Het koufront van de afgelopen weken is bijna verdreven. Zo ook de winter. En er is dit jaar weer geen Elfstedentocht op de schaats. Dat is niet verrassend. Op de noordpool was het op sommige dagen zelfs warmer dan in ons landje. En dat is wel heel verrassend. Door de opwarming van de aarde brokkelt de ijskap steeds verder af en het ijs verandert in smeltwater. Oorzaak is een stijging van de concentratie broeikasgassen in de atmosfeer. Uitstoot van gassen door industriële bedrijven. En de ontbossing mogen we ook niet vergeten. Door de klimaatverandering verandert er het een en ander op aarde. Het leven van de ijsbeer komt steeds meer in gevaar. Er bestaat zelfs een reële kans dat de ijsbeer het niet zal overleven en erger nog op uitsterven komt te staan. Is dat erg? Als je het mij vraagt is dat verschrikkelijk en daarnaast ook schandalig om het zover te laten komen. Een pinguïn zal wat dat betreft er iets anders over denken.

Te voet voortbewegen heeft geen effect op de broeikasproblematiek. Dus kunnen we met een gerust hart naar Klarenbeek voor een wandeling in een mooie, rustige omgeving. Vanaf het treinstation is een wandeling naar het startgebouw bij MFC Klarenbeek aan de Bosweg een ideaal opwarmertje. Het is ook mogelijk opgehaald te worden met een oude schoolbus, indien dat bij de inschrijving is opgegeven. Maar ja, men moet dat allemaal wel willen.

De Kennedymars van Klarenbeek is een evenement waar ik al geruime tijd naar uitkijk. Op de middag voorafgaand aan de tocht gaan Antoine Hunting en ik samen op stap om een rondje van 20 km te markeren. Ook dat moet gedaan worden. Een taak die de organisatie ietsepietsie verlichting geeft. Het wordt voor ons zo’n beetje een jaarlijks terugkerend gebeuren. Daar is ook niks mis mee, want we doen het beiden graag. De overige drie rondjes van de Kennedymars worden door andere koppels onder handen genomen. Op donderdag staat er zelfs een groep klaar om de 30 km-aanlooproute van de 110 km-wandeling te markeren.

Het is meestal een heel karwei om een compleet verzorgingsteam op de been te brengen. Probeer iedereen maar weer eens over de streep te trekken die, voor wandelaar(ster)s, zijn of haar nachtrust wil opofferen om bij nacht en ontij voor hen klaar te staan. Bijna iedereen vindt dit zo gewoon, maar dat is het echt niet.

Het aantal voorinschrijvingen aan dit evenement bedraagt 338 deelne(e)m(st)ers. Dat is geen slecht getal en nu maar hopen dat de meeste mensen zich niet laten afschrikken door het koude weer. De nachtelijke temperatuur zal schommelen rond de drie graden. Niet een geschikt moment om in een T-shirtje en in een korte broek rond te lopen. Neen, dat niet, maar het is wel prettig om op pad te gaan. Daarnaast is het de verwachting dat het wel droog zal blijven. Een heerlijk vooruitzicht, toch?

Rond 21:45 uur zet Johan Hertgers een aantal jubilarissen in het zonnetje en geeft de wandelaars de laatste instructies voor de nacht mee. Daarna gaat de Kennedymars en alle andere afstanden van start. De 110 km-wandelaars hebben er dan al 30 km op zitten en hun eerste binnenpauze gehad.

Lus 1 van de Kennedymars over 18,440 km

Bij het sportcomplex van MFC Klarenbeek is het vrijdagavond een drukte van jewelste. Op het parkeerterrein en overal in het dorp staan auto’s van wandelaars geparkeerd. Er leeft iets in Klarenbeek. Rond 22:00 uur lijkt het op een chaos. Welnee, ruim 300 mannen en vrouwen plaatsen hun eerste stappen van de Kennedymars van 2018. Een lang lint van wandelaars trekt door de straten van het dorp Klarenbeek. Niet veel later is het lange lint opgedeeld in allemaal groepjes. De een wat groter dan de ander. Sommige mensen lopen liever alleen en houden hun eigen wandeltempo aan.

