Warm hart voor wandelsport
Nederland wandelsportland kent legio coryfeeën. Wandelaars die door de jaren heen hun voetsporen hebben verdiend. ‘te voet’ maakt een serie portretten van een aantal van die coryfeeën. In deze aflevering Henk Masselink (1944), routemaker van de Apeldoornse Vierdaagse en diverse andere tochten, organisator van verschillende wandeltochten, lid van twee commissies en een comité, voorzitter van de wandelcommissie en de commissie wandelpaden van de Oostelijke Wandelsport Bond (OWB) en vice-voorzitter van de OWB. En wandelaar, met 34.000 kilometer op de teller.
De Apeldoornse Wandelvereniging ‘De Vrijbuiters’ zocht leden die wilden helpen met organiseren. Na een keer meelopen werden Henk Masselink en zijn vrouw in 1970 lid. “De sfeer was gezellig”, zegt hij. “En we liepen wedstrijden. Stel je voor: in uniform, in drie rijen van tien en in de pas, wandelliederen zingend. Op drie plaatsen langs een route van 25 kilometer keek de jury naar uithoudingsvermogen en netheid. We mochten geen opgestroopte mouwen hebben bijvoorbeeld, en moesten allemaal dezelfde sokken aan. We streden fel en fair. Dat was leuk.” In de jaren tachtig kwam hierin een ommezwaai. De nadruk verschoof naar individueel wandelen.
Na een jaar bij de vereniging werd Masselink actief in het bestuur. Daarnaast hielp hij verschillende wandeltochten organiseren en begon hij hiervoor routes uit te stippelen. In 1980 werd hij ook nog eens actief in de OWB, als secretaris en als organisator. “In 1993 heb ik al mijn bestuursfuncties neergelegd”, vertelt hij. “Mijn vrouw was ziek geworden en in 1996 overleed ze onverwachts, een dag na de herfstkleurenwandeltocht waaraan we samen nog hadden meegedaan. Dat was een dieptepunt; we hebben samen zoveel gewandeld.” Een hoogtepunt kwam toen hij zijn nieuwe partner leerde kennen bij de Eerste Apeldoornse Wandelclub ‘Wandellust’ en ze samen op vakantie waren in het Zwarte Woud. “Mijn relaties kleuren toch het plezier in mijn wandelcarričre.”

Wandelfestijn
Bij de Internationale Vierdaagse Wandeltochten Apeldoorn raakte Masselink in 1987 betrokken, de eerste zes jaar als hoofdcontroleur en daarna als hoofd parkoersen. “In 1994 heb ik voor het eerst de routes van dit wandelfestijn uitgestippeld”, zegt hij. “Volgend jaar doe ik het voor het laatst.” Na vijftien keer geeft hij het stokje graag over aan nieuwe vrijwilligers. Maar jong bloed is moeilijk te vinden. Dat merkt hij in alle commissies, comités en organisaties waarin hij actief is. “Mensen willen graag wandelen, maar tijd om te helpen in het verenigingswerk kunnen ze vaak niet vinden. Dat maakt de basis smal.”
Hij werd destijds als routemaker gevraagd, omdat hij het gebied rond Apeldoorn kent als zijn broekzak en omdat anderen vinden dat hij een fotografisch geheugen heeft. “Als ik wandel let ik altijd goed op”, geeft hij toe. “Als ik ergens geweest ben, ken ik de paadjes die ik gezien heb uit mijn hoofd en kan ik die feilloos terugvinden. Zonder kaart.” Al jaren stippelt hij de routes uit met collega Bram de Bruin. Op de fiets zoeken ze ieder jaar zoveel mogelijk nieuwe smalle slingerpaadjes door tekstschrijven journalistiek tekst bewerken en verder de natuur. “In deze omgeving valt dat altijd nog weer mee; we zijn rijk bedeeld”, aldus de routemaker. Bij de Apeldoornse Vierdaagse komen de wandelaars volgens hem vooral voor de natuur en de rust.
Vijfduizend wandelaars doen mee. Een enkele keer krijgt Masselink geen toestemming van de grondeigenaar om zovelen over een smal pad heen te voeren, maar dan is er altijd een mooi alternatief voorhanden. Zijn ervaring is goud waard. “Soms blijkt pas op de ochtend dat we de bewegwijzering ophangen dat we er niet langs kunnen, maar ook dat lossen we op.”

Bottleneck
Wat er zo leuk is aan de wandelsport? “Je bent vrij in de natuur”, aldus Masselink. En het is fijn om je voor de wandelaars en de wandelsport in te zetten. “Als ik maar iets kan doen voor de wandelsport.” Toch ziet hij de toekomst niet rooskleurig. Het zoeken van vrijwilligers is een bottleneck. Op de vierhonderd brieven aan OWB-leden met een oproep om eens per jaar te helpen, kwamen maar acht reacties. Toch wil Masselink het rustiger aan doen. “Bram en ik zijn bij nog tien andere tochten betrokken plus de controle van wandelpaden die we doen. We komen zelf te weinig aan wandelen toe.” Als hij straks meer tijd heeft, wil hij met zijn partner graag een keer naar Canada. “Dat schijnt erg mooi te zijn. En dan geen zeven kilometer per uur meer wandelen op de lange afstanden zoals vroeger, maar tochten maken van twintig tot dertig kilometer om er samen van te genieten.”


Lintje en erelidmaatschap voor 'man die geen nee kon zeggen'
Een koninklijke onderscheiding en het erelidmaatschap van de Oostelijke Wandelsport Bond.

