de Dodentocht in Belgie op de gedenkwaardige 08-08-08. Daar wil hij dan net als in het afgelopen jaar graag de 100 kilometer in maximaal 20 uren volbrengen. Of hem dat opnieuw lukt? Jaap: Voor mij zijn er geen grenzen, dus waarom zou ik niet slagen? Ik heb goede voeten, heb nooit spierpijn. Overigens heeft Jaap bijzondere herinneringen aan de Belgische Dodentocht. Het vorige jaar haalde hij tijdens deze tocht samen met een vrouwelijke wandelcollega 1100 Euro binnen voor mensen met een spierziekte.

Gelijkwaardig
Jaap de Jong is langzamerhand een bekende en geziene en gewaardeerde sportman geworden. Niet alleen in wandelkringen, maar ook daarbuiten. Jaap: Ik krijg nu de waardering die ik vroeger niet kreeg. Dat vind ik fijn. Ik op mijn beurt wil ook graag uitstralen dat ik gelijkwaardig ben aan mensen zonder een beperking. Ik wil wel van de daken schreeuwen dat iedereen met een handicap iets kan. Mijn motto is dat je moet kijken naar wat je kunt en niet naar wat je niet kunt. Ook voor gehandicapte mensen is er veel eer te behalen.
Al hoeft van Jaap de Jong niet iedereen te doen wat hij bijna bereikt heeft: de halve wereld rond wandelen..






























































In het contactblad van de
VSN (Vereniging Spierziekten Nederland)
stond in het juni 2009 nummer onder
CLOSE Up
een artikel, dat geheel gewijd was aan Jaap de Jong

Steun
Ik ben geboren in Emmen, als tweede zoon in een gezin van vijf kinderen. Toen ik twee jaar was, zijn we naar Zuidlaren verhuisd, waar ik nog steeds woon. In mijn leven heb ik altijd het gevoel gehad dat ik harder mijn best moet doen om iets te bereiken of ergens tussen te komen, dan andere mensen. Op moeilijke momenten vind ik veel steun in mijn geloof, gereformeerd vrijgemaakt. Mijn moeder is mijn steun en toeverlaat, zij begrijpt mij onvoorwaardelijk. Daar ben ik haar dankbaar voor.

Diagnose
Van jongs af aan wisten ze dat er iets mis was. De vrouw met wie ik in 2001 een relatie had, heeft me geholpen om achter het stellen van een diagnose aan te gaan. Het bleek neurogene spieratrofie te zijn. Er zijn, zover ik weet, niet veel mensen met dezelfde spierziekte. Het is ook niet iets waarvan ik denk, dat wil ik uitzoeken. Kijken of er lotgenoten op internet te vinden zijn. Die behoefte voel ik niet.

Reizen
Helaas had ik op jonge leeftijd nog niet het doorzettingsvermogen dat ik nu heb. Ik was op school totaal niet gemotiveerd en ben al snel gaan werken. Ik heb dertig jaar lang in het magazijn van een hoefijzerfabriek in Groningen gewerkt. Die baan was niet echt een uitdaging en dat compenseerde ik door veel te reizen. Gemiddeld twee keer per jaar boekte ik een mooie vakantie. Ik ben begonnen binnen Europa, maar al snel wilde ik meer en verder. Indonesi, Thailand, Zuid Afrika, Isral, Vietnam, Syri, Jordani, Mexico, Sri Lanka, Zimbabwe, Egypte, Canada en Costa Rica, Noordkaap en Maleisi. Die reizen gaven mij weer balans in mijn leven. Zo ontstond ook mijn hobby fotograferen. Ik heb heel wat fotoboeken volgeplakt.

Wandelen
In 2006 kreeg ik mijn ontslag en dat was slikken. Wat nu? Mijn vertrouwen in God hielp mij door deze periode heen. Ik moest geloven dat er nog een baan voor mij zou komen. En dan leidt het een naar het ander. Tijdens de Amersfoortse wandeltweedaagse in juni 2007 ontmoette ik iemand die mij vertelde van haar plan om in augustus mee te doen aan een wandelevenement in Belgi (www.dodentocht.be), om geld in te zamelen voor "Spieren voor Spieren". Haar schoonvader heeft ongeveer dezelfde ziekte als ik. Ik besloot om met haar mee te gaan. Om geld binnen te halen zoek je de publiciteit en dus heb ik het Dagblad van het Noorden benaderd. Zo kreeg ik mijn eerste interview, met als titel Wandelmysterie Jaap de Jong wil vooral een voorbeeld zijn. Daar was ik natuurlijk trots op. Het artikel kwam in handen van de burgemeester van Tynaarlo, Jan Rijpstra. Ik wist dat hij de gehandicaptensport een warm hart toedraagt. Ik ontving meteen een uitnodiging om langs te komen. Naar aanleiding van dit gesprek werd ik gevraagd voor een interview met het tijdschrift Sportwijs.

Valid Express
Via via hoorde ik van het bedrijf Valid Express. Het verhaal achter dit bedrijf is bijzonder: Valid Express is bijna tien jaar geleden opgericht door Nicolette Mak. Haar broer had een erfelijke spierziekte en zat al tien jaar met een uitkering thuis. Nicolette was destijds zelf freelance koerier en ze bedacht dat hij dit werk ook prima zou kunnen doen. Ze zijn toen samen naar de uitkerende instantie gegaan en hebben gevraagd of deze haar broer in plaats van een uitkering een auto wilde geven. De auto zou binnen het jaar terugverdiend zijn. Het Nederlandse systeem was hier absoluut niet op ingesteld, dus na vijf minuten stonden ze weer buiten.Toen vatte Nicolette het plan op om zelf een koeriersdienst te beginnen. Inmiddels heeft Valid Express een sterke groei doorgemaakt. Van n klant naar ruim zeshonderd en van acht medewerkers naar vijfenvijftig in vaste dienst. Alle autokoeriers hebben een lastig lichaam: ze zijn fysiek gehandicapt en/of chronisch ziek. Het interview in Sportwijs heb ik als open sollicitatie gemaild naar Valid Express. Inmiddels ben ik officieel aangenomen als koerier. Ik ben er trots op dat ik deel mag gaan uitmaken van deze organisatie.

Competitief
Ik denk dat het competitieve er altijd bij mij ingezeten heeft. Ik ben begonnen met dammen; daar heb ik destijds vele prijzen mee binnengesleept. Op een gegeven moment voelde ik de behoefte om iets aan sport te gaan doen. Door te sporten houd je je spieren actief en dat is volgens mij van enorm belang. Het werd fietsen. Niet zomaar fietsen, nee, het moest heel fanatiek. Blijkbaar heb ik die uitdaging nodig. Ik heb er een prijzenkast vol met bekers en medailles aan overgehouden. De langste fietstocht die ik gemaakt heb was 180 km.

Verslaving
In 1993 ben ik geopereerd aan mijn likdoorns en tegelijkertijd is de stand van mijn voet gecorrigeerd. Tot die tijd had ik altijd pijn bij het lopen. Hierna moest ik enkele maanden revalideren. Na de operatie bleek die pijn verdwenen. Wat een openbaring was dat, daar ben ik die dokter eeuwig dankbaar voor. In die tijd ben ik begonnen met wandelen. Tijdens een controle vroeg ik aan de arts of ik de Vierdaagse mocht gaan lopen. Hoewel hij dat een beetje overdreven vond, kon het volgens hem geen kwaad. Met een goed aangemeten orthese van Orthopedisch Centrum Stel uit Vries ging het wandelen zo probleemloos dat ik al snel mijn grenzen kon verleggen. Vanaf dat moment ben ik niet meer gestopt. Ik loop elk weekend, je kunt wel zeggen dat het een soort verslaving voor mij is geworden. Een gezonde verslaving. Sinds 2002 lukt het me om tochten te lopen die langer dan 40 km zijn. Ik zit op dit moment al bijna op 22.000 km in totaal! Geen tocht is mij te gek. Zo liep ik ondermeer achttien keer een Kennedymars (80 km), vijf keer de Elf­ste­den­tocht (205 km), zeven keer de Apeldoornse Vierdaagse en vijf keer de Nijmeegse. Ook liep ik de Belgische dodenmars (100 km) en, niet te vergeten, de Z tot Z tocht te Zeewolde (110 km, te lopen binnen 24 uur). Mijn pedicure Anita Koops stuurde tijdens een wandelvierdaagse in 2008 een gelukstelegram voor mij naar de krant. Dat was hartverwarmend. De sfeer tijdens deze tochten is zeer goed, er is kameraadschap onderling. Mijn medewandelaars zien meer in mij dan alleen maar een man met een handicap. Kijk altijd naar wat je wel kunt, dat is mijn motto.

Door Iris den Houting































































Onderstaand artikel is afkomstig van het Dagblad van het Noorden van vrijdag 3 augustus 2007.
Door Theo Wortel

Jaap de Jong is klaar voor Belgische dodentocht

Loopwonder Jaap de Jong bij zijn indrukwekkende prijzenkast.
Foto: Dennis Beek

ZUIDLAREN
De 47-jarige Jaap de Jong uit Zuidlaren is helemaal klaar voor de dodentocht in het Belgische Bornem. De deelnemers aan deze marathon, ongeveer negenduizend in getal, proberen in 24 uur 100 kilometer af te leggen. Loopwonder De Jong vertrouwt erop dat hij tot de helft behoort die daarin slaagt.
Jaap de Jong is door een spierziekte gehandicapt. Ik kan mijn voorvoet niet optillen. Ik loop met een spalk die dat overneemt. Het weerhoudt hem er niet van om aan zon beetje elke meerdaagse wandeltocht in Nederland mee te doen. Dit jaar heeft hij er al zon 2000 kilometer opzitten. Hij liep onder meer de vierdaagse van Nijmegen, Apeldoorn en de Elf­ste­den­tocht.
Tijdens de tweedaagse van Amersfoort ontmoette hij vorige maand de 49-jarige Ineke van Zuuk uit Bussum. Zij zag aan zijn manier van lopen dat hij dezelfde ziekte heeft als haar schoonvader. De twee raakten met elkaar in gesprek en het klikte meteen. Toen De Jong hoorde dat Van Zuuk de dodentocht ging lopen om geld in te zamelen voor het bestrijden van die spierziekte besloot hij mee te doen.
Sindsdien deelt hij honderden kaartjes uit met de oproep hun tocht op vrijdag 10 augustus te sponsoren.
De Jong hoopt een voorbeeld te zijn voor andere gehandicapten. Zelf spiegelt hij zich aan de gehandicapte sporters die meededen aan de Paralympics in Assen. Last van blaren heeft hij niet. Ik heb gelukkig altijd droge voeten. De Jong heeft inmiddels vier keer tachtig kilometer gelopen in zestien uur. Ik heb dus nog wat tijd over. Hij constateert dat hij als loopwonder meer waardering oogst dan in het gewone leven.
Zijn goed getrainde lichaam hoeft nauwelijks te herstellen. Dat komt mooi uit omdat hij twee dagen na de dodentocht wil meedoen aan de vierdaagse van Doetinchem. Daar had ik me al voor ingeschreven toen ik besloot de tocht in Belgi te lopen.


































Onderstaand artikel is gepubliceerd in het Nederlands Dagblad van 6 mei 2010
De foto is gemaakt door Franco Gori
Het interview is gemaakt door Martha Aalbers

25.000 km lopen met ortheses
Langeafstandwandelaars kennen hem al­le­maal: Jaap de Jong uit Apeldoorn, die dui­zen­den kilometers per jaar aflegt. Met hulpstukken voor zijn voeten. Hij valt op door zijn bijzondere manier van lopen, vaak zonder rustpauzes. Jaap is verslaafd aan wandelen. Maar hij is ook een man met een missie: Mijn handicap is mijn visitekaartje.

Wie denkt dat vijftig kilometer lopen in de Nijmeegse Vierdaagse toch wel het toppunt van een wandelprestatie moet zijn, kent de wereld van de langeafstandsloper nog niet. "De Nijmeegse is druk, commercieel en te makkelijk. Die tocht gaat helemaal over asfalt. De Apeldoornse Vierdaagse is een stuk lastiger, omdat je over heide, zand en onverharde wegen gaat", zegt Jaap de Jong, die zelf in juli 2007 een Kennedymars, de Apeldoornse, de Nijmeegse en de Meerslag van Bolsward liep, samen goed voor 600 kilometer. "Voor de Nijmeegse neem ik geen week vakantie meer op", zegt ook Rob de Joode (47) uit Epe. "Het is echt te druk. Er zijn leukere wandeltochten." Herma Kienstra (65) uit De Wijk wilde eveneens na tien keer stoppen met de Nijmeegse tocht. Nu gaat ze toch maar weer, omdat haar kleindochter een keertje mee wil doen.
Rob en Herma vieren samen met andere wandelvrienden de vijftigste verjaardag van Jaap in een kerkzaal te Ugchelen. Het is begin maart, maar alle aanwezigen ogen fris en gezond, met licht gebruinde wangen.

Waardering
"De gewone wereld neemt mij niet altijd serieus. Als er lichamelijk wat mis is, zal het geestelijk ook wel niet helemaal in orde zijn, denken mensen toch al gauw", vertelt Jaap de Jong. "Zonder de wereld van de wandelaars zou ik een heel eenzaam leven hebben gehad. Wandelaars begrijpen mij en waarderen wat ik presteer ondanks mijn handicap."
Vanaf zijn zestiende heeft Jaap neurogene spieratrofie, een ziekte die zijn handen vervormde en waardoor de beweging die de tenen omhoog moet brengen is aangetast. Zonder enkel-voetortheses kan Jaap niet lopen. "Zonder dit hulpmiddel zou ik in een rolstoel zitten. Na een operatie in 1993 verdween ook de constante pijn die ik had." Tijdens het feest trekt Jaap een schoen uit en laat de orthese aan zijn vrienden zien. Het levert hem een warm applaus op. "Ik heb diep respect voor hem", zegt Rob de Joode, en Herma Kienstra beaamt dat: "Jaap is een doorzetter. Ik leerde hem kennen tijdens de wandel Elf­ste­den­tocht. Hij valt uiteraard op door zijn manier van lopen. Hij loopt langzamer, maar omdat hij zo weinig rust, haal je hem telkens in en loop je weer een stuk met hem op. Als hij binnenkomt bij de finish, krijgt hij niet zelden applaus."

Kennedymarsen
Jaap heeft dertig jaar gewerkt bij een hoefijzerfabriek in Groningen en werkt nu met behoud van WW-uitkering voor postbedrijf Sandd. Hij hoopt dit weldra in te ruilen voor een vaste baan. Vr hij serieus met wandelen begon, reisde hij de hele wereld over, damde hij en deed hij aan wielrennen, beide op recreatief niveau. Hij behaalde daarmee vele prijzen.
Nu is wandelen zijn passie. "Het is misschien wel een karaktertrek van mij om een uitdaging tot het uiterste aan te gaan", lacht hij. Toch loopt hij niet elke wandeltocht uit. "Soms willen de benen wel, maar wil het hoofd niet. Ik begin te prakkiseren: waarom doe ik dit, waar is het allemaal goed voor? Dan kom je in een negatieve spiraal en dan stop ik. Bij 40 kilometer overkomt me dat niet meer, maar soms nog wel eens bij 80 kilometer."
Die wandelingen van 80 kilometer zijn de Kennedymarsen, genoemd naar de bekende president die ooit verklaarde dat Amerikanen zulke doetjes zijn dat ze geen 50 mijl (80 km) binnen de 20 uur konden lopen. "De tochten beginnen s avonds, omdat je twintig uur bezig bent. Ik hoop begin mei mijn 25e Kennedymars te lopen." Dat levert dan weer een prachtige medaille op voor Jaaps prijzenkast, die inmiddels behoorlijk vol hangt. "Ik ga onderhand richting de 25.000 km."

Zelfvertrouwen
Wat is er nu zo leuk aan wandelen? "Het is gezond en goed voor de geest. Tijdens het wandelen schijnt een stofje vrij te komen in de hersenen waar je heel gelukkig van wordt, en dat klopt ook. Ik heb er meer zelfvertrouwen en innerlijke kracht door gekregen", zegt Jaap. "Soms heb je een goed gesprek met een ander die een tijdje met je meeloopt. Ik denk onder het wandelen aan van alles, en soms heb ik de blik gewoon op oneindig."
Herma spreekt van het hoofd leeg laten lopen. Je leert veel mensen kennen, al ken je soms niet eens hun naam, geeft Rob aan. "Je merkt dat veel wandelaars iets te verwerken hebben. De n de dood van een kind, de ander wil iets lichamelijks overwinnen. De harde kern van langeafstandwandelaars is n grote familie." Die familie biedt Jaap zijn feest aan, onder de bezielende leiding van Gerrie van den Brink, een vrouw van 53 die jarenlang fanatiek wandelde, totdat ze door een ongeluk in een rolstoel terecht kwam. "Ik liep de echte lange afstanden, zoals de Super Euraudax, een wandeling van 200 km die je in 40 uur moet volbrengen." Vanuit haar rolstoel is ze nog steeds bezig in de wandelwereld, nu met organiseren en bestuurswerk. Die wandelfamilie doet Jaap echt wat. "Altijd een goede sfeer, die je zelfs niet in de kerk aantreft. Je kunt het haast omschrijven als een goed functionerende gemeenschap der heiligen."

Geen dure kleding
Op een wandeltocht neem je zo min mogelijk mee, zeggen alle wandelaars. Een paar sneden brood, wat flesjes drinken, een stukje fruit misschien. Bij de Kennedymarsen wordt er voor eten gezorgd onderweg, dat is helemaal makkelijk. Dure kleding hoef je ook niet aan te schaffen. Een T-shirt, een trainingsjasje en een makkelijke broek is voldoende. "Van tevoren bepaal ik of ik een regenpak ga aantrekken. Heb ik die eenmaal aan, dan kan ik hem door mijn handicap niet meer uitkrijgen tijdens het wandelen", zegt Jaap.
Het mooiste stukje Nederland? Dat maakt niet uit, vindt hij, als de tocht maar afwisselend is. Dan weer bos, dan weer open landschap. "Een parcours uitzetten is een kunst. Je merkt zo of iemand dat met de auto heeft gedaan, of al wandelend. Een goede parcoursuitzetter kan je echt de hele tocht door de natuur voeren, zonder saai asfalt en bebouwde kom. En er moet ook wat te klagen zijn voor de wandelaar. Tien kilometer door de blubber hoort er echt bij. Tochten zijn altijd bepijld, want voor instructies lezen heb je geen tijd."
Zonder wandelen kan Jaap niet meer. "Dat ik kan wandelen ondanks mijn spierziekte is niet mijn verdienste, maar van God. Dat probeer ik ook uit te stralen, dat ik niet in mijn eigen kracht loop. Ik wil laten zien dat je ondanks een handicap veel kunt bereiken. Kijk niet naar wat niet meer kunt, maar naar wat je nog wel kunt. En dat kan een grote verrassing zijn. Wie had ooit kunnen denken dat ik nu al een afstand van Zuid-Afrika en weer terug heb afgelegd?"

Favoriete websites van Jaap de Jong Van 7 op 8 mei aanstaande is te Hilversum een Kennedymars; deze tocht wordt voor de 25e keer gehouden (www.delat.nl). Het is ook de 25e Kennedymars voor Jaap (www.lange-afstand-wandelen. nl). Naast de Kennedymarsen heeft hij ook nog een keer de www.dodentocht.be (100 km) en de www.ztotz.nl (110 km) gelopen; deze twee tochten moet binnen 24 uur volbracht worden. Rondje Texel (60 km) heeft Jaap drie keer gelopen (www.goudenbolletje.nl). Deze tocht op Texel wordt dit jaar voor de veertigste keer gehouden, op 7 augustus. De www.elfstedenwandeltocht. nl bestaat ook al heel lang, maar is niet erg bekend. Deze vijfdaagse van 205 km wordt dit jaar voor de 64e keer gehouden. Verder adviseert Jaap de Jong eens te lijken op de sites van de Wandelsport Organisatie Nederland KNBLO (www.wandel. nl), de Nederlandse Wandelsport Bond (www.nbwwandelen. nl) en de Super Euraudax wandeltocht (www.euraudax.nl).
































































Onderstaand artikel is op vrijdag 7 januari 2011 geplaatst in De Stentor (www.destentor.nl)

SPIERZIEKTE Jaap de Jong wil met voetorthese dit jaar 30.000 kilometer afleggen

Mijn handicap is mijn visitekaartje

Foto en tekstverslag door Henk van t Veen

APELDOORN In de wandelwereld komt Jaap de Jong (50) grote waardering tegen. In het da­ge­lijks leven was dat niet altijd het geval. In beide gevallen wordt dat naar zijn idee veroorzaakt omdat hij zich met een voetorthese voort­be­weegt. De Jong heeft een erfelijke spierziekte (neurogene spieratrofie) waardoor hij geen stap kan zetten zonder hulpmiddelen.
Desondanks begint De Jong morgen aan zijn eerste lange-afstandswandeling van dit jaar. Aan het eind van 2011 hoopt hij 30.000 kilometer op de teller te hebben staan.
Al ruim 28.000 kilometer wandelde hij sinds 1993 bij elkaar. Het is allemaal mogelijk door het dragen van aangepaste schoenen met orthese, een steunzool met daaraan verbonden een kunst­stof­kap die de kuit ondersteunt.
"Kijk, normaal gesproken kan ik mijn voet niet eens optillen. Met de orthese gaat het vanzelf. Ik hoef dat ook niet te verbergen. Mijn handicap werd mijn visitekaartje." En dat mag je heel letterlijk nemen. "Wandelen met een voet-enkel-orthese staat er op het visitekaartje dat hij overhandigt.
Het staat op de plek waar een ander zijn functie of beroep op zo n kaartje vermeldt.

Nadat hij in 1993 door een voetoperatie van een stel lastige likdoorns was verlost, kwam er een ommekeer. "Ik ging meer lopen, wandelen. Het k n. Ik stond in mezelf te juichen. Na een voorzichtige avondvierdaagse begon hij aan grotere wandeltochten waaronder natuurlijk de Apeldoornse Vierdaagse.
Inmiddels gaat hij het hele land door om zijn kilometers te maken. Zomer en winter. Zo staat er morgen al weer een tocht in Drenthe op het programma.
"Door dat wandelen ben ik sterker geworden. Je kunt laten zien wat je kunt. In de wandelwereld kennen ze me al­le­maal. Daar zijn mijn vrienden."
En toch zag zijn leven er dik anderhalf jaar geleden zo mooi niet uit. "Nadat ik was vertrokken bij een fabriek in Zuidlaren, zag ik dat een bedrijf in Amsterdam chauffeurs zocht voor koeriersdiensten, Valid Express. Het bedrijf dat mensen met een beperking in dienst nam, opende in april 2009 in Apeldoorn een vestiging. Ik heb eerst een dag proef gereden. Niet zomaar ergens, nee in de drukte, in Amsterdam.
Dat ging heel goed en ik vond het prachtig. Ze wilden me hebben en ik zou verhuizen vanuit Zuidlaren waar ik woonde."
Dat viel tegen toen De Jong, op zoek naar een benedenwoning ( Ik kan geen trap lopen ), pas in augustus een geschikte woonruimte had gevonden. "Toen ik me meldde, bleek dat ze al anderhalve maand eerder uit Apeldoorn waren vertrokken."
Hij is inmiddels over de teleurstelling heen. "Maar jammer was het wel. Ik maakte op mijn wandelkleding altijd reclame voor ze."
De Jong heeft nu contacten met de Felua. "Ze kunnen me misschien wel detacheren bij een ander Apeldoorns koeriersbedrijf." En wie weet ligt er binnenkort een visitekaartje bij de drukkerij: Jaap de Jong, chauffeur .

Valid Express
Koeriersbedrijf Valid Express dat in 2009 in Apeldoorn een vestiging opende, heeft zijn pand aan de Oude Apeldoornseweg niet langer in gebruik. Wel zijn de twee koeriers waarmee deze vestiging begon, nog altijd actief voor de regio Apeldoorn.

De vestiging was niet meer dan een koffiekamer waar de twee elkkaar aan het begin van de werkdag ontmoetten", zegt directeur Jo Vonk. Het bedrijf met hoofdvestiging in Amsterdam wil de tweede helft van dit jaar het orderpakket in deze regio gaan uitbreiden.































Struinend door het Noorden

Vier­dui­zend wandelaars lopen van Drenthe tot aan t Wad; Jaap de Jong wandelt met spierziekte 80 kilometer

Onderdendam
Langzaam druppelen de deelnemers aan de Tocht om de Noord Onderdendam binnen. Een parade van kaki, zonverbrande gezichten en stevige stappers marcheert richting het dorpshuis. Een man loopt over Oude Bosch, een toegangsweg naar het dorp. Hij loopt verkrampt. Zijn bovenlichaam staat een beetje scheef en het beweegt stijf mee in het wandelritme. Jaap de Jong (51) uitApeldoorn heeft een spierziekte. "Maar ik wandel heel veel. Nog 10.000 kilometer en dan ben ik de wereld rond."
De oud-inwoner van Zuidlaren heeft er dus al zo n 30.000 in de benen. Geen geringe prestatie voor iemand die zonder een orthese, een lichaamscorrigerend hulpmiddel, niet eens zijn rechtervoet kan optillen. "Sinds mijn 15de heb ik neurogene spieratrofie. Maar ik loop met gemak tochten van 80 of 100 kilometer."
Zijn spierziekte vormt volgens hem geen belemmering. "Integendeel, ze is mijn visitekaartje. Door mijn spierziekte krijg ik van mensen veel waardering, wanneer ik een wandeling maak. En door die waardering krijg ik meer zelfvertrouwen."
De Jong wil de aarde rondlopen. "Die heeft een omtrek van 40.000 kilometer. Ik zit dus al ver over de helft. En als ik mijn doel heb bereikt, blijf ik gewoon doorlopen. Wat moet ik anders doen? Ik denk dat als iedereen zou gaan wandelen, er een stuk minder mensen naar de psychiater gaan."

Jacob Wieringa (69) uit Uithuizen is waarschijnlijk de enige deelnemer die gewapend met een overhemd, een stropdas en een paraplu de warme najaarszon trotseert. Zijn broer Heine (58) draagt het standaarduniform van de wandelaar: een paar stevige schoenen, een korte broek en een T-shirt. "Hij is altijd al een beetje een meneertje geweest", zegt hij met een hoofdknik naar zijn oudere broer. Die knikt. "Ik wil er gewoon een beetje netjes uitzien. En daar is niets mis mee."

De broers lopen de Tocht om de Noord nu voor de derde keer. "Vorige week deden we nog mee aan de Abel Tasmantocht", vertelt Jacob. "En nee, we trainen helemaal nooit.Wij zijn echte gelegenheidslopers."

De zesde editie van het wandelevenement is wat hen betreft een daverend succes. "Alleen bij Schouwerzijl in de buurt was er nogal wat oponthoud. We werden daar met bootjes overgezet. We kregen op den duur te horen dat de wachttijd een uur was. Een hoop mensen is vervolgens van de route afgeweken."

Een andere deelnemer is Marijke de Noord uit Emmen. Ze heeft haar naam bepaald mee. "Ja, ik weet het. De Noord loopt de Tocht om de Noord. En dan zit ik ook nog bij wandelclub Het Noorden."

De vier­dui­zend deelnemers aan de zesde editie van Tocht om de Noord konden kiezen uit verschillende afstanden. Ongeveer dui­zend wandelaars liepen zowel op zaterdag als zondag 40 kilometer. De finish was zondagavond in het atriumvan de Hanzehogeschool in Groningen. Peter Velthuis van Tocht om de Noord spreekt van een groot succes. "Alleen bleek dat het nog niet zo makkelijk is een route door de stad te lopen." Hij houdt het in gedachten voor volgend jaar. "Dan lopen we van Lauwerszee tot Dollard tou."

Nog 10.000 kilometer en dan ben ik (Jaap de Jong) de wereld rond.
Een lange stoet wandelaars trekt door het Groninger landschap. Foto: Ida F. Mulder