Als Klarenbeek eenmaal achter ons ligt lopen we over een liniaalrechte weg waarbij we na verloop van tijd de spoorbaan Zutphen-Apeldoorn v.v. oversteken. Voordat we bij de overweg arriveren gaan er tweede rode lampen fel branden en een bel gaat rinkelen. De spoorbomen gaan omlaag en even later tuft een sprinter van Arriva vanuit Apeldoorn voorbij. Rechts zien we een sprinter vanuit Zutphen staan. Oef, gaat dat wel allemaal goed op het enkelsporig traject. Ja hoor, geen enkel probleem, want de laatste sprinter wacht bij het station tot de andere sprinter voorbij is. En wij wachten ook. Als de bel niet meer rinkelt en de lichten gedoofd zijn, is de rust in de omgeving weer hersteld en gaan de spoorbomen in verticale stand. We hebben nu een half uur de tijd om de spoorweg te kruisen voordat de ahobs weer naar beneden gaan.

Ons groepje heeft er flink de pas in en er worden heel wat verhalen opgehaald. De ene anekdote na de andere passeert de revue. Kortom, we hebben allen veel plezier en daar is het toch om te doen. Over een viaduct passeren we de snelweg A1.

Na 8 km stappen staan we bij kaasboerderij Den Hoek in Wilp-Achterhoek. Hier worden we getrakteerd op karnemelk, chocolademelk en blokjes kaas. Ik ga voor het laatste, want als rasechte Hollander ben ik gek op kaas. Ook op kaasblokjes. Meteen na de traktatie gaan we met z’n allen verder. We passeren een plaatsnaambord van Apeldoorn en lopen over een bedrijventerrein. Vervolgens kruisen we weer de spoorbaan en nu is de sprinter zojuist voorbijgesneld zodat er voor ons geen extra oponthoud is. Daar de onderlinge sociale contacten hoogtij vieren vliegen ook de kilometers onder onze voeten door. Voordat we er erg in hebben staan we bij de volgende verzorgingspost bij buurthuis Samuel op het grondgebied van de gemeente Klarenbeek. We kunnen kiezen uit koffie, thee en ranja. Plastic bekertjes staan in rijen van tien voor ons opgesteld. Je hoeft alleen een keuze te maken en een bekertje te pakken. Heerlijke koeken doet ons watertanden en we laten die ook niet in de doos liggen. Inmiddels staat er 13,1 km op de teller.

We maken ons op voor het laatste traject van de eerste ronde en na iets meer dan 5 km is dat ook gefikst. Terug bij MFC Klarenbeek is de eerste ronde een feit en ik wissel mijn bezwete shirtje om voor droog exemplaar nadat ik eerst een flesje frisdrank soldaat heb gemaakt.

Lus 2 van de Kennedymars over 21,180 km

Ons groepje is bij aanvang van de tweede lus helemaal uiteengevallen. Een aantal gaat meteen door, maar Antoine en ik zorgen er voor dat het vochtgehalte op peil wordt gehouden. Ook de kledingwissel kost enkele kostbare minuten. Wat een onzin, hè!

Om 00.35 uur verlaten we voor de tweede maal het clubgebouw van MFC Klarenbeek. De eerste zes kilometers gaan over lange rechte wegen. Het klinkt krom maar rechte wegen hoeven per definitie niet saai te zijn en kromme bochtige wegen kunnen soms wel saai zijn. Het mijnwerkerslampje heb ik in de arbeidstand staan, want het is pikkedonker. Zonder zo’n lichtbron is het verschil tussen weg en berm niet te onderscheiden of je moet over kattenogen beschikken.

In Voorst is de verzorgingspost onder gebracht bij de familie Koerts. Het is een geweldige locatie waar een aantal brandende vuurkorven, naast verschillende lampjes, de sfeer verhogen. Twee bekertjes met aanmaaklimonade en m’n dorst is gelest. Daarna gaan we gauw verder, want door het stilstaan koelt men snel af.

We wandelen via de buurtschap Klein Amsterdam. Nou, dat vind ik wel erg euforisch gesteld. Er is namelijk helemaal niets te doen. Oké, het mag dan wel nacht zijn. Maar er is geen Dam, geen Grachtengordel en geen Red Light district. Waarom noem je dan zo’n buurtschap Klein Amsterdam?

De nu te volgen wegen zijn kaars en kaarsrecht en gelukkig is het donker dat je het einde van de straat niet ziet. Ik kan me een beetje voorstellen dat niet iedereen hier blij mee is. Wij wel hoor! Bij een geheime controle krijg ik van een medewerker een paar slokjes uit zijn bidon. Helaas is er geen stromend water, maar de limonade uit zijn veldfles smaakt me voortreffelijk. Wat een lief gebaar, nietwaar? Na een ommetje van ruim 8 km bevinden we ons weer bij de familie Koerts. Heel even neem ik plaats op een stoel bij een vuurkorf en geniet van een bekertje soep. Het oude lijf wordt ook iets strammer. Een paar minuten later zijn we weer op pad voor de laatste 6,5 km van de tweede ronde.

Als we het erf verlaten arriveren er wandelaars die het rondje van 8 km nog moeten maken. Het lange lint van wandelaars is helemaal uitgerekt en het wordt straks nog erger. Veel erger zelfs. Maar ja, men heeft een tijd van 20 uur om de tocht te volbrengen. Dit gedeelte van het parcours is best leuk. Smalle wegen, een betonnen fietspad met een alleraardigst bruggetje brengt ons terug naar Klarenbeek. Bij de kerk van Klarenbeek wandelen we over de Kerkweg. De naam van de straat is een logische naamswijze. Had die kerk hier niet gestaan dan zou de weg ook geen Kerkweg hebben geheten, stel ik me zo voor. Hoe dan ook, de kerkklok slaat vier maal als we het godshuis passeren. Raar, maar toch kijk ik even op m’n horloge of het klopt. Echt een overbodige handeling. Een paar minuten later bestijgen we de trap naar de kantine van MFC. Voor de tweede maal verwissel ik mijn natte shirtje voor een droog hemd. Ook ruil ik mijn sportschoenen om voor degelijke GORE-tex stappers, want we gaan met de volgende ronde het ruwere terrein in. Daar kun je alles verwachten. Inmiddels hebben we 39,6 km op de teller staan en we zijn halverwege. De organisatie heeft hier voor ontbijtpakketten en soep gezorgd. Alles is pico bello voor elkaar.

Lus 3 van de Kennedymars over 20,120 km

De klok geeft 05:35 uur aan als wij de derde lus voor onze rekening nemen. Nog steeds wandel ik samen met Antoine Hunting. Het gaat ons goed af en we hebben er plezier in. Tussen 05:00 en 06:00 uur is de temperatuur op het laagste niveau aanbeland en we houden daar wel degelijk rekening mee.

Klarenbeek verlaten we door het bos en het is aardedonker. Het is nu oppassen dat we niet struikelen over boomwortels en afgewaaide boomtakken. In eerste instantie wandelen we over een betonnen fietspad en bij een Y-splitsing verlaten we het pad voor een onverhard pad. Dit is het kabouterbos. Die kleine dwergjes hebben wel een gedoe in het bos gemaakt. Leuk voor kinderen en daar is het ook voor bedoeld. Ook wij vinden het grappig.

Het kabouterpad eindigt bij het centraal station van Klarenbeek. Het station ligt buiten het dorp. Hier hoef je in geen hallelujastemming te zijn, vind ik. Nog een paar uurtjes en dan sta ik daar weer, maar dan wel in die stemming. Ten minste als ik de klus naar tevredenheid heb geklaard. En daar zit ik niet over in. Nadat de spoorwegovergang is overgestoken, volgen we een fietspad langs een provinciale weg. Er is weinig autoverkeer. Logisch, want het is zaterdagmorgen en nog geen zes uur.

Het fietspad volgen we ruim een kilometer en slaan dan door een klaphek een bospad in. Dit bospad maakt een bocht naar links en moeten het pad langere tijd volgen. Het is nog steeds donker en we zien geen hand voor ogen. De batterijen van m’n mijnwerkerslampje raken leeg en het zicht wordt enigszins beperkt. Bij daglicht is het pad een kwelling om te bewandelen, maar bij donker is het een ramp. Een shovel en tractoren hebben het pad onbegaanbaar gemaakt. Diepe sporen van rupsbanden en wielen hebben het pad compleet vernield. Veel kuilen, boomwortels en afgewaaide takken werken ook niet mee. Zo’n pad krikt je humeur niet op. Neen, verre van dat. Af en toe rolt er een woord over mijn lippen. Antoine weet dan dat ik nog bij hem in de buurt ben.

Ook aan akelige paden komt een eind en we steken de Hoofdweg over en binnen niet al te lange tijd staan we bij de verzorgingspost van de familie Albers in Voorst. Even ravitailleren en dan verder. Langzaam breekt de dag aan. Er verschijnt een mooie rode gloed aan de hemel. Een spreekwoord luidt: Ochtendrood water in de sloot. Een kwartier later berg ik mijn reflectiehesje op, want het is nu helemaal licht.

De route is geweldig en bij de oever van de IJssel halen we Jenny Bergs en Connie Raijmakers in. Met z’n vieren wandelen we de komende kilometers. Dan verlaten we de dijk en lopen naar een ijzeren hek en een opstapje. Connie heeft ietwat problemen met het beklimmen van de hekjes. Als galante ridder help ik haar en til haar voorzichtig over het hek heen. Huub zou eens moeten weten. Eerlijk gezegd is de soepelheid er bij mij ook af. Maar ja, dat laat je niet blijken. Uiteindelijk zijn we op de wereld om elkaar te helpen, nietwaar? Ik blijf bij Connie en alle hekjes doorstaan we samen. Het te volgen parcours is een hoogstandje en daarmee is niets te veel gezegd. Zelfs de hekjes en opstapjes deren mij niet.

Na ruim 8 km zijn we weer terug bij de verzorgingspost van de familie Albers. Hier scheiden onze wegen en ik loop samen met Antoine en Jenny naar het eindpunt van de derde ronde. Daar hebben de Kennedywandelaars 59,7 km op de teller staan. Voor Antoine en mij is het iets meer dan 80 km en daarmee is voor ons de klus geklaard.

Lus 4 van de Kennedymars over 20,130 km

De vierde lus van de Kennedymars is een rondje die Antoine en ik gisterenmiddag samen hebben gemarkeerd. Deze ronde hoeven we nu niet nogmaals te doen. Het is een ronde die er mag wezen. Rustige paden en wegen, een breed graspad langs een sloot en een betonnen fietspad zijn elementen die in de route zijn opgenomen. Het aanbrengen van de markeringen kost veel tijd. Het is lopen, stoppen, bordje bevestigen soms met een niettang en dan weer met plakband, lintje ophangen en weer doorgaan. Herman van Veen heeft er een liedje van gemaakt, maar wel met een iets gewijzigde tekst.

Op een gegeven moment steken we het Apeldoornskanaal over en wandelen Oosterhuizen binnen. Hier staan riante huizen langs de kant van de weg. Best aantrekkelijk om te wonen. Vervolgens wandelen we de plaats Lieren binnen. Lieren is bekend van de VSM. Bij de Veluwsche Stoomtrein Maatschappij gaan we even het hoofdgebouw naar binnen. Van een vriendelijke man krijgen we een kopje koffie aangeboden. Ik loop even naar het toilet om mijn handen te wassen en als ik terug ben zit Antoine aan een schotel bami met pindasaus. De vriendelijke man vraagt of ik ook een bord met bami wil, maar er is geen pindasaus meer. Ik bedank de man voor z’n aanbod, want bami zonder pindasaus heeft niet mijn voorkeur. Vervolgens haal ik het twaalfuurtje uit mijn rugzak en peuzel deze op. Daarna maken we nog even een babbeltje met de vrijwilligers en gaan dan door met ons werk.

Op het terrein staan allerlei interessante oude treinen en wagons. Langs een depot met locomotieven kruisen we de dwarsliggers en lopen over het perron terug naar de ingang van het complex. Het landschap is beslist de moeite waard om hier rond te dwalen. We wandelen daarna door een bos en bij punt 429 gaan wij compleet in de fout. We moeten rechtsaf slaan bij ijzeren palen, een boomhut en een chalet. In onze geestdrift missen we de afslag en lopen alsmaar rechtdoor. Aan het einde van het pad bij een klinkerweg weten we het zeker. We zijn in de fout gegaan. Dus keren we om en halen op het foutieve deel alle geplaatste markeringen weg.

Tja, bij die ijzeren palen, een boomhut en een chalet aangekomen kunnen we ons wel voor het hoofd slaan. Hoe hebben we dit kunnen missen. Een black-out of waren we op dat moment te enthousiast bezig? We bevinden ons op het terrein van een camping. De chalets staan bij tientallen keurig gerangschikt langs een pad. Eigenlijk zouden we hier bij De Bosgraaf op de koffie gaan. Johan had ons bezoek daar al eerder aangekondigd. Toch vonden we het afmaken van de klus op dat moment belangrijker dan een kop koffie. Hoe smakelijk dat ook is.

Voor de tweede keer kruisen we het Apeldoornskanaal en over rustige paden wandelen we in de richting van Klarenbeek. Na een andere camping volgen we een breed graspad langs een sloot. Hier moeten we flink doordouwen, want het pad is niet gemakkelijk te belopen. Bij een hek mogen we twee schrikdraden losmaken zodat de wandelaars er straks gemakkelijk langs kunnen. Hiervoor hebben we toestemming, omdat er toch geen vee in de wei staat. Bij een beek steken we de Klarenbeekseweg over en wandelen over een klompenpad langs de eerder genoemde beek. Dit pad is ook een juweeltje en niet voor niets opgenomen in de klompenpaden reeks. Dan volgen we enige tijd een betonnen fietspad. In de verte zien we deelnemers van de aanlooproute behorende tot de Long Distance Walk langs de Klarenbeekseweg lopen. Deze groep is inmiddels een half uur op pad en is nu al aardig uit elkaar gerukt. Nog een kilometer hebben we te gaan en dan is onze klus geklaard. Tevreden stappen we de kantine van MFC binnen. Ons werk zit er op.

Na een warme douche en in een schoon tenue kan de thuisreis beginnen. Eerst krijgen we, voor onze werkzaamheden, van Johan een prachtige bos tulpen aangeboden. Daar kan ik mee thuiskomen en medewerking voor het volgend jaar lijkt daarmee verzekerd. Ten minste als het ons gegeven is. In de trein zak ik weg in een met leer beklede stoel, zie een deel van de Veluwe aan me voorbij trekken en denk aan de wandelaars die nu nog onderweg zijn. Ik voel dat ik ga indommelen. Dat houdt een groot risico in. Een gevaar dat ik mijn overstap voorbij rijd. In Amersfoort komt de trein met een ruk tot stilstand en ik verlaat de trein en wacht op de sprinter die mij naar Diemen zal brengen.

Johan, bedankt voor de organisatie. Je hebt het weer perfect voor elkaar. Klasse! Ook ben ik dank verschuldigd aan alle medewerk(st)ers die het slagen van dit evenement mogelijk hebben gemaakt. Ook jullie bedankt. Klasse hoor!

Alex Wijsman