Die eer viel Henk Masselink ten deel, bij zijn afscheid als bestuurslid van de OWB, tijdens de jaarvergadering op zaterdag 8 maart 2008 in het Lierderholt bij Beekbergen. Het zijn beloningen voor vele jaren zeer veel werk verzetten binnen de wandelsport, zo bleek uit de toespraken die bij de uitreiking werden gehouden.

Aan het eind van de jaarvergadering stapte burgemeester Fred de Graaf van Apeldoorn de vergaderzaal binnen, gevolgd door Masselinks familieleden.

De Graaf ("Het is goed dat er in Nederland zoveel gewandeld wordt, goed voor de gezondheid én goed voor de schoenmakers") memoreerde dat Masselink in totaal zo'n 35 jaar actief is op wandelsportgebied, waarvan 28 jaar binnen de OWB. Het begon in 1973 met de Henri Dunant-wandeltochten, later de sprengen- en bekentocht. De Graaf noemde verder onder meer dat Masselink jarenlang secretaris is geweest van de OWB, voorzitter van de wandelcommissie, zich ook inzette voor zowel het AWC (avondvierdaagse) als de AWF en ook betrokken is, vanaf 1994 als hoofd parkoersen, bij de Vierdaagse van Apeldoorn en ook sinds een aantal jaren bij de LPTC van de Nederlandse Wandelsport Bond.

De Graaf speldde Masselink hierna de versierselen op die horen bij zijn benoeming tot lid in de Orde van Oranje Nassau.

Eerder al had de jaarvergadering op voordracht van het bestuur besloten Masselink te benoemen tot erelid van de OWB. Bij het uitreiken van de bijbehorende speld ging voorzitter Joop Achterkamp in op de loopbaan van Masselink als OWB-bestuurslid. Hij kwam in het bestuur op 15 maart 1980. Deze periode duurde tot maart 1993. De tweede periode was van maart 1997 tot 8 maart 2008. 'Net geen 25 jaar dus, maar wat het werk betreft is het wel het dubbele of meer', aldus Achterkamp. Hij herinnerde eraan dat Masselink in het OWB-bestuur kwam op het moment dat hijzelf tot voorzitter werd gekozen. 'Het waren niet de mooiste jaren. We hadden toen slechts zes, laten zelfs nog maar vier bestuursleden. Jij was inmiddels secretaris en verder waren dat de heren Tenkink uit Kampen en Brummel uit Apeldoorn. We hebben toen een oproep voor bestuursleden gedaan in de Apeldoornse Courant. Dat leverde de heer Duffhues op als penningmeester. Later kwamen er de heren Groffen uit Wapenveld en Scheltus uit Lelystad bij. Zo zijn we geleidelijk aan uit het dal gekropen, maar het ging niet gemakkelijk.'

Achterkamp herinnerde eraan dat de bestuursvergaderingen destijds wel erg lang duurden ('Ik had nog niet de ervaring die ik nu heb en de penningmeester wist maar weinig van de wandelsport, vandaar') en dat in 1983 het 30-jarig jubileum van de OWB werd gevierd. 'Dit jubileum wordt normaal niet gevierd, maar we hadden het 25-jarig bestaan niet gevierd omdat er te weinig bestuursleden waren.' De OWB ging destijds weer aan de weg timmeren, 'want we hadden nieuwe leden nodig, het aantal was namelijk gezakt tot ongeveer 900'.

Achterkamp en Masselink trokken er vaak samen op uit om de OWB te vertegenwoordigen. Achterkamp vertelde een paar anekdotes uit die tijd. Zoals die vergadering van de NHWB in Amsterdam, toen Masselink op tijd thuis moest zijn wegens een verjaardag. De tram waarmee het duo maar het station ging liep echter uit de rails. Uiteindelijk was Masselink thuis op het moment dat de visite net afscheid nam.. Of de vergadering van de GWB in Arnhem toen Masselink zijn auto in een parkeergarage zette en niet lette op de openingstijden. Het gevolg laat zich raden. Gelukkig bood de beheerder uitkomst. En ooit op de terugweg van een vergadering van de ZHWB zat hij door een stroomstoring urenlang in een stilstaande trein.

Achterkamp wees vervolgens op het vele werk dat Masselink heeft gedaan voor de OWB (en nog blijft toen, zij het niet als bestuurslid) en ook voor de Apeldoornse avondvierdaagse (25 jaar) en de Vierdaagse van Apeldoorn. 'Als er wat moet gebeuren voor de wandelsport en je vraagt Henk, dan val je van je stoel af als hij nee zegt. Dat woord kent hij volgens mij niet', aldus Achterkamp. Alleen torn hij aankondigde te stoppen als bestuurslid bleef het resoluut bij 'nee' op vragen om toch nog een paar jaar te blijven.

'Henk', zo sloot Achterkamp af, 'we hebben een heel mooie en leerzame tijd doorgemaakt, we zijn vaak op pad geweest, op veel plaatsen geweest en hebben daar veel mee bereikt. Het belangrijkste is, we hebben het meestal met plezier gedaan.'

Waarna hij Masselink de speld, oorkonde, bloemen en een cadeau overhandigde. Masselink liet in zijn dankwoorden weten zeer blij te zijn met de onderscheidingen. 'Na mijn afscheid als bestuurslid verandert er eigenlijk niet zoveel. Al ga ik de vergaderingen misschien een beetje missen… Ik blijf bezig in de commissie wandelpaden en de wandelcommissie en ook bij de Apeldoornse Vierdaagse, al hoop ik wel dat er hier snel een opvolger komt. Ik blijf actief in de wandelsport, want ik vind het fijn om in de natuur bezig te zijn